Tekla Bądarzewska-Baranowska (* 1834 w Mławie; † 29 września 1861 w Warszawie) była polską kompozytorką.
Bądarzewska poślubiła Jana Baranowskiego w bardzo młodym wieku. Podczas dziewięcioletniego małżeństwa mieli pięcioro dzieci. Zmarła w wieku 27 lat i została pochowana na Powązkach. Jej imieniem nazwano krater "Bądarzewska" na planecie Wenus.
W sumie napisała około 35 salonowych utworów na fortepian, z których Modlitwa dziewicy ("La prière d'une vierge", op. 3) stała się niezwykle popularna, co można tłumaczyć z jednej strony chwytliwym przebiegiem melodyczno-harmonicznym, ale także banalnym tytułem. Jako odpowiednik tego utworu Bądarzewska napisała podobnie skonstruowany Das erhörte Gebet ("Prière exaucée").
W swoim czasie Modlitwa dziewicy (opublikowana po raz pierwszy w Warszawie w 1856 roku) była prawdopodobnie najbardziej udanym utworem fortepianowym, jaki kiedykolwiek napisano. Była wielokrotnie wznawiana, m.in. w Niemczech, Anglii i Francji. Pod koniec XIX wieku doczekała się wielu adaptacji na różne instrumenty. Melodia z kilkakrotnie powtarzanym wstępem, lekko urozmaiconym trylami i arpeggiami, przez niektórych uważana była za uosobienie kiczu. Erich Kästner w jednym ze swoich wczesnych wierszy sparodiował modlitwę dziewicy jako modlitwę żadnej dziewicy. Kurt Weill wykorzystał tę sztukę w pierwszym akcie swojej opery Aufstieg und Fall der Stadt Mahagonny jako przykład ironicznego wykrzyknika: "To jest wieczna sztuka!".
Helmut Zeraschi: Muzyczne szepty i urywki. Neue Musik, Berlin (East) 1977, ISBN 978-0-00-555676-4, "Thekla, die mit Erfolg betende Jungfrau", str. 16-25.