Aleksander Jugosłowiański (serbski: Александар Карађорђевић Aleksandar Karađorđević; * 17 lipca 1945 w Londynie) urodził się jako książę koronny Królestwa Jugosławii i jest dziś głową i pretendentem do tronu rodu Karađorđevićów w Serbii.
Aleksander urodził się w Londynie jako jedyne dziecko jugosłowiańskiego króla Piotra II z rodu Karađorđević i jego żony księżniczki Aleksandry z Grecji, córki greckiego króla Aleksandrosa I z rodu Szlezwik-Holsztyn-Sonderburg-Glücksburg. Chrzest odbył się w Opactwie Westminsterskim, a rodzicami chrzestnymi byli król Wielkiej Brytanii Jerzy VI i jego najstarsza córka, księżniczka Elżbieta Aleksandra Maria, która później została królową Wielkiej Brytanii Elżbietą II.
Alexander jest nie tylko obywatelem Serbii, ale posiada również brytyjski paszport.
Po niemieckiej inwazji na Jugosławię jego rodzice przebywali na wygnaniu w Londynie od czerwca 1941 r., gdzie Dušan Simović kierował rządem na uchodźstwie, podczas gdy w 1942 r. w Jugosławii utworzono parlament wojenny. Od konferencji teherańskiej pod koniec 1943 r. alianci nie wspierali już oficjalnie Czetników lojalnych wobec króla, ale jugosłowiańskich partyzantów, zdominowanych przez komunistów. W 1944 r. premier Ivan Šubašić, nominowany przez rząd na uchodźstwie, próbował osiągnąć porozumienie z przywódcą partyzantów Josipem Brozem Tito, które umożliwiłoby również powrót rodziny królewskiej. Mówi się, że z okazji narodzin Aleksandra pod połogiem jego matki umieszczono pudełko z jugosłowiańską ziemią, aby symbolizować jego narodziny na ojczystej ziemi; ponadto mówi się, że rząd brytyjski tymczasowo przyznał eksterytorialny status miejscu narodzin, choć nie jest to oficjalnie udokumentowane. Wraz z powstaniem Socjalistycznej Federacyjnej Republiki Jugosławii 29 listopada 1945 r., cztery miesiące po narodzinach Aleksandra, monarchia została oficjalnie zniesiona.
Alexander spędził wczesne dzieciństwo w Wielkiej Brytanii, ze swoją babką królową Aspasią Manos z Grecji na wygnaniu we Włoszech, a także we Francji i USA. Uczęszczał do szwajcarskiej szkoły z internatem Le Rosey, a następnie do Akademii Wojskowej Culver (w Culver w stanie Indiana) oraz szkół Gordonstoun i Millfield w Anglii.
Po ukończeniu Millfield uczęszczał do brytyjskiego Royal War College, a w 1966 r. został mianowany oficerem armii brytyjskiej. Służył w 16th/5th The Queen's Royal Lancers i doszedł do stopnia kapitana. Stacjonował na Bliskim Wschodzie, w Irlandii Północnej, we Włoszech i w Republice Federalnej Niemiec. Był mistrzem narciarskim armii brytyjskiej w 1972 roku. Wkrótce potem opuścił armię. Oprócz serbskiego języka ojczystego mówi także po angielsku, francusku, hiszpańsku, niemiecku i włosku.
Po śmierci ojca w Denver w dniu 3 listopada 1970 r., Aleksander przejął jego roszczenia do tronu Jugosławii, ale zrzekł się niewłaściwego tytułu "króla" na wygnaniu i nadal nazywał siebie "księciem koronnym Aleksandrem II Jugosławii".
Rodzina Aleksandra mogła powrócić z wygnania dopiero po upadku reżimu Miloševicia w 2000 roku, po tym jak prawa cywilne i majątkowe rodziny królewskiej zostały odebrane dekretem w czasach socjalizmu. On i jego rodzina otrzymali prawo do zamieszkania w Zamku Królewskim na Dedinje w 2003 roku.
Alexander jest bezpartyjnym działaczem na rzecz demokratyzacji swojego kraju, promuje inwestycje i angażuje się w sprawy humanitarne. Jednocześnie zaproponował rozmowy wszystkim politykom w Serbii. Serbska Partia Odnowy (SPO) byłego ministra spraw zagranicznych Vuka Draškovicia opowiada się za przywróceniem monarchii i wspiera byłego księcia koronnego; Patriarcha Serbskiego Kościoła Prawosławnego również opowiedział się za monarchią konstytucyjną w 2003 roku. W 2006 r. Aleksander publicznie zadeklarował chęć przyjęcia roli politycznie neutralnego monarchy, aby zapewnić nowo powstałemu państwu serbskiemu stabilność, ciągłość i jedność. Według sondażu opublikowanego przez gazetę Blic w dniu 27 lipca 2015 r., 49,8% respondentów opowiada się za wprowadzeniem monarchii konstytucyjnej, 44,6% jest przeciw, a 5,5% jest niezdecydowanych. Nie odbyło się jednak jeszcze referendum w sprawie przywrócenia monarchii.
Po tym, jak jego najstarszy syn Piotr zrzekł się dynastycznych roszczeń do tronu w 2022 r., stanowisko dziedzicznego księcia przeszło na jego młodszego brata Filipa, który przeniósł się do Belgradu w 2020 r.
Alexander poślubił księżniczkę Marię da Glória Henriette Dolores Lucia de Orléans-Braganza (* 13 grudnia 1946 r. w Petrópolis, Brazylia), córkę księcia Pedro Gastão z Orléans-Braganza i jego żony księżniczki Marii de la Esperanza z Borbón-Sycylia, w Sewilli w dniu 1 lipca 1972 roku. Maria de Glória jest również kuzynką hiszpańskiego króla Juana Carlosa I.
Z małżeństwa urodziło się trzech synów:
Peter (* 5 lutego 1980 r. w Chicago, USA), projektant graficzny
Philip / Filip (* 15 stycznia 1982 r. w Fairfax, USA), menedżer finansowy, żonaty z Danicą Marinković od 2017 r.
Stefan (* 25 lutego 2018 w Belgradzie)
Alexander (ur. 15 stycznia 1982 r. w Fairfax, USA)Małżeństwo Alexandra z księżniczką Marią da Glória w Wirginii zakończyło się rozwodem 19 lutego 1985 r.; poślubiła Ignacio Medina y Fernández de Córdoba, 19. księcia Segorbe, w 1985 roku.
W swoim drugim małżeństwie poślubił urodzoną w Grecji Catherine Claire Batis (* 13 listopada 1943 r.) 20 września 1985 r. w serbskiej katedrze prawosławnej w Londynie. Świadkami ślubu byli były król Grecji Konstantyn II (1940-2023) i wuj pana młodego, Tomislav z Jugosławii (1928-2000). Małżeństwo to jest bezdzietne.