Wanda Chmielowska (* 2 października 1891 w Petersburgu; † 19 stycznia 1980 w Tychach) była polską pianistką i pedagogiem muzycznym.
Pierwsze lekcje gry na fortepianie Chmielowska pobierała od swojego ojca Stanisława Szlezyngiera, który prowadził szkołę pianistyczną w Petersburgu. Studiowała w Konserwatorium Petersburskim u Anny Jessipowej, a następnie uczyła w szkole pianistycznej ojca.
W 1918 r. przeniosła się do Warszawy, gdzie udzielała lekcji i doskonaliła swój warsztat u Henryka Melcera-Szczawińskiego. Koncertowała również jako kameralistka i z orkiestrą Filharmonii Warszawskiej. Od 1925 r. uczyła w Instytucie Muzycznym Stefana Mariana Stoińskiego, a od 1929 r. w Państwowym Konserwatorium Muzycznym w Katowicach.
W czasie II wojny światowej Chmielowska mieszkała jako nauczycielka fortepianu w Warszawie, po czym do 1970 r. była profesorem fortepianu, a w latach 1947-48 także prorektorem Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Katowicach. Jej uczniami byli m.in. Witold Szalonek, Lidia Grychtołówna, Maria Kubień-Uszokowa, Klara Langer-Danecka, Józef Sekura i Józef Stompel.
Chmielowska publikowała pisma poświęcone nauczaniu gry na fortepianie i sama skomponowała zbiór utworów fortepianowych dla początkujących. W 1954 r. została odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Culture.pl - Wanda Chmielowska