Stefan Koczorowski (* 1910; † 17 sierpnia 1997 we Wrocławiu) był polskim chirurgiem i wykładowcą uniwersyteckim.
Po drugim roku studiów na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, Koczorowski dołączył do kliniki Tadeusza Ostrowskiego jako stażysta. Pracował tam pod koniec studiów, gdzie nawiązał współpracę i przyjaźń z Wiktorem Brossem. Bross i Koczorowski wydali pierwszą wspólną publikację w 1937 roku. Kiedy Bross habilitował się w 1938 roku, Koczorowski uzyskał stopień doktora. W 1944 r. założyli szpital w sanatorium w Iwonicach. Udzielali pomocy chirurgicznej partyzantom, ludności cywilnej i żołnierzom na zbliżającym się froncie wschodnim.
Wspólnie założyli Klinikę Chirurgiczną Akademii Medycznej we Wrocławiu przy ulicy Skłodowskiej-Curie 66 w 1946 roku, gdzie pracowali aż do przejścia na emeryturę (1973/1980). Bross kierował planowaniem, Koczorowski wspierał go we wszystkich pionierskich interwencjach. Później zajął się publikacjami. Zasadniczo różne charaktery uzupełniały się wzajemnie. Spokojny i bardzo skromny Koczorowski dobrze dogadywał się z niespokojnym i cholerycznym Brossem. "Koczorowski starzeje się nawet dla Brossa" - mówiono. Przesądy też nie były mu obce. Gdy chodziło o zgony w pionierskich operacjach kardiochirurgicznych, Bross mawiał, że "pierwsze prowadzi do drugiego". Dla Koczorowskiego złym znakiem było, jeśli pierwszym przyjmowanym na dyżur pacjentem była kobieta - wtedy służba stawała się szczególnie trudna. W 1961 r. podczas operacji zwężenia zastawki aortalnej doszło do migotania komór. Własny prototyp defibrylatora i bezpośrednia resuscytacja krążeniowo-oddechowa zawiodły. Koczorowski zasugerował użycie miejskiej linii energetycznej. Anestezjolog (dr A. Aroński) natychmiast wdrożył tę sugestię - z powodzeniem. Zabieg komisurotomii był możliwy. Pacjent przeżył.
Kiedy Bross przeszedł na emeryturę w 1973 r., Koczorowski został jedynym kierownikiem Kliniki Chirurgii Ogólnej II. Stosował się do przepisów swojego przyjaciela i często prosił go o radę. Podczas gdy wcześniej zajmował się głównie chirurgią klatki piersiowej, teraz skupił się na chirurgii trzewnej. Koczorowski przeszedł na emeryturę w 1980 roku. Podobnie jak przed przejściem na emeryturę, codziennie odwiedzał główną bibliotekę Akademii Medycznej przy Parkstrasse. Jako jedyny pracownik Akademii miał swobodny dostęp do wszystkich archiwów biblioteki. Podobnie jak jego 250 prac, z których część została przetłumaczona, jego wykłady i seminaria charakteryzowały się jasnością i dobrym językiem. Grzecznie odpowiadał bezczelnym nadętym ludziom: "Proszę pana, pańska pewność siebie jest nadmiernie rozwinięta".
Złoty Krzyż Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej
Order Odrodzenia Polski
Medal za Zasługi dla Obronności Ojczyzny (Polska) w brązie.
W roku śmierci Koczorowskiego jego następca Bogdan Łazarkiewicz zwrócił się do dziekana o nadanie Bibliotece Głównej Akademii Medycznej imienia Koczorowskiego. Rada Wydziału jednogłośnie zaakceptowała wniosek i przekazała go do Senatu. Pozostał on bez odpowiedzi. W styczniu 1998 r. lekarze wrocławskiej chirurgii podjęli decyzję o nadaniu swojej bibliotece imienia Stefana Koczorowskiego.
Bogdan Łazarkiewicz: Prof. dr hab. Stefan Koczorowski, kierownik Kliniki Chirurgii Ogólnej II. Gazeta Uczelniana kwiecień 2014, s. 14-16.