Włodzimierz hrabia Ledóchowski SJ (* 7 października 1866 w Loosdorf koło St. Pölten; † 13 grudnia 1942 w Rzymie) był polskim szlachcicem i 26. przełożonym generalnym Societas Jesu.
Włodzimierz Ledóchowski pochodził ze starej polskiej i austriackiej rodziny szlacheckiej. Był jednym z dziewięciorga dzieci hrabiego Antoniego Halki Ledóchowskiego i szwajcarskiej hrabiny Joséphine z domu Salis-Zizers. Urodził się w dworku zbudowanym przez ojca w Loosdorf koło St. Pölten w Dolnej Austrii. Był bratem błogosławionej założycielki zakonu hrabiny Marii Teresy Ledóchowskiej i świętej założycielki zakonu hrabiny Urszuli Ledóchowskiej oraz bratankiem drugiego stopnia kardynała Mieczysława Halki Ledóchowskiego.
W latach 1877-1884 Ledóchowski był uczniem w Theresianum w Wiedniu i jednocześnie pracował jako paź na dworze cesarskim. Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości, w latach 1884/1885 studiował prawo, również w Wiedniu. W tym samym roku przeniósł się do seminarium duchownego w Tarnowie. W latach 1886-1889 Ledóchowski studiował filozofię w Collegium Germanicum et Hungaricum w Rzymie oraz teologię katolicką na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim. Studia ukończył z tytułem doktora filozofii. W 1889 r. wstąpił do zakonu jezuitów i ukończył nowicjat w Starej Wsi (Brzozów). W 1894 r. przyjął sakrament święceń kapłańskich. W 1900 r. został mianowany rektorem Kolegium Jezuitów w Krakowie. W 1901 r. awansował na wiceprowincjała prowincji galicyjskiej, a rok później na prowincjała tych terenów. Urząd ten sprawował do 1906 roku. Dnia 8 września 1906 r. nowo wybrany generał zakonu Franz Xaver Wernz mianował go sekretarzem zakonu w domu macierzystym zakonu w Rzymie.
Kiedy Wernz zmarł 19 sierpnia 1914 r., Kongregacja Generalna Zakonu wybrała Ledóchowskiego na 26. generała Zakonu. Objął on urząd w 1915 roku. Ze względu na przystąpienie Włoch do wojny w 1915 r., bez dalszych ceregieli przeniósł administrację Zakonu do Zizers koło Chur w Szwajcarii. Po opublikowaniu przez Watykan zrewidowanego prawa kanonicznego w 1917 r., Ledóchowski doprowadził do ujednolicenia z nim prawa zakonu jezuitów w 1923 r. W 1938 r. mianował o. Maurice'a Schurmansa wikariuszem generalnym. Hrabia Włodzimierz Ledóchowski zmarł w Rzymie 13 grudnia 1942 r. w wieku 76 lat. Jego następcą został Jean Baptiste Janssens.
David Kertzer w książce Der erste Stellvertreter - Papst Pius XI. und der geheime Pakt mit dem Faschismus opisuje silne antysemickie i pro-faszystowskie tendencje Ledóchowskiego. Pisze, że Ledóchowski szerzył antysemityzm w Watykanie i chciał sprzymierzyć Watykan z rasistowskimi i ekspansjonistycznymi ambicjami Niemiec i Włoch.
Kertzer opisuje, że istnieją dowody na to, że Ledóchowski osobiście interweniował w latach 1937/38, aby osłabić encyklikę przeciwko rasizmowi przygotowaną przez amerykańskiego jezuitę Johna La Farge. Wywiady ze współczesnymi świadkami i szkice dokumentu odkryte w latach 60. i 70. zdają się potwierdzać, że Ledóchowski był niechętny wydawaniu publikacji krytykujących nazistowski reżim w Niemczech. Kertzer pisze: "Ledóchowski postrzegał Żydów jako wrogów Kościoła i cywilizacji europejskiej i zrobiłby wszystko, co w jego mocy, aby uniemożliwić papieżowi spowolnienie antysemickiej fali przetaczającej się przez Europę".
Hans Wolter: Ledóchowski, Włodzimierz hrabia. W: New German Biography (NDB). Volume 14, Duncker & Humblot, Berlin 1985, ISBN 3-428-00195-8, s. 46 f. (wersja zdigitalizowana).
Wilhelm Patin: Beiträge zur Geschichte der deutsch-vatikanischen Beziehungen in den letzten Jahrzehnten (= Quellen und Darstellungen zur politischen Kirche. Sonderband. A). Nordland-Verlag, Berlin 1942
Pinsker: Ledóchowski, P. Wladimir Gf. W: Austriacki Słownik Biograficzny 1815-1950 (ÖBL). Tom 5, Verlag der Österreichischen Akademie der Wissenschaften, Wiedeń 1972, s. 88 f. (linki bezpośrednie na s. 88, s. 89).
Hartmut Lohmann: Wladimir Ledóchowski. W: Biographisch-Bibliographisches Kirchenlexikon (BBKL). Volume 4, Bautz, Herzberg 1992, ISBN 3-88309-038-7, Sp. 1341-1343.