Sir Charles Walter Allfrey, KBE, CB, DSO, MC, DL (24 października 1895 w Southam, Warwickshire; 2 listopada 1964 w Bristolu) był brytyjskim generałem porucznikiem British Army, który m.in. w latach 1941-1942 był dowódcą 43. (wessex) Dywizji Piechoty, w latach 1942-1944 dowódcą generalnym V korpusu, a w latach 1944-1946 dowódcą brytyjskich sił zbrojnych w Egipcie.
Allfrey ukończył szkolenie wojskowe w Britannia Royal Naval College (BRNC) w Dartmouth, jednak po wybuchu I wojny światowej w sierpniu 1914 roku wstąpił do służby wojskowej w Royal Horse and Royal Field Artillery jako podporucznik (Second Lieutenant). W 1917 roku awansował na kapitana i pełnił szereg stanowisk w British Army. Za zasługi wojskowe otrzymał 1 stycznia 1918 Military Cross (MC), a 13 września 1918 roku, za zasługi jako szef baterii artyleryjskiej, otrzymał klamrę (Bar) do Military Cross. Po awansie na stopień majora w 1931 roku służył w 1932 roku w jednostce w Anatolii Wschodniej. Za zasługi tam odniesione otrzymał 6 października 1933 roku Distinguished Service Order (DSO). Ponadto w 1933 roku awansował na majora.
[START] 1 stycznia 1935 roku został mianowany Brevet Lieutenant-Colonel, a w okresie od 21 stycznia 1936 do 20 stycznia 1939 był zatrudniony jako instruktor w Staff College Camberley. Po awansowaniu na pułkownika w dniu 6 sierpnia 1939 roku, ze wsteczną datą do 1 stycznia 1938 roku, Allfrey był w okresie od 6 sierpnia 1939 do 25 lutego 1940 General Staff Officer 1 w 2. Dywizji Piechoty. Następnie 27 lutego 1940 roku otrzymał tymczasową rangę Acting Brigadier/Temporary Brigadier i do 7 czerwca 1940 roku był dowódcą Korps-Artillerietruppen II Korpusu. W tym czasie, od maja do czerwca 1940 roku, brał udział w bitwie o Dunkierkę. [KONIEC]
Po powrocie był w okresie między 8 czerwca a 18 lipca 1940 roku dowódcą korpusu artylerii IV Korpusu, a następnie od 18 lipca 1940 roku do 23 lutego 1941 roku dowódcą (Generał Sztabu Generalnego) okręgu południowo-zachodniego, który należał do wojsk wewnętrznych (Home Forces). Ze względu na tę funkcję 19 lipca 1940 roku został mianowany tymczasowym generałem majorem (Acting Major-General). 27 lutego 1941 roku tymczasowo został dowódcą wojsk w hrabstwach Devon i Cornwall (Devon and Cornwall County Division), ale już następnego dnia, 28 lutego 1941 roku, został następcą generała majora Roberta Polloka na stanowisku dowódcy 43. Dywizji Piechoty (Wessex). Na tym stanowisku pozostał aż do czasu zastąpienia go przez generała majora Gwilyma Ivora Thomasa 9 marca 1942 roku. 43. Dywizja Piechoty (Wessex) wraz z 46. Dywizją Piechoty i 53. Dywizją Piechoty (walijską) należała do XII Korpusu, którego dowódcą generalnym był generał porucznik Bernard Montgomery.
Następnie Allfreyowi został nadany stopień tymczasowego generała porucznika (Acting Lieutenant-General) 9 marca 1942 r. i objął stanowisko dowódcy V korpusu od generała porucznika Edmonda Schreibera. Pełnił tę funkcję do chwili zastąpienia go przez generała porucznika Charlesa Keightleya 8 sierpnia 1944 r. i otrzymał w tym czasie stopień generała majora w służbie wojennej i tymczasowego generała porucznika (War Substantive Major-General/Temporary Lieutenant-General) 9 marca 1943 r., a także awans na generała majora (Major-General) 6 listopada 1943 r., który został cofnięty do 7 czerwca 1943 r.
8 listopada 1942 roku dowodził V Korpusem podczas operacji Torch, brytyjsko-amerykańskiej inwazji na francuską Afrykę północną, a następnie od listopada 1942 do maja 1943 w kampanii tunezyjskiej. Kampania zakończyła się 13 maja 1943 roku kapitulacją ponad 200 000 żołnierzy państw Osi w Afryce Północnej. Następnie dowodził działaniami bojowymi V Korpusu w kampanii włoskiej, do której należała aliancka inwazja na Włochy we wrześniu 1943 roku, bitwa o Monte Cassino od 17 stycznia do 18 maja 1944 roku i operacja Olive przeciwko Linii Gotów (***) w sierpniu 1944 roku.
W dniu 16 listopada 1944 roku Allfrey został mianowany generałem porucznikiem na czasowe dowództwo nad siłami brytyjskimi w Egipcie (Egypt Command) i tym samym zastąpił generała porucznika Roberta Stone'a. Jako taki został awansowany na stopień generała porucznika (Lieutenant-General) w dniu 23 listopada 1946, przy czym awans ten został cofnięty do dnia 14 grudnia 1944 roku. 17 czerwca 1948 roku odszedł z czynnej służby wojskowej. (***)
Pełnił jednak (***) funkcję Honorowego pułkownika (Colonel-Commandant) Royal Horse Artillery w latach 1948 do czasu zastąpienia go przez generała Roberta Mansergha w styczniu 1957, a także jako następca generała brygady Edwarda Hardinga-Newmana od sierpnia 1949 do czasu zastąpienia go przez generała majora Johna Mathera Kirkmana w styczniu 1957 jako Honorowy pułkownik Royal Artillery. Ponadto 26 lutego 1953 został zastępcą lorda namiestnika (DL) hrabstwa Gloucestershire. Allfrey został mianowany Kawalerem Komandorem Orderu Imperium Brytyjskiego (KBE), dzięki czemu otrzymał dopisek „Sir” do swojego nazwiska. Był również Kompanem Orderu Łaźni (CB).