Olivia Molina (* 3 stycznia 1946 w Kopenhadze) to niemiecko-meksykańska piosenkarka tanga i folku, która w krajach niemieckojęzycznych była znana do lat 70. głównie jako piosenkarka popowa, a także aktorka.
Jej matka była niemiecką tancerką z Flensburga. Jej ojciec urodził się w San Cristóbal de las Casas w meksykańskim stanie Chiapas; był muzykiem i szefem orkiestry.
Kariera Olivii Moliny rozpoczęła się w wieku 14 lat w Acapulco w Meksyku. Jako uczennica odnosiła pierwsze sukcesy przy przebojach Paula Anki, Ricky'ego Nelsona i Brendy Lee. Molina występowała w klubach i hotelach, a pierwszy kontrakt na nagranie dostała jako nastolatka u producenta płyt Peerlessa w Mexico City. W 1965 roku miała przebój w Meksyku z Juego de Palabras, według biografii na jej stronie internetowej.
W 1966 roku wyjechała do Niemiec, brała lekcje aktorstwa i około 1970 roku zaczęła nagrywać płyty w języku niemieckim. Jej pierwszym większym sukcesem było nagranie hitu Beatlesów Let It Be po niemiecku pod tytułem Aber wie. Dzięki temu stała się znana w świecie niemieckojęzycznym i odniosła potem kilka drobnych sukcesów.
W 1972 roku wzięła udział w niemieckich eliminacjach do Grand Prix Eurovision de la Chanson. Jej praca Die größte Manege der Welt zajęła dziesiąte miejsce wśród dwunastu uczestników. W 1973 roku wygrała konkurs German Schlager z tytułem Das Lied. Wreszcie w 1974 roku nastąpił prawdopodobnie jej największy sukces komercyjny, piosenka do telewizyjnej loterii ARD Der Weg zum Glück ist frei.
W 1976 roku ukazał się album All meine Jahreszeiten, oznaczający odejście od działalności schlagerowej. Większość tekstów napisał André Heller, a na płycie znalazł się również wiersz Rainera Marii Rilkego oprawiony w muzykę. W dwóch piosenkach występuje José Feliciano na gitarze.Olivia Molina sporadycznie przyjmowała również role filmowe, jak np. w filmie telewizyjnym Der Tod der Schneevögel (Śmierć ptaków śnieżnych) w reżyserii Eberharda Itzenplitza w 1974 roku.
Pod koniec lat 70. ostatecznie wycofała się z biznesu przebojów i popu i poświęciła się tangu. Od tego czasu znana jest przede wszystkim jako wokalistka latynoamerykańskiej muzyki ludowej i świątecznej. Sama określa rok 1980 jako rok wielkiego przełomu, kiedy to skomponowała dla Adveniat Misa Latinoamericana i od tej pory poświęciła się głównie pieśniom świątecznym. W tym samym roku po raz pierwszy zaprezentowała się z trasą świąteczną, którą powtarzała co roku aż do 2011 roku, m.in. w Herz-Jesu-Kirche w Koblencji, gdzie po raz ostatni wystąpiła 14 grudnia 2011 roku. Tą ostatnią trasą, "Olivia Molina - Christmas Gala", obchodziła 50-lecie pracy scenicznej.
W 1987 roku założyła w Bonn stowarzyszenie "Patenschaft Kinder Lateinamerikas - Olivia Molina e. V.", którego została prezesem.
1973: Moje piosenki
1974: Śpiewnik
1974: Tak czy inaczej
1974: La bamba
1974: Jej wielkie sukcesy
1975: Live!
1976: All my seasons
1977: Koncert
1978: Świeże utwory
1979: Viva
1986: Feliz Navidad
1987: Mariachi
1988: El Tango Argentino
1988: Nochebuena
1990: Sinceramente
1991: Olivia Molina
1993: łacina łacina
1994: Misa Latinoamericana
1994: El Tango
1995: Aleluya
1997: El Nacimiento
1998: Po tych wszystkich latach
1999: Porque te amo
1999: Las Posadas
2001: Jazz Jazz Jazz
2002: La Jornada
2002: Navidad en mi tierra
Libertad
1965: Juego de palabras
1970: Ale jak (Let It Be)
1970: Gdzie i kiedy
1971: To jest Meksyk
1973: Piosenka
1974: Droga do szczęścia jest wolna
1975: Dziś Si, jutro Nie
1976: Ty, ty, ty
1977: Hard Rock Cafe (niemieckie nagranie oryginalne)