Howard Victor Carpendale (ur. 14 stycznia 1946 r. w Durbanie, RPA) - niemiecko-południowoafrykański piosenkarz i kompozytor muzyki pop. Największe przeboje w krajach niemieckojęzycznych powstały w latach 70. i 80. ubiegłego wieku. Należą do nich Ti amo (1977) i Hello Again (1984). Od lat osiemdziesiątych odnosi sukcesy płytowe. W ciągu całej kariery sprzedano ponad 25 milionów jego płyt.
Po kilku nieudanych próbach pracy w ojczyźnie jako beat singer i Elvis impersonator, Carpendale przeniósł się w 1966 r. do Europy. Jego pierwszym przystankiem była Wielka Brytania, gdzie podejmował różne prace, m.in. śpiewał w zespole beatowym.
Pozwolenie na pobyt, którego potrzebował jako mieszkaniec RPA, załatwiła mu gospodyni Meta Rogall z Norddeich, w której pubie wystąpił po raz pierwszy w Niemczech. Dało mu to możliwość dalszego koncertowania.
Podczas gościnnego występu w Niemczech Carpendale zgłosił się do wytwórni płytowej Electrola w Kolonii i wkrótce potem podpisał kontrakt. Jego pierwsza płyta Lebenslänglich sprzedała się w nakładzie ok. 60 tys. egzemplarzy. W 1969 r. jego pierwszym przebojem w Niemczech była niemiecka wersja coveru piosenki Beatlesów Ob-La-Di, Ob-La-Da. Rok później zajął pierwsze miejsce w Niemieckim Konkursie Schlagerów w 1970 r. z utworem Das schöne Mädchen von Seite Eins.
Jednak początkowo nie odniósł dalszych sukcesów, jego kolejne płyty sprzedawały się słabo, a wytwórnia płytowa była bliska rozwiązania z nim kontraktu. Carpendale zaczął komponować i produkować własne piosenki. Od 1974 r. na rynku pojawiły się jego własne kompozycje, takie jak Da nahm er seine Gitarre, Du fäng den Wind niemals ein i Nachts, wenn allles schläft, które odniosły sukces komercyjny. Wraz ze swoim ówczesnym gitarzystą Joachimem Hornem napisał niemieckie teksty do znanych zagranicznych piosenek, takich jak Los hombres no deben llorar/Love me like a stranger (Strangers or Friends), Lu-Le-La (Your Tracks in the Sand), Sitting on the Dock of the Bay (Poor Old Rich Man), Ti amo czy Living Next Door To Alice (Door to Door with Alice). Wraz z Joachimem Hornem-Berngesem i Ulrichem Königiem brał również udział w komponowaniu i pisaniu tekstu piosenki przewodniej Hurra, hurra, der Pumuckl ist da (Hurra, hurra, Pumuckl jest tutaj) do telewizyjnego serialu dla dzieci Meister Eder und sein Pumuckl (Mistrz Eder i jego Pumuckl). Regularnie występował także w telewizyjnych programach muzycznych ZDF-Hitparade i Disco. W 1984 r. nastąpił jego powrót z jednym z największych przebojów Hello Again. Piosenka została uznana za numer dwa, a on sam wystąpił z nią w corocznym programie Superhitparade.
Po tym, jak w lutym 1991 r. jego album Ganz nah osiągnął 8. miejsce na niemieckiej liście przebojów, w maju 1992 r. ukazał się album studyjny Mit viel, viel Herz, który osiągnął 19. miejsce w Niemczech i 36. miejsce w Austrii - po raz pierwszy od 1984 r. W 1994 r. odniósł kolejny sukces na listach przebojów w Niemczech, wydając album Ich bin da, który dotarł do 7. miejsca. Z kolei wydany w marcu 1996 r. album Kein Typ für eine Nacht nie przyniósł mu sukcesu, osiągając jedynie numer 45.
W 1999 r. Carpendale pojawił się na krótko pod koniec teledysku do utworu Le Smou zespołu Fantastischen Vier. Carpendale gra tu Smudo w sposób autoironiczny, tak jak on sam siebie postrzega po tym, jak po ucieczce i kilku eskapadach na wolność zostaje sprowadzony z powrotem do zakładu zamkniętego i jest celebrowany przez swoich “fanów”.
W 2003 r. Carpendale ogłosił, że odchodzi na emeryturę z branży muzycznej. 13 grudnia 2003 r. zagrał swój ostatni koncert w Kölnarena. Carpendale, który do tej pory odnosił sukcesy, postanowił zaprzestać koncertowania i wydawania płyt. Jak sam twierdzi, chciał podejmować nowe wyzwania, np. aktorstwo. Już w 1994 r. zagrał główną rolę w serialu RTL Matchball, a w 2001 r. kolejną główną rolę w amerykańskim serialu Dark Realm.
W 2004 r. Carpendale został uhonorowany przez Echo za całokształt swojej działalności. Latem 2005 r. jego pierwsza wytwórnia płytowa, EMI Electrola, wydała wszystkie płyty długogrające z lat 1969-1990 jako podwójną płytę CD.
