Stephanie Horovitz (także Stefanie; ur. 17 kwietnia 1887 r. w Warszawie, Imperium Rosyjskie; zm. 1942 r. w obozie zagłady w Treblince) była polsko-żydowską chemiczką i psychologiem.
Horovitz była córką malarza Leopolda Horovitza. Od 1907 r. studiowała na Uniwersytecie Wiedeńskim, gdzie w 1914 r. uzyskała tytuł doktora chemii pod kierunkiem Guido Goldschmiedta, przedstawiając rozprawę na temat przegrupowania chinonów w kwasie siarkowym. Od około 1913/1914 r. była członkiem grupy roboczej Otto Hönigschmida w Instytucie Badań Radowych w Wiedniu, podczas gdy on był już profesorem na Niemieckim Uniwersytecie Technicznym w Pradze.
Dla Hönigschmida, Horovitz z wielką starannością i precyzją określił masę atomową ołowiu ze źródeł radioaktywnych, zwłaszcza pitchblende z Joachimsthal. Przy masie atomowej ołowiu z Jáchymov pitchblende ustalonej na 206,736 w porównaniu do 207,190 dla "normalnego" ołowiu, poprzednia koncepcja niezmienności masy atomowej została zachwiana. Wyniki zostały potwierdzone przez materiał z Norwegii ("bröggerite"), który prawdopodobnie pochodził z Ellen Gleditsch i innych próbek. Nauczyciel Hönigschmida, Theodore William Richards, również był w stanie odtworzyć wyniki Hönigschmida i Horovitza. Następnie Horovitz zwróciła uwagę na "jonium", który początkowo uważano za odrębny pierwiastek, ale udało jej się udowodnić, że jest to izotop toru. Były to ostatnie publikacje naukowe Stephanie Horovitz.
Po zakończeniu I wojny światowej Horovitz porzuciła chemię i zajęła się psychologią grupową i indywidualną Alfreda Adlera. Wraz z Alice Friedmann otworzyła w Wiedniu dom dla dzieci i młodzieży zorientowany na psychologię indywidualną.
W 1937 roku - po śmierci rodziców - Horovitz zamieszkała z siostrą w Warszawie. Obie początkowo zdołały uciec z warszawskiego getta po jego utworzeniu w 1940 roku. Aby jednak nie narażać na niebezpieczeństwo osób, z którymi się ukrywały, zgłosiły się do punktu przerzutowego w warszawskim getcie, gdy w 1942 r. naziści zarządzili "przesiedlenie" Żydów na Wschód. Stephanie Horovitz i jej siostra zostały deportowane do obozu zagłady w Treblince i tam zamordowane.
Marelene F. Rayner-Canham, Geoffrey W. Rayner-Canham: Stefanie Horovitz: Kluczowa rola w odkryciu izotopów. In: Devotion to Their Science: Pioneer Women of Radioactivity. McGill-Queen's Press 1997. S. 192-195 ISBN 9780773516083 (eingeschränkte Vorschau in der Google-Buchsuche)
Marelene F. Rayner-Canham, Geoffrey W. Rayner-Canham: Stefanie Horovitz, Ellen Gleditsch, Ada Hitchins i odkrycie izotopów. W: Bulletin for the History of Chemistry. 2000, Band 25 (2), S. 103-108. (PDF, 747 kB)
Maria Rentetzi: Stephanie Horovitz (1887-1942). In: Jan Apotheker, Livia Simon Sarkadi (Hrsg.): Europejskie kobiety w chemii. Weinheim: Wiley-VCH 2011. S. 75-79. ISBN 978-3-527-32956-4 DOI:10.1002/9783527636457.ch19 (eingeschränkte Vorschau in der Google-Buchsuche)
Brigitte Bischof, Clara Kenner: Horovitz, Stefanie. W: Brigitta Keintzel, Ilse Korotin (red.): Kobiety naukowcy w Austrii i z Austrii. Life - Work - Impact. Böhlau, Wiedeń/Kolonia/Weimar 2002, ISBN 3-205-99467-1, pp. 310-312.