Frances Helen Aitchison (ur. 10 grudnia 1881 w Sunderland, zm. 18 maja 1947 w Aylesbury) - brytyjska tenisistka.
Frances Aitchison była najstarszą córką stoczniowca z siedzibą w Sunderland i miała trzy siostry, które również grały w tenisa. Wszystkie cztery siostry grały razem w 1907 roku w drużynie University of Durham, z którą wygrały drużynę Middlesex University, do której należał m.in. Dorothy Lambert Chambers.
Aitchison po raz pierwszy uczestniczył w Wimbledon Championships w 1909 roku. Trzy razy dotarła do półfinału. W 1911 roku przegrała z Edith Hannam, w 1913 roku Dorothy Lambert Chambers, a w 1914 roku Elizabeth Ryan była silniejsza.
Aitchison brała udział w igrzyskach olimpijskich w Sztokholmie w 1912 roku, w których uczestniczyła w miksie i w pojedynkę w hali. Wraz ze swoim partnerem Herbert Roper Barrett wygrała srebrny medal po przegranej z dwoma Brytyjczykami Edith Hannam i Charlesem Dixonem. W odosobnieniu damskim oparła się Dunie Sofie Castenschiold w ćwierćfinale. Jej największym sukcesem była wygrana mistrzostw świata w tenisa 1913 roku, gdzie mogła stawić czoła Francuzce Kate Gillou-Fenwick.
W roku 1914 poślubiła Johna Leiska i odtąd grała w tenisa pod jego nazwiskiem. Ostatni raz uczestniczyła w Wimbledonie w 1922 roku.