Andreas Miller (* 26 maja 1923 w Warszawie jako Andrzej Miller; † 24 lipca 1999 w Zurychu) był szwajcarskim socjologiem i tymczasowym mężem Alice Miller.
Miller urodził się w Polsce w 1923 roku i studiował socjologię, prawo i ekonomię na tak zwanym Tajnym Uniwersytecie Warszawskim podczas niemieckiej okupacji Polski w czasie II wojny światowej.
W 1947 r. wraz z przyszłą żoną przyjechał do Szwajcarii na stypendium Uniwersytetu w Bazylei. Tam kontynuował studia (główne kierunki: socjologia i ekonomia, dodatkowe: filozofia i etnologia). W 1948 r. został mianowany dyrektorem Muzeum Polskiego w Rapperswilu. Jednocześnie pracował nad rozprawą doktorską na temat struktury i funkcji społecznej Uniwersytetu w Bazylei, za którą w 1951 r. otrzymał doktorat z rąk Edgara Salina i Karla Jaspersa. W 1959 r. habilitował się na Uniwersytecie w Zurychu pod kierunkiem Wilhelma Bickela pracą na temat kultury i ludzkiej płodności.
W latach 1959-1965 wykładał studia populacyjne i socjologię na Uniwersytecie w Zurychu, a w latach 1964/65 i 1967/68 wykładał gościnnie socjologię na Uniwersytecie w Bazylei. W 1965 roku został profesorem nadzwyczajnym socjologii na Uniwersytecie w St. Gallen, gdzie w 1967 roku awansował na profesora zwyczajnego. Jego głównym obszarem zainteresowań była socjologia ekonomiczna.
Podczas swojej 24-letniej profesury na Uniwersytecie w St. Gallen był także dyrektorem Szwajcarskiego Centralnego Biura Szkolnictwa Wyższego i sekretarzem generalnym Szwajcarskiej Konferencji Rektorów.
Jego małżeństwo z Alice Miller z 14 kwietnia 1949 r., z którą miał dwoje dzieci, Martina i Julikę, zostało później rozwiązane. W ostatnich latach życia ciężko chorował i zmarł na nagłą niewydolność serca w 1999 r. w wieku 76 lat.
Klimat w rodzinie charakteryzował się konfliktami, a przemoc domowa była na porządku dziennym.
Martin Miller, syn Alice i Andreasa Millerów, wyjaśnił w wywiadzie prasowym kilka dni po śmierci swojej matki wiosną 2010 r., że był bity przez swojego autorytarnego ojca w dzieciństwie - w obecności swojej matki, która była znana z tego, że poświęciła swoje życie wychowywaniu dzieci bez przemocy, "dzięki czemu [jego] matka interweniowała".
W filmie dokumentalnym Daniela Howalda "Kto się boi Alice Miller", który miał premierę w Bazylei w sierpniu 2020 r., w kilku miejscach wskazuje się, że Alice Miller stała bezczynnie i nie interweniowała w sprawie przemocy fizycznej i upokorzeń, których jej syn doświadczał z rąk ojca przez całą młodość. Reżyser Daniel Howald spędził cztery lata rozmawiając z ofiarą, Martinem Millerem, o jego dzieciństwie i młodości.
Przyczyny powstrzymywania się od głosowania w mieście St. Gallen, 1980 r.
Znaczenie rejestracji w Rejestrze Specjalistycznych Produktów Leczniczych z 1973 r.
Zawody we współczesnym społeczeństwie, 1968
Planowanie naszego systemu szkolnictwa wyższego, 1967
Szwajcarski system szkolnictwa wyższego, 1967
Pożądana liczba dzieci i idealna wielkość rodziny, 1964