Szmuel Kapliński (także Szmul Kapliński; ur. 1914 w Wilnie, Imperium Rosyjskie; zm. 2000 w Wilnie, Litwa) był żydowskim partyzantem i inżynierem podczas II wojny światowej.
Shmuel Kaplinski urodził się w 1914 r. w żydowskiej rodzinie bundowców w Wilnie w Rosji i, podobnie jak jego ojciec, wstąpił do Powszechnej Żydowskiej Ligi Pracy, gdy Wilno było już częścią Polski. Kształcił się na inżyniera i pracował w wileńskich wodociągach. Po wkroczeniu Wehrmachtu do Wilna podczas operacji Barbarossa w czerwcu 1941 r. Szmuel Kapliński nadal działał w nielegalnej już Lidze Robotniczej Getta Wileńskiego, z ramienia której był jedną z trzech grup ruchu oporu zaangażowanych w utworzenie w styczniu 1942 r. Żydowskiej Zjednoczonej Organizacji Partyzanckiej (Fareinikte Partisaner Organisatzije, FPO). Latem 1942 r. przejął odpowiedzialność za technologię i zaopatrzenie w broń w kierownictwie FPO jako przedstawiciel Bundu. Jako robotnik kanalizacyjny był w stanie dostarczyć partyzantom wiele rodzajów broni poprzez miejski system kanalizacyjny. Kiedy we wrześniu 1943 r. wileńskie getto zostało zlikwidowane, wiedza techniczna i topograficzna Szmuela Kaplińskiego pomogła partyzantom wydostać się z getta kanałami do lasu w Rudnikach, zanim niemieccy okupanci ich unicestwili.
W lasach rudnickich Szmuel Kapliński dowodził brygadą partyzancką "Za zwycięstwo" (За победу), w której Chiena Borowska pełniła funkcję komisarza politycznego. W ramach Armii Czerwonej brygada wzięła udział w zdobyciu Wilna.
Po wojnie Szmuel Kapliński i Chiena Borowska pobrali się w Wilnie, gdzie mieszkali do śmierci i zostali pochowani na cmentarzu żydowskim.
Yitzhak Arad: Getto w płomieniach - Walka i zniszczenie Żydów w Wilnie podczas Holokaustu. Yad Vashem, Urząd Pamięci Męczenników i Bohaterów, Jerozolima 1980. str. 388, 432, 455.