Herman Auerbach (* 26 października 1901 w Tarnopolu, Austro-Węgry; † 17 sierpnia 1942 w obozie zagłady w Bełżcu) był polskim matematykiem i jednym z czołowych przedstawicieli lwowskiej szkoły matematycznej.
Auerbach urodził się w 1901 r. jako syn Filipa i Julii Auerbachów w Tarnopolu, który był wówczas austriacki, a obecnie jest ukraiński. Jego ojciec był prawnikiem z tytułem doktora. Auerbach uczęszczał do szkoły w Łodzi, Tarnopolu i Ołomuńcu do 1919 r. Ze względów zdrowotnych dopiero w 1921 r. mógł rozpocząć studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Już w następnym roku Auerbach przeniósł się na Wydział Matematyki, gdzie ukończył studia w 1926 roku. W 1928 roku obronił doktorat na temat krzywych H-wypukłych.
Auerbach został profesorem na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym UJK w 1935 roku, a w 1939 roku został profesorem na Uniwersytecie Lwowskim, dopóki nie został uwięziony przez Niemców w lwowskim getcie w 1942 roku z powodu swojego żydowskiego pochodzenia, a następnie zamordowany w obozie zagłady w Bełżcu w sierpniu 1942 roku.
Lemat von Auerbacha i termin Auerbachbasis są związane z jego nazwiskiem.
Herman Auerbach: O polu krzywych wypukłych o średnicach sprzężonych, rozprawa doktorska na Uniwersytecie Lwowskim (1929).