Chaika Grossman (ur. 20 listopada 1919 w Białymstoku; zm. 26 maja 1996 w kibucu Evron, Mateh Ascher) - polityk polsko-izraelski.
Chaika Grossman uczęszczała do żydowskiego gimnazjum w Białymstoku. Była członkiem krajowego kierownictwa syjonistycznej organizacji młodzieżowej Haszomer Hacair i została regionalnym przywódcą w okręgu brzesko-litowskim. Po wybuchu II wojny światowej wyjechała do Wilna, które w 1939 r. zostało zaanektowane przez Litwę; sama Litwa została zaanektowana przez Związek Radziecki w 1940 r., a w 1941 r. została podbita przez niemiecki Wehrmacht. Następnie Grossman wrócił do Białegostoku i został uwięziony w białostockim getcie pracy przymusowej utworzonym przez Niemców. Grossmanowi udało się uciec, przybrał tożsamość Polki pod nazwiskiem Halina Woranowicz i mógł poruszać się po okupowanych przez Niemców terenach Polski z ograniczeniami. Działała jako kurierka dla różnych żydowskich inicjatyw ruchu oporu.
Od początku 1942 r. ponownie przebywała w białostockim getcie i brała udział w organizowaniu ruchu oporu, który w sierpniu 1943 r. został stłumiony przez Niemców. Po ewakuacji getta nawiązała kontakt z polskimi i rosyjskimi partyzantami wraz z bojowniczką ruchu oporu Chasią Bornstein-Bielicką i niemieckim nazistowskim przeciwnikiem Otto Busse. W sierpniu 1944 r. brała udział w akcjach partyzanckich mających na celu wyzwolenie Białegostoku. Po zakończeniu wojny została uhonorowana przez państwo polskie za swoją działalność w ruchu oporu Orderem Krzyża Grunwaldu.
Grossman została członkiem Centralnego Komitetu Żydów w Polsce i organizowała nielegalną imigrację polskich ocalałych z Holokaustu do Palestyny, dokąd sama wyemigrowała w sierpniu 1948 roku. Mieszkała w kibucu Evron i prowadziła archiwum ruchu oporu, instytut i wydawnictwo Moreschet w Tel Awiwie, założone w 1963 roku. Grossman wstąpiła do partii pracy Mapam i zaangażowała się w lokalną politykę. W 1969 r. została wybrana do Knesetu i była posłanką do parlamentu z ramienia Mapam i listy HaMaʿarach do 1981 r., a następnie ponownie w latach 1984-1988. Była wiceprzewodniczącą Knesetu.
Grossman uległa poważnemu wypadkowi w 1993 r., z którego nigdy nie wyzdrowiała i zmarła w maju 1996 r.
Podziemna armia. Żydowski ruch oporu w Białymstoku. Relacja autobiograficzna. Tłumaczenie z angielskiego Ingrid Strobl. Frankfurt nad Menem : Fischer, 1993 ISBN 3-596-11598-1
Israel Gutman: Encyclopaedia of the Holocaust, New York: Macmillan, 1990, vol. 2. s. 621f. (zdjęcie)
Arno Lustiger: Do walki na śmierć i życie! Das Buch vom Widerstand der Juden 1933-1945, Kolonia : Kiepenheuer & Witsch, 1994, ISBN 3-462-02292-X, s. 167-169.
Chasia Bornstein-Bielicka: Żydowski ruch oporu w Grodnie i Białymstoku. Wspomnienia łączniczki po aryjskiej stronie. w: Wolfgang Benz/Barbara Distel (eds.): Dachauer Hefte 20 - Das Ende der Konzentrationslager, 2004, pp. 71-87 (fragment tłumaczenia autobiografii)
Avraham Barkai: Otto Busse: Ein deutscher "Gerechter" in Bialystok, w: Marion Kaplan, Beate Meyer (red.): Jüdische Welten. Żydzi w Niemczech od XVIII wieku do współczesności. Festschrift for Monika Richarz, Wallstein, Göttingen 2005, ISBN 3-89244-888-4, ss. 248-268.
Thomas Fatzinek: Ostatnia ścieżka. Powieść graficzna oparta na wspomnieniach Chaiki Grossman i Chasi Bornstein-Bielickiej. Wiedeń: Bahoe books, 2019