Stanisław Lubomirski (* 1704; † 19 lipca 1793 w Warszawie) był polskim szlachcicem, magnatem i księciem cesarskim w Świętym Cesarstwie Rzymskim.
Stanisław pochodził z polskiej rodziny magnackiej Lubomirskich. Był synem Jerzego Aleksandra Lubomirskiego (1669-1735) i Joanny von Starzhausen, a tym samym praprawnukiem Jerzego Sebastiana Lubomirskiego. Od 1764 r. piastował urząd wojewody bracławskiego, a od 1772 r. kijowskiego (województwo kijowskie z siedzibą w Żytomierzu, Kijów był ruski od 1667 r.). Został odznaczony Orderem Orła Białego za zasługi dla Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Stanisław był jednym z najbogatszych magnatów w ówczesnej Polsce; majątek Lubomirskich obejmował 31 miast i 738 wsi oraz rozległe latyfundia.
Stanisław Lubomirski ożenił się z Ludwiką Honoratą Pociej († 1786) w 1740 roku. Miał z nią pięcioro dzieci:
Franciszka Ksawerego Lubomirskiego (1747-1819), polskiego hrabiego, cesarskiego księcia w HRR i rosyjskiego generała;
Józefa Lubomirskiego (1751-1817), polskiego kasztelana, starostę, generała i księcia cesarskiego w RKP;
Michał Lubomirski (1752-1825), polski generał i książę cesarski w Świętym Cesarstwie Rzymskim;
Aleksander Lubomirski (1765-1808), polski kasztelan, francuski generał i książę cesarski w WP;
Ludwika Lubomirska († 1829), zamężna od 1775 r. za Józefem Makarym Potockim;
Constantin von Wurzbach: Lubomirski, Stanisław (III.) książę. W: Biographisches Lexikon des Kaiserthums Oesterreich. Część 16. Kaiserlich-königliche Hof- und Staatsdruckerei, Wiedeń 1867, s. 115 f. (Digitalisat).
GENEALOGIA DYNASTYCZNA