Augustin-Gabriel baron d'Aboville (* 20 marca 1773 w La Fère (Aisne); † 15 sierpnia 1820 w Paryżu) był francuskim generałem brygady. Był starszym bratem Augustina-Marie d'Aboville.
Karierę rozpoczął 22 maja 1789 r. jako podporucznik w "7e régiment d'artillerie à pied" (7. pułk artylerii pieszej). Od 1 września 1789 r. uczęszczał do szkoły artylerii w La Fere, został awansowany na porucznika 6 lutego 1792 r. i na kapitana 1 listopada tego samego roku.
Brał udział w bitwie pod Courtrai, przeprawie przez Saarę i Ren, następnie walczył przed Trewirem, pod Steisliegen, a w 1799 r. w bitwie pod Stockach. Jego zasługi doprowadziły do awansu na pułkownika i mianowania go dowódcą artylerii twierdzy Moguncja. Podczas kampanii we Włoszech w 1800 r. został rozmieszczony jako szef artylerii w dywizji generała Oudinota i wziął udział w bitwie pod Mincio. Po powrocie do Paryża objął stanowisko zastępcy dyrektora i członka Komitetu Centralnego. W tym czasie został wysłany do Vlissingen, aby przygotować wyspę i Zelandię do obrony.
Został wysłany do Portugalii wraz z Junotem w 1807 r. i wyróżnił się podczas przeprawy przez Tag, zdobycia Evory i bitwy pod Vimeiro. Po kapitulacji Cintry powrócił na krótko do Francji w 1808 roku. Następnie wziął udział w bitwach pod Betanzos i La Coruña, a także w obronie Tuy. Po powrocie z Hiszpanii został awansowany na generała brygady 14 maja 1809 roku. Jego artyleria udowodniła swoją wartość w bitwie pod Talaverą i podczas oblężenia Kadyksu, gdzie był w stanie szturmować Fort Matagorda. 23 czerwca 1810 r. został mianowany oficerem Legii Honorowej, a 26 października tego samego roku zastąpił na czele artylerii generała de Senarmonta, który poległ pod Kadyksem. W bitwie pod Chiclaną jego artyleria tymczasowo zatrzymała natarcie całej angielskiej dywizji.
20 lutego 1812 r. został mianowany baronem Cesarstwa, a 24 stycznia 1813 r. dyrektorem generalnym artylerii wojsk francuskich w Hiszpanii i Portugalii. Podczas bitwy pod Vitorią prawie cała jego artyleria wpadła w ręce wojsk angielskich.
W 1815 r. był częścią deputacji Północy, którą król Ludwik XVIII przyjął w Calais. Został mianowany Kawalerem de Saint-Louis i 1 grudnia 1817 r. zastąpił swojego ojca na stanowisku Hrabiego i Pary Francji.
Wymieniony z nazwiska na północnej stronie Łuku Triumfalnego.