Eileen Forrester Agar (ur. 17 grudnia 1899 w Buenos Aires, zm. 24 listopada 1991 w Londynie) - brytyjska malarka i fotograf. Stała się znana przede wszystkim z surrealistycznych dzieł.
Eileen Agar, córka Szkota Jamesa Seniora Agara i amerykanki Mary Agar, urodzona Bagley, spędziła pierwsze lata swojego dzieciństwa w Buenos Aires. W roku 1911 rodzina przeprowadziła się do Londynu. Agar uczęszczał do szkoły Heathfield St Mary niedziela, tradycyjnej szkoły dla dziewcząt z salą teatralną i centrum sztuki. W 1919 roku studiowała sztukę w Byam Shaw School of Art w Londynie. W 1924 roku studiował u rzeźbiarza, ilustratora i założyciela czasopism Leona Underwooda w Brooks Green w południowo-zachodniej Wielkiej Brytanii. W latach 1925-1926 poszła do Slade School of Fine Art w Londynie. W latach 1928-1930 kontynuowała studia w Paryżu.
W 1926 roku spotkał ją węgierski pisarz Joseph Bard, który wciąż był żonaty z sławną amerykańską dziennikarką Dorothy Thompson. Rozwód nastąpił w 1927 roku. Joseph Bard i Eileen Agar wzięli ślub w 1940 roku.
Od 1928 roku para mieszkała w Paryżu. Zaprzyjaźnił się z surrealistycznymi Andrém Bretonem i Paulem Éluardem. Eileen Agar został członkiem London Group w 1934 roku. Była to wspólnota artystyczna, która założyła się w 1913 roku, aby zapewnić wystawę niezależnie od bardziej konserwatywnej Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych. Grupa ta była prowadzona demokratycznie i obejmowała wszystkie działy sztuki.
Eileen Agar uczestniczyła w krajowych i zagranicznych wystawach grupy London Group. W latach trzydziestych zajmowała się przede wszystkim naturalnymi sujetami. W ten sposób powstała seria zdjęć o niezwykłych formacjach skalnych w Bretanii, zatytułowana: Bum w Thumb w erze skały. Eksperymentowała z nowymi technikami fotograficznymi i materiałami, z nowymi formatami i fragmentami obrazu, z kolazami i niezwykłymi obiektami.
Jedną z najbardziej znanych prac znajduje się w Victoria & Albert Museum w Londynie, kreacja kapeluszy z 1937 roku: Wieża Cemonial Hat for Eating Bouillabaisse. Na malowanej płycie korku znajdują się znaleziska, takie jak ości ryb, małże, koralowce. Zdjęcia pokazują, że Agar miał na sobie ten kapelusz. Zatrzymała go do końca życia.
Tate Gallery w Londynie zapewniło sobie dzieło sztuki Angel of Anarchy (Anioł Anarchii), kompozycję z szeregowej głowicy gipsu i różnych materiałów.
Około roku 1935 Agar i Bard wynajęli dom letniskowy w Swanage w Dorset. Tutaj artystka zaprzyjaźniła się z Paulem Nashem. Nash, pierwotnie malarz krajobrazu, w czasie swego życia jako żołnierz zaczął nagrywać wrażenia z frontu. Rząd brytyjski mianował go oficjalnym malarzem wojennym. Agar i Nash przez jakiś czas ściśle ze sobą współpracowały, tworząc kolageny z znalezionych przedmiotów i dając im tytuły takie jak Seashore Monster at Swanage. Nash zaleciła organizatorom międzynarodowej wyprawy surrealistycznej w 1936 roku w New Burlington Galleries w Londynie, Roland Penrose i Herbert Read. Jako jedyna brytyjska kobieta wśród wystawionych artystów, Eileen Agar mogła tam zaprezentować trzy obrazy i pięć obiektów.
W 1937 roku Eileen Agar spędziła wakacje w posiadłości Pablo Picasso w Mougins. Malarz mieszkał wtedy z Dorą Maar. Wśród innych gości znaleźli się Paul Éluard, Nusch, Roland Penrose i Lee Miller, który zrobił zdjęcia Agaru. Do 1940 roku w wystawach surrealistycznych od Amsterdamu do Nowego Jorku, Paryża i Tokio pokazywano dzieła.Po II wojnie światowej rozpoczął się nowy etap ich twórczego życia. W latach 1946-1985 zorganizowała 16 wystaw swoich dzieł. W latach sześćdziesiątych zaczęła zajmować się tachizmem. Stworzyła obiekty tachistyczne z elementami surrealistycznymi.
W 1991 roku Eileen Agar zmarła w Londynie. Ich prace są przechowywane w wielu brytyjskich muzeach, galeriach i instytucjach, w tym w galerii Derby Art Gallery, w kolekcji artystycznej brytyjskiego rządu oraz w muzeach Arte Contemporáneo Eduardo Westerdahl w Puerto de la Cruz. W 2022 roku ich prace zostaną przeprowadzone na 59. Biennale di Venezia.
The Angel of Mercy, obrazy, 1934.
Quadriga, obrazy, 1935
The Angel of Anarchy, obiekt, 1940
L'horloge d'une femme obrazy, 1989