Udo Konstantin Ulfkotte (* 20 stycznia 1960 r. w Lippstadt; † 13 stycznia 2017 r.) był niemieckim dziennikarzem i publicystą. Od 1986 do 2003 r. był redaktorem politycznym we Frankfurter Allgemeine Zeitung (FAZ). Od końca lat 90. napisał kilka bestsellerów i coraz częściej opowiadał się za prawicowymi populizmami, islamofobią i teoriami spiskowymi. Ostatnio publikował wyłącznie w wydawnictwie Kopp Verlag.
Ulfkotte urodził się w 1960 r. jako syn Theo i Gertrud Ulfkotte, z domu Hartweg, w Lippstadt w Westfalii, a dorastał w Dorsten i Warburgu. Po ukończeniu Gymnasium Marianum w Warburgu w 1978 r. studiował prawo i nauki polityczne na Uniwersytecie Alberta Ludwika we Fryburgu (według jego własnego oświadczenia) oraz "kryminologię, studia islamskie i politykę" (według Kopp Verlag). W 1987 r. obronił doktorat na Uniwersytecie we Fryburgu pod kierunkiem Dietera Oberndörfera na temat ciągłości i zmian amerykańskiej i radzieckiej polityki na Bliskim i Środkowym Wschodzie w latach 1967-1980. W październiku 1986 r. został członkiem redakcji politycznej FAZ, gdzie do 2003 r. był członkiem działu polityki zagranicznej, zajmując się w szczególności Afryką, państwami arabskimi i Organizacją Narodów Zjednoczonych. Według jego własnych oświadczeń, które zostały jednak zakwestionowane przez Jana Fleischhauera, w latach 1986-1998 mieszkał głównie w krajach islamskich (m.in. w Iraku, Iranie, Afganistanie, Arabii Saudyjskiej, Omanie, Zjednoczonych Emiratach Arabskich, Egipcie i Jordanii) i odbył podróże do ponad sześćdziesięciu krajów. Te pobyty pomogły mu ukształtować swój obraz islamu. Według Michaela Schmidta-Salomona uważał się za "urodzonego chrześcijanina". Już w czasie studiów był pracownikiem Fundacji Konrada Adenauera, bliskiej CDU, a w latach 1999-2003 należał do zespołu planistycznego fundacji. Był uważany za specjalistę w dziedzinie zarządzania bezpieczeństwem i szpiegostwa przemysłowego. W latach 1999-2007 Ulfkotte był wykładowcą zarządzania bezpieczeństwem na wydziale administracji biznesu Uniwersytetu Leuphana w Lüneburgu oraz prowadził zajęcia z zakresu wywiadu konkurencyjnego w USA. Od czerwca 2005 r. do czerwca 2006 r. był głównym korespondentem magazynu osobowościowego Park Avenue wydawnictwa Gruner + Jahr z Hamburga. Jego artykuły ukazywały się m.in. w czasopismach "Capital", "Cicero", "Junge Freiheit" oraz za pośrednictwem agencji informacyjnej ddp. Ulfkotte był gościem kilku programów typu talk show oraz Presseclubu. W 2004 roku prokuratura we Frankfurcie nad Menem przeszukała pomieszczenia prywatne i biurowe dziennikarza pod "zarzutem podżegania do zdrady tajemnicy służbowej" (§ 353b StGB). Mówi się, że Ulfkotte wiedział o postępowaniu w sprawie ochrony państwa, zanim stało się ono publicznie znane. Autor zaprzeczył zarzutom o łapówkarstwo i określił te podejrzenia jako motywowane politycznie. Niemieckie Stowarzyszenie Dziennikarzy (DJV) wyraziło zastrzeżenia co do tego środka: "Gdyby chodziło o nałożenie dziennikarzowi kagańca w czasach powszechnego strachu przed terrorem, musiałyby się przeciwko temu pojawić masowe protesty" (rzecznik prasowy DJV Hendrik Zörner). Sprawa została umorzona w 2005 r. Ulfkotte napisał książki na temat służb wywiadowczych i islamizmu. Od 2008 r. jego książki wydawało wydawnictwo Kopp Verlag, znane z ezoteryki, teorii spiskowych i prawicowych populizmów. Tam też był stałym autorem portalu internetowego Kopp-Online i redaktorem naczelnym tygodnika Kopp-Exklusiv. Ze względu na swoje prowokacyjne, prawicowe tezy był uważany za jedną z kluczowych postaci pomiędzy Nową Prawicą a Koppem.Ulfkotte, już od kilku lat słabego zdrowia, zmarł na zawał serca 13 stycznia 2017 r. w wieku 56 lat.
