Zivia Lubetkin (także Cywia Lubetkin; Zivia Lubetkin-Zuckerman; Celina Lubetkin; Zivia Cukerman; ur. 9 listopada 1914 r. w Byteniu koło Słonimia, Imperium Rosyjskie; zm. 11 lipca 1978 r. w kibucu Lochamej haGeta'ot, Izrael) była żydowską bojowniczką ruchu oporu w okupowanej Polsce, funkcjonariuszką syjonistyczną i kibucniczką.
Zivia Lubetkin była córką drobnego sklepikarza. W młodym wieku wstąpiła do żydowskiej organizacji młodzieżowej Freiheit w Polsce i pracowała w Warszawie jako funkcjonariuszka Hechaluz i Habonim Dror. W 1939 r. była delegatką na XXI Kongres Syjonistyczny w Genewie.
Po niemieckiej i sowieckiej okupacji Polski w 1939 r. pomogła polskim Żydom wyemigrować z okupowanego przez Sowietów Kowla do litewskiego Wilna. W styczniu 1940 r. udała się w imieniu stowarzyszenia do okupowanej przez Niemców Warszawy, gdzie w październiku 1940 r. ludność żydowska została zamknięta w getcie.
Swoje zaangażowanie w działalność kulturalną Rady Żydowskiej w getcie warszawskim zakończyła w 1941 r., kiedy znane stały się rozmiary Zagłady w getcie wileńskim i obozie zagłady Kulmhof. W lipcu 1942 r. była współzałożycielką grupy oporu Żydowska Organizacja Bojowa (ŻOB), która w styczniu 1943 r. przeprowadziła zbrojną akcję oporu przeciwko deportacjom pod przywództwem Mordechaja Anielewicza, w którą zaangażowany był jej przyszły mąż Icchak Zuckerman. W kwietniu 1943 r. była jedną z organizatorek powstania w getcie warszawskim, a po jego stłumieniu, 12 maja 1943 r. wraz z grupą bojowników ruchu oporu przez 48 godzin uciekała warszawskimi kanałami do aryjskiej dzielnicy Warszawy, gdzie była jedną z nielicznych ocalałych. Drogę ucieczki wskazał im członek Armii Ludowej. W sierpniu 1944 r. wzięła udział w polskim powstaniu przeciwko niemieckiej okupacji w szeregach Armii Ludowej. Jej rodzice i część rodzeństwa stali się ofiarami Holokaustu w 1942 roku.
Po zakończeniu wojny należała do żydowskiej organizacji Bricha, która organizowała emigrację ocalałych Żydów z Europy Wschodniej do Europy Zachodniej i ich imigrację do Palestyny. Jej własna migracja do Palestyny zakończyła się sukcesem dopiero w czerwcu 1946 roku. W 1946 r. była delegatką na 22 Kongres Syjonistyczny w Bazylei.
W Państwie Izrael Zivia Lubetkin i jej mąż byli zaangażowani w budowę kibucu Lochamej haGeta'ot, gdzie odtąd pracowali i założyli rodzinę. Pracowała dla izraelskiej organizacji imigracyjnej Jewish Agency i kierowała działem integracji.
W 1961 r. została przesłuchana jako świadek w procesie Eichmanna. Po wojnie sześciodniowej w 1967 r. dołączyła do ruchu na rzecz Wielkiego Izraela, który chciał zaanektować terytoria zdobyte podczas wojny, a później stała się frakcją powstającego Likudu.
W 1980 roku otrzymała nagrodę Yitzhaka Sadeha.
W 2001 r. została zagrana przez Sadie Frost w filmie Powstanie o powstaniu w getcie warszawskim.
Ostatnie dni getta warszawskiego. W: New Selections from Contemporary Writing. Ed. Alliierter Informationsdienst, Vol. 3, No. 1, 1948, s. 1-13 (ponownie w miękkiej oprawie: VVN-Verlag, Berlin 1949, DNB 453089968. (Przedmowa Friedricha Wolfa)).
Ostatnie dni getta warszawskiego. Nowe wydanie, z wkładem Edith Laudowicz: Widerstand der Frauen im Warschauer Ghetto. Berlin 2019, ISBN 978-3-945980-35-4. (pdf)
W dniach zniszczenia i buntu. Przetłumaczone na język angielski przez Ishai Tubbin. Hakibbutz Hameuchad Pub. House, Tel Aviv 1981, OCLC 1082456231.
Zagłada i powstanie. Warszawa: Książka i Wiedza, 1999 ISBN 83-05130-41-X.
Zvika Dror: Marzenie, bunt i przysięga: biografia Zivii Lubetkin-Zuckerman (1914-1978). Dział Międzynarodowy, Sekcja Diaspory, Powszechna Federacja Pracy: Lochamei Hagettaot Institute for "Remembrance of the Holocaust and Revolt", Izrael 1983.
Joachim Käppner: Przywódca. Walka o getto warszawskie 70 lat temu: Zivia Lubetkin była jedyną kobietą w czołowych kadrach żydowskiego powstania .... W: Süddeutsche Zeitung. 20 kwietnia 2013, s. V2/9.
Israel Gutman: Żydzi Warszawy, 1939-1943: getto, podziemie, powstanie. Tłumaczenie z hebrajskiego Ina Friedman. Harvester Press, Brighton, Sussex 1982, ISBN 0-7108-0411-3.
Israel Gutman: Lubetkin, Livia. W: Encyclopedia of the Holocaust, vol. 3, 1990, s. 914-915.
Arno Lustiger: Walczyć na śmierć i życie. Das Buch vom Widerstand der Juden 1933-1945, Kolonia: Kiepenheuer & Witsch 1994, ISBN 3-462-02292-X, s. 88.