Jarosław Oleksandrowicz Halan (ukraiński Ярослав Олександрович Галан, rosyjski Ярослав Александрович Галан Jarosław Aleksandrowicz Galan; * 27 lipca 1902 w Dynowie, Austro-Węgry; † 24 października 1949 we Lwowie, Ukraińska SRR) był ukraińskim pisarzem komunistycznym, dramaturgiem, dziennikarzem i publicystą.
Jarosław Halan urodził się jako syn urzędnika w Dynowie w powiecie brzozowskim w Galicji. Po rozpoczęciu I wojny światowej jego ojciec został deportowany do obozu internowania Thalerhof z powodu swojej rusofilskiej postawy. Kiedy na przełomie maja i czerwca 1915 r. zbliżała się austro-węgierska ofensywa, matka Halana i jej dzieci zostały ewakuowane do Rostowa nad Donem przy wsparciu rosyjskiej administracji wojskowej, gdzie Jarosław uczęszczał do szkoły i przeżył rewolucję październikową. Po powrocie rodziny w 1918 r. uczęszczał do ukraińskiego gimnazjum w Przemyślu, a w 1922 r. do Wyższej Szkoły Handlowej w Trieście we Włoszech, po czym w latach 1922-1926 studiował na Uniwersytecie Wiedeńskim, a od 1926 r. na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, który ukończył w 1928 r.
W czasach studenckich związał się z ruchem lewicowym i w 1924 r. wstąpił do Komunistycznej Partii Zachodniej Ukrainy (Комуністична партія Західної України).
Na początku lat 20. Halan był, obok Wasyla Bobińskiego, jednym z organizatorów ukraińskiej proletariackiej grupy literackiej Horno we Lwowie i redaktorem sowietofilskiego czasopisma Wikna (Вікна). W 1936 r. był jednym z organizatorów antyfaszystowskiego kongresu intelektualnego we Lwowie. Ze względu na swoją działalność komunistyczną był inwigilowany przez policję w okresie II Rzeczypospolitej, a w połowie lat 30. dwukrotnie aresztowany. Po zajęciu zachodniej Ukrainy pracował we Lwowie jako korespondent gazet "Wolna Ukraina" (1939-1941), "Prawdziwa Ukraina" i "Sowiecka Ukraina" (1942-1948).
Podczas II wojny światowej pracował jako komentator radiowy w Saratowie w 1942 r. i w Moskwie w 1943 r., a także dla ruchomej frontowej stacji radiowej Dnipro. Od listopada 1945 r. do kwietnia 1946 r. pracował jako specjalny korespondent gazety "Sowiecka Ukraina" podczas procesu norymberskiego.
W latach powojennych prowadził kampanię na rzecz rusyfikacji Lwowa i obiektywnego zapisu historii Komunistycznej Partii Zachodniej Ukrainy. Jego proradziecka działalność skłoniła ukraińskich nacjonalistów do zamordowania go w jego biurze we Lwowie 24 października 1949 roku. Zabójcy zostali wytropieni przez agenta KGB Bogdana Staszińskiego, który później zabił także Lwa Rebeta i Stepana Banderę. Halan został pochowany na cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie. Reżim sowiecki skutecznie wykorzystał jego życie i śmierć do walki z ukraińskim burżuazyjnym nacjonalizmem.
Nagroda Stalina 1952 (pośmiertnie)
Odznaka Honorowa Związku Radzieckiego
Medal "Za bohaterską pracę w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945" W 1964 r. Ukraińska SRR ustanowiła nagrodę dziennikarską imienia Halahana za najlepsze dziennikarstwo propagandowe. Jego pamięci poświęcono pomniki we Lwowie (zburzony w 1992 r.), Drohobyczu i Jabłonowie.
Pisał utwory dramatyczne, m.in. Don Kichot z Ettenheim (1927), Pozycja, Weronika" i 99% (wszystkie - 1930), Cela (1932), Pod Złotym Orłem (1947), Miłość o świcie (1949), prozę: Góry dymią - po polsku 1939, zbiór komentarzy radiowych "Front w eterze" (1943), a także utwory socrealistyczne, często skierowane przeciwko ukraińskiemu ruchowi narodowemu i niepodległościowemu oraz Ukraińskiej Cerkwi Greckokatolickiej. Tłumaczył również z niemieckiego, chorwackiego, angielskiego i rosyjskiego na ukraiński. Prace Halana zostały opublikowane w trzech tomach w Kijowie w latach 1977/78.
Norymberga 1945: broszury. Tłumaczenie z ukraińskiego Jona Gruber. Kijów : Wydawnictwo Dnipro, 1975
O czym nie wolno zapomnieć. Tłumaczenie z rosyjskiego. Moskwa : Wydawnictwo APN, 1975
Norymberski proces uczenia się: zbrodniarzy wojennych i gwiazd reportażu. Opracowanie i wstęp Steffen Radlmaier. Frankfurt nad Menem: Eichborn, 2001. seria: Die Andere Bibliothek. ISBN 978-3-8218-4503-6, S. 355