18 września 2007 r. Carpendale oświadczył w programie Johannesa B. Kernera, że od kwietnia 2008 r. ponownie da dziesięć koncertów w Niemczech. W Niemczech 2 listopada 2007 r. ukazał się jego w całości nagrany na nowo album 20 Uhr 10. Tytuł jest aluzją do faktu, że Carpendale zazwyczaj o tej porze wychodził na scenę, aby rozpocząć swój koncert. W pierwszym tygodniu sprzedaży album znalazł się na 4. miejscu listy przebojów Mediacontrol. Kolejny album studyjny, Stark, ukazał się we wrześniu 2009 r., osiągając numer 2 i status złotej płyty. W 2011 r. wydał album Das alles bin ich, który również pokrył się złotem.
W lutym 2012 r. Carpendale wystąpił w filmie telewizyjnym Live Your Life jako Jonathan Clark u boku swojego syna Wayne’a Carpendale’a. W grudniu 2012 r. Howard Carpendale ogłosił, że polubownie rozstał się ze swoim wieloletnim menedżerem Dieterem Weidenfeldem. W październiku 2013 r. ukazał się album Viel zu lang gewartet, pierwszy album studyjny bez dawnego kierownictwa, który osiągnął 9. miejsce na niemieckiej liście przebojów. Z albumem Das ist unsere Zeit, wydanym w marcu 2015 r., po raz pierwszy od 2009 r. osiągnął numer 2. W październiku 2016 r. pojawił się na dużym ekranie jako Siggi w komedii filmowej Unsere Zeit ist jetzt. We wrześniu 2017 r. ukazał się album Wenn nicht wir, który, podobnie jak poprzednie płyty, uplasował się w pierwszej dziesiątce.
W październiku 2019 r. wydał swoje nagrane sukcesy muzyczne z Royal Philharmonic Orchestra na płycie Symphonie meines Lebens, która doczekała się kontynuacji w postaci drugiej części w 2020 r. W styczniu 2020 r. ukazał się utwór Wegen dir (Nachts wenn alles schläft), nowa wersja przeboju Nachts wenn alles schläft w duecie z Kerstin Ott. W tym samym roku nagrał z kultowym zespołem Bläck Fööss z Kolonii piosenkę Bye Bye My Love, która ukazała się na wydanym z okazji 50-lecia zespołu albumie 5Ö - Das Jubiläumsalbum Bläck Fööss.
Howard Carpendale był młodzieżowym mistrzem RPA w rzucie dyskiem w 1963 roku. Podczas pobytu w Kolonii w latach 60. Carpendale grał w krajowej lidze rugby, m.in. w ASV Köln. W latach 70. działał w Niemczech jako kierowca Formuły 3.
Carpendale był po raz pierwszy żonaty z Claudią Hessel w latach 1976-1984, ale rozwiedli się dopiero jesienią/zimą 2005 r. Mają wspólnego syna Wayne’a (* 1977). Od 1983 roku Carpendale mieszka z Amerykanką Donnice Pierce. Związek małżeński zawarli 12 marca 2018 r. Owocem tego związku jest ich syn Cass (* 1988). Carpendale mieszka w Monachium z Donnice Pierce. W lutym 2003 r. Carpendale ogłosił, że choruje na stwardnienie rozsiane, jednak obecnie jego stan jest w dużej mierze wolny od objawów.
Jednym ze znaków rozpoznawczych Howarda Carpendale’a jest specyficzna wymowa niektórych dźwięków w jego niemieckojęzycznych piosenkach. Ponieważ jest rodowitym Anglikiem, a niemieckiego nauczył się dość późno, niektóre niemieckie dźwięki wymawia inaczej, niż w języku angielskim. Na przykład wymawia i śpiewa głoskę “I” [ç] jak bezdźwięczne “sch” [ʃ], np. “Isch lieb disch”, “h” między dwiema samogłoskami jak “j”, np. wojer zamiast woher, czy wreszcie długie “e” brzmi dla niego jak angielskie ay w day.
Albumy studyjne
szare zaciemnienie: brak danych z wykresu z tego roku
1970: Muzyka, muzyka - pióro drży (kino)
1984: Nikt nie płacze bez końca (kino)
1992: Zjazd w Kanadzie (film telewizyjny)
1994: Piłka zapałczana (serial telewizyjny)
2012: Żyj własnym życiem (film telewizyjny)
2016: Nadszedł nasz czas (kino)
Jeden z najlepszych
2016: w kategorii “Osiągnięcia za całokształt twórczości
2021: w kategorii “Osiągnięcia za całokształt twórczości
ECHO Pop
1993: w kategorii “Schlager/Volksmusik Künstler National/International”.
1996: w kategorii “Schlager/Volksmusik Künstler National/International”.
2004: w kategorii “Osiągnięcia za całokształt twórczości
Złota Europa
1978, 1987
Złote widełki stroikowe
1981, 1984, 1986, 1987
Nagroda za rozrywkę na żywo
2009: w kategorii “Trasa koncertowa roku w halach i arenach” (“20 Uhr 10”-Tour 2008)
Lew z Radia Luxemburg
1974: “Silver” (Nigdy nie złapiesz wiatru)
Howard Carpendale: Von oben sieht alles anders aus, Bastei Lübbe, Bergisch Gladbach 1989, ISBN 3785705646 (autobiografia).
Howard Carpendale, Stefan Alberti: Das ist meine Zeit - Aus dem Leben. Hannibal, KOCH International, Höfen 2016, ISBN 978-3-7081-0523-9.
Osiągnął już wszystko. W: Berliner Zeitung, 19 kwietnia 2008 r., Magazyn