Książka Ulfkotte'a Der Krieg in unseren Städten (Wojna w naszych miastach), opublikowana przez wydawnictwo Eichborn Verlag w marcu 2003 roku, doprowadziła do kilku pozwów i spraw sądowych. Został on wycofany z rynku w tym samym roku w związku z wnioskiem Federacji Islamskiej w Berlinie (IFB) o wydanie nakazu sądowego w Sądzie Okręgowym w Berlinie. Spór prawny dotyczył zawartego w książce stwierdzenia, że Federacja Islamska jest regionalnym stowarzyszeniem Wspólnoty Islamskiej Millî Görüş (IGMG). Według Eberharda Seidla, który w taz skarżył się na brak wsparcia dla Ulfkotte ze strony mediów, na wydawnictwo posypała się "lawina pozwów", ponieważ różne stowarzyszenia, organizacje, firmy i osoby prywatne muzułmańskie również wniosły pozwy przeciwko książce. W 2004 roku nakładem wydawnictwa S. Fischer Verlag ukazało się zaktualizowane i poprawione nowe wydanie książki.
Badacz islamu Henner Kirchner oskarżył Ulfkotte o islamofobię i brak powagi. Nawiązując do antysemickiej diatryby Protokoły mędrców Syjonu, Kirchner użył sformułowania "Protokoły mędrców Mekki" w odniesieniu do książki Ulfkotte'a Wojna w naszych miastach. Poglądy Ulfkotte'a były "islamofobicznym odpowiednikiem antysemickiej diatryby". Ulfkotte pozwał Kirchner pod zarzutem podburzania ludu, a także kilku blogów krytykujących książkę. Stefan Weidner skrytykował książkę Ulfkotte'a zwłaszcza za jej "w znacznym stopniu wątpliwe, a nawet absurdalne" wnioski. W "Neue Zürcher Zeitung" Heribert Seifert napisał: "Zła książka na słuszny i ważny temat przekreśla szansę na niezbędne oświecenie". Politolog i badaczka islamu Julia Gerlach określiła podejście Ulfkotte, które nie promuje akademickiego dyskursu, jako "histeryczne" i "szkodliwe". Kilku recenzentów poświęciło się książce Ulfkotte'a w roczniku Extremism and Democracy. Hans-Gerd Jaschke uważa, że "praktyczna wartość tego badania jest niewielka". Ma on jedynie "charakter ilustracyjny". Praca źródłowa jest "mglista i nieweryfikowalna". Peter Schütt nazwał Ulfkotte "tajnym agentem", który propaguje teorie spiskowe. Dziennikarz Ulfkotte wyrzucił swoją "etykę zawodową za burtę". Książka jest "nietolerancyjnym i wrogim dziełem sztuki, które systematycznie podsyca uprzedzenia i niemal w całości operuje antyislamskimi frazesami". Z kolei Rudolf Wassermann uważa, że zaletą książki jest to, że "ukazała metodologię i skalę zagrożenia". Dla publicystki Claudii Dantschke, która publikowała na temat "islamizmu" w tekstach Federalnego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych dotyczących bezpieczeństwa wewnętrznego, książka Ulfkotte "zachęca do rasizmu wobec muzułmanów". Niewiarygodne są próby Ulfkotte'a, by przedstawiać się jako "obrońca wolności prasy", zwłaszcza gdy instrumentalizuje on "islamskie kampanie zastraszania krytyków i bezprawne działania pojedynczych islamistów w Junge Freiheit, organie Nowej Prawicy". Dantschke dostrzega w tym kontekście "nastroje ksenofobiczne". Naukowiec zajmujący się islamem i terroryzmem Guido Steinberg uważa książkę za "w dużej mierze bezużyteczną", a politolog i badacz ekstremizmu Armin Pfahl-Traughber nazywa ją "obszernym, nieuzasadnionym i spiskowo-ideologicznym" przyczynkiem.
Dziennikarz Hannes Schwenger napisał w "Tagesspiegel" o książce Heiliger Krieg in Europa wydanej przez Eichborn w 2007 roku. Wie die radikale Muslimbruderschaft unsere Gesellschaft bedroht (Jak radykalne Bractwo Muzułmańskie zagraża naszemu społeczeństwu): Ulfkotte widzi upadek Zachodu "w zasięgu ręki" i pisze tam o "centralnym tajnym stowarzyszeniu, które dąży do zniszczenia kultury europejskiej za pomocą bezgranicznej nienawiści i długoterminowej strategii: Bractwie Muzułmańskim". W tych i innych uwagach Schwenger ponownie dostrzega podobieństwa do teorii spiskowej wokół sfałszowanych Protokołów Mędrców Syjonu: "Ale o to właśnie chodzi w jego książce, która na 300 stronach przedstawia nawet najbardziej zawiłe dowody nowego światowego spisku; często bez podania źródła lub powołując się na doniesienia prasowe i raporty ochrony konstytucji, których źródła nie są znane". Recenzent Franz Thalmair napisał w austriackim tygodniku "Falter", że Ulfkotte szerzy teorie spiskowe i opisuje za pomocą redukcjonistycznych metod; nie interesuje go fakt, że "zawartość rzeczywistości w przykładach jest bliska zeru".Uczeni tacy jak Wolfgang Benz, który poświęca Ulfkotte'owi kilka stron w rubryce "Fantazje spiskowe", krytykują, że "niejasne odniesienia lub nawet tylko twierdzenia, często cytaty" służą jako źródła, których nie można zweryfikować. Benz poświadcza, że tekst Ulkotte'a jest "świadomym oburzeniem, polemiką i dyskryminacją uczuć".W czasopiśmie Internationale Politik Joseph Croitoru napisał recenzję:
Federacja Islamska w Berlinie uzyskała w sądzie zakaz rozpowszechniania tej książki.
Ulfkotte był współzałożycielem prawicowo-populistycznego stowarzyszenia Pax Europa w 2006 r. (zrezygnował w 2008 r.). W 2007 r. zainicjował powstanie Europejskiego Stowarzyszenia na rzecz Demokracji i Wartości. W wyborach do parlamentu Bremy w 2007 r. poparł prawicowo-populistyczne stowarzyszenie wyborców Bürger in Wut (BIW), do którego wstąpił w czerwcu 2007 r. Przed wyborami parlamentarnymi w Hamburgu w 2008 roku Niemiecka Partia Centrum ogłosiła, że Ulfkotte jest kandydatem bezpartyjnym, zajmującym drugie miejsce na liście za liderem partii Dirkiem Nockemannem, ale nie wystartował w wyborach. W 2008 roku Die Welt poinformował o internetowych groźbach śmierci pod adresem Ulfkotte i jego żony w związku z antyislamskim filmem zamieszczonym na YouTube, który nie pochodził od Ulfkottów, ale został im fałszywie przypisany. Pax Europa, wraz z duńską organizacją SIAD (Stop Islamiseringen af Danmark) i brytyjską No Sharia Here, zaplanował na 11 września 2007 roku w Brukseli ogólnoeuropejską demonstrację przeciwko "islamizacji Europy". Zostało to zakazane przez burmistrza Brukseli Freddy'ego Thielemansa (PS) 9 sierpnia 2007 r. Stowarzyszenia złożyły wówczas pozew przeciwko zakazowi i były reprezentowane przez belgijskiego prawnika Hugo Coveliersa, którego znalazł dla nich Philip Dewinter, lider skrajnie prawicowego Vlaams Belang. Sprawa została umorzona 30 sierpnia 2007 r. Po zakazie demonstracji w Brukseli stowarzyszenie Pax Europa ogłosiło zamiar przeprowadzenia demonstracji w Kolonii. Po początkowej współpracy, na początku września 2007 roku Ulfkotte i Pax Europa zdystansowały się od Vlaams Belang i kolońskiego oddziału Niemieckiej Ligi na rzecz Ludu i Ojczyzny (DLVH), ruchu obywatelskiego pro Köln, który wzywał do udziału w demonstracjach. Na początku grudnia 2008 roku Ulfkotte opuścił założone przez siebie stowarzyszenie Bürgerbewegung Pax Europa z powodu tego, co Ulfkotte nazwał "coraz bardziej ekstremistycznym kursem", i oskarżył je o rozpowszechnianie "rasistowskich i prawdopodobnie nawołujących do nienawiści obrazów w stylu Stürmera". Redaktor FAZ Günther Nonnenmacher, który znał Ulfkotte'a jeszcze z czasów, gdy był redaktorem FAZ, nazwał go w 2007 roku "kolorowym psem", jak podaje Tagesspiegel. Odnosząc się do planów Ulfkotte'a dotyczących założenia partii (Pax Europa), Nonnenmacher stwierdził, że Ulfkotte "nie ma zamkniętego światopoglądu" i podąża za trendem. Astrid Geisler skrytykowała w tazie, że Ulfkotte "głównie opowiada historie". W 2007 roku, w związku z zakazem zorganizowania w Brukseli tzw. demonstracji przeciwko "islamizacji Europy", dziennikarz Jörg Lau określił jej organizatorów i zwolenników jako "hordę raczej wątpliwych antyislamskich histeryków" i wyraźnie wymienił ówczesne stowarzyszenie Ulfkotte "Pax Europa". Lau zarzucił Ulfkotte, że tylko połowicznie zdystansował się od "prawicowych radykałów". W analizie zatytułowanej Anti-Islamic Right-Wing Populism in the Extreme Right (2009) socjolog Alexander Häusler z centrum badań nad prawicowym ekstremizmem/neonazizmem na Uniwersytecie Nauk Stosowanych w Düsseldorfie również odniósł się do Ulfkotte. Häusler był początkowo "nagabywany" przez Stefana Herre z "Politically Incorrect". Ulfkotte stylizował się na "eksperta od islamu", aby następnie móc występować na wydarzeniach ze środowiska pro-ruchu z populistyczną retoryką, taką jak "pełzająca islamizacja Europy".22 grudnia 2014 roku Ulfkotte pojawił się jako "oficjalny" mówca na demonstracji w Bogidzie kontrolowanej przez PRO NRW, gdzie publicznie przedstawił "16 argumentów" na poparcie Pegidy. Brał udział jako prelegent w wydarzeniu Pegidy w Dreźnie 5 stycznia 2015 r. Według dziennikarza specjalistycznego Olafa Sundermeyera w ostatnich latach "stopniowo radykalizował się w prawicowego populistę".27 marca 2015 r. podczas "stołu obywatelskiego" AfD w Dietzenbach doszło do konfrontacji między Ulfkotte a grupą młodych socjalistów, którzy próbowali zakłócić odczyt Ulfkotte. Według naocznego świadka Ulfkotte fizycznie zaatakował nieletnią słuchaczkę. Towarzyszyli mu przewodniczący heskiej NPD Stefan Jagsch i jego zastępca Daniel Lachmann. Jak podaje taz, wobec Ulfkotte wszczęto postępowanie przygotowawcze z powodu wstępnego podejrzenia o uszkodzenie ciała. Ulfkotte zaprzeczył, że popełnił czyn polegający na uszkodzeniu ciała. Powiedział również, że "nie znał ludzi stojących wokół niego". Według jego relacji Ulfkotte tylko poprosił jednego z zakłócających porządek o opuszczenie sali i złapał go za ramię, a młody aktywista "natychmiast dał się przewrócić".
Ulfkotte prowadził stronę internetową akte-islam.de. W analizie prawicowo-populistycznej krytyki islamu z 2008 r. politolog Peter Widmann określił ją jako "bulwarową". Heiner Bielefeldt, kierownik Katedry Praw Człowieka i Polityki Praw Człowieka w Erlangen, zalicza pracę Ulfkotte'a do "islamofobicznej literatury propagandowej". Kreśli "monstrualne scenariusze strachu", na przykład przepowiednie, że w Europie powstanie "Eurabia", że około 2050 roku zostanie tu wprowadzone prawo szariatu i że islamizacja (słowo kluczowe: przyrost naturalny) jest nieuchronna, co z kolei można porównać do bomby neutronowej. Ulfkotte dąży do "tabuizacji terminu islamofobia" i w ten sposób utrudnia oświeconą debatę. Dla językoznawczyni Sabine Schiffer Ulfkotte rozpowszechnia w Internecie prawicowe i ewangeliczne poglądy, podobnie jak Stefan Herre (Politically Incorrect) czy Willi Schwend (Bundesverband der Bürgerbewegungen). Ulfkotte doprowadził jednak do tego, że kontr-inicjatywa Watchblog Islamophobie musiała zakończyć swoją działalność. Według Thorstena Geralda Schneidersa "krytycy islamu", tacy jak Ulfkotte, nie mają profesjonalnych kwalifikacji do wygłaszania głębokich opinii na temat aspektów teologicznych, nawet na podstawie własnych doświadczeń z krajów islamskich. Swoją działalnością doprowadzili do skandalizowania na podstawie pojedynczych przykładów, które mają dowodzić moralnej lub prawnej winy muzułmanów. Poprzez "ośmieszanie" i "tworzenie legend" twierdzą, że niemieckie społeczeństwo ulega islamowi, np. w przypadku segregacji na lekcje sportu w szkołach. W 2010 r. Ulfkotte poparł tezy zawarte w bestsellerze Thilo Sarrazina Deutschland schafft sich ab. W broszurze (2013) dla Ministerstwa Spraw Wewnętrznych Brandenburgii Christoph Kopke z Centrum Studiów Europejsko-Żydowskich im. Mojżesza Mendelssohna w Poczdamie określił Ulfkotte jako "autora krytykującego islam [lub] islamofobicznego" i postawił go w jednym rzędzie z Geertem Wildersem i Thilo Sarrazinem, ale także z takimi organizacjami, jak blog Politically Incorrect, partia Die Freiheit, tygodnik Junge Freiheit i wydawnictwo Kopp Verlag.W 2011 roku kulturoznawczyni Gabriele Dietze przypisała krytykę islamu przez Ulfkotte'a do sfery prawicowej teorii spiskowej i określiła konstrukcję europejskiej wyższości, która została podniesiona, jako okcydentalizm. W 2013 r. podobne poglądy wyrazili politolog Farid Hafez i religioznawca Ernst Fürlinger. Dla redaktora FAZ Patricka Bahnersa (2011) krytyka islamu przez Ulfkotte'a odeszła w ostatnich latach od "klasycznej metody polityczno-historycznej", tak że w jego wystąpieniach telewizyjnych "dziwaczne fantazje i makabryczne gry planistyczne stały się normalnymi elementami publicznej rozmowy w imię dziennikarskiego obiektywizmu".Heribert Schiedel z Centrum Dokumentacji Austriackiego Ruchu Oporu nazwał Ulfkotte "antymuzułmańskim mistykiem spiskowym".W 2014 r. badacz antysemityzmu Wolfgang Benz porównał struktury argumentacyjne Ulfkotte do struktur XIX-wiecznego antysemityzmu. Benz dostrzega podobieństwa, jeśli chodzi o infiltrację i fantazje o obezwładnianiu, koncentrowanie się na jednostronnie interpretowanych tekstach religijnych w celu postulowania "złej doktryny moralnej", a także jeśli chodzi o założenie światowego spisku. Ulfkotte powołuje się na "światową rewolucję muzułmańską" i "tajny plan infiltracji państw niemuzułmańskich", co jest tylko jego fantazją, ale - podobnie jak Protokoły Mędrców Syjonu - stanowi wystarczające zabezpieczenie dla ksenofobów. Jako autor Ulfkotte "z pewnością nie powinien być traktowany zbyt poważnie", ponieważ jest "populistą", który sprzedaje swoje książki za pomocą "straszenia". Dla historyka Yasemin Shooman, Ulfkotte jest jedną z "kluczowych postaci prawicowo-populistycznej sceny islamofobicznej w Niemczech".
Niektóre z książek Ulfkotte'a znalazły się na liście bestsellerów "Spiegla": Verschlusssache BND (1997: 5), Der Krieg in unseren Städten (2003: 9) i Gekaufte Journalisten (2014/15: 3); oraz z Focus: Verschlusssache BND (1997: 7), Marktplatz der Diebe (1999: 4), Der Krieg in unseren Städten (2003: 7), SOS Abendland (2008: 19), Vorsicht Bürgerkrieg! (2009: 20) i Gekaufte Journalisten (2014/15: 6). Treść jego bestsellerów jest raczej negowana przez niemieckich felietonistów.
Stanowisko Ulfkotte'a w sprawie odpowiedzialności koncernu naftowego Shell za zniszczenie środowiska w delcie Nigru stało się kwestią polityczną w 1996 roku. Artykułami takimi jak The Legend of the Niger Environmental Catastrophe, w których Ulfkotte zaprzeczył istnieniu rozległych zniszczeń środowiska i zrelatywizował wypowiedzi nigeryjskiego aktywisty Kena Saro-Wiwy, autor ściągnął na siebie krytykę ekologów i obrońców praw człowieka. W tym kontekście Ulfkotte został oskarżony o udział w wycieczce dziennikarskiej zorganizowanej i finansowanej przez firmę Shell, podczas której w swoich artykułach zataił fakt sponsorowania jej przez Shell. Relacja Ulfkotte w FAZ była przyjazna dla Shell. Karl Rössel napisał w czasopiśmie Konkret w 1997 r., że Ulfkotte został "przekupiony", a jego gazeta prostytuowała się dla Shella. FAZ i Ulfkotte złożyli pozew o wydanie nakazu sądowego w związku z tymi dwoma oświadczeniami. Sąd Okręgowy w Kolonii nie uznał jednak wypowiedzi Rössela za zniesławiającą krytykę, lecz za dopuszczalne wyrażenie opinii.
Zespół autorów z magazynu Der Spiegel (w tym Jörg Schindler) napisał w 2014 r., że książka jest pełna "teorii spiskowych". Jan Fleischhauer stwierdził w 2015 roku, również w Der Spiegel, że książka jest "w zasadniczej części rozliczeniem z tradycyjną frankfurcką gazetą", czyli FAZ jako byłym pracodawcą Ulfkotte'a.Marc Reichwein stwierdził w 2014 roku w Die Welt, że Ulfkotte "zdemaskował sporo fałszywych faktów, ale tylko wyrywkowo". Nikt nie podejmie się pracy zdekonstruowania takiej książki w całości. Krytyk literacki Denis Scheck w 2014 roku tak skomentował Deutschlandfunk: "Ta tyrada obrażonego i przerażonego drobnomieszczanina, napisana dla najgorszej wersji niemieckiego Stammtisch [...], jest całkowicie jego własna." Badacze ekstremizmu, Uwe Backes, Alexander Gallus i Eckhard Jesse, również potwierdzili "okrężne ataki Ulfkotte'a o wydźwięku spiskowo-teoretycznym".Die Zeit zwrócił uwagę, że Ulfkotte otrzymał pozwolenie na zaprezentowanie swojej książki na przyjęciu noworocznym AfD w 2015 r., i nazwał to "wymianą zdań".
Według politologa Farida Hafeza, który recenzował książkę Die Asyl-Industrie dla rocznika Extremismus & Demokratie, wśród "źródeł" Ulfkotte'a były nie tylko poważne, ale także tabloidowe i politycznie tendencyjne (m.in. Junge Freiheit i Politically Incorrect). Ulfkotte przeinacza fakty, mówi nieprawdę i wprowadza ludzi w błąd.
2003: Nagroda Obywatelska Fundacji Annette Barthelt (laudacja wygłoszona przez Günthera Becksteina)
Specyfika polityki bliskowschodniej wielkich mocarstw na Bliskim Wschodzie w latach 1948-1979. Eksport broni z ZSRR, USA, Francji i Wielkiej Brytanii do bliskowschodnich państw - Izraela i Egiptu w latach 1948-1979 w kontekście polityki bliskowschodniej państw-donatorów, ze szczególnym uwzględnieniem pożądanych wpływów. Haag und Herchen, Frankfurt am Main 1984, ISBN 3-88129-766-9.
Continuity and Change in American and Soviet Policy in the Near and Middle East 1967 to 1980 (= Badania historyczne, t. 22), Schäuble, Rheinfelden 1988, ISBN 3-87718-228-3 (praca doktorska Uniwersytet we Fryburgu Bryzgowijskim 1987, 442 strony).
Verschlußsache BND. Koehler und Amelang, wyd. 3, Monachium/Berlin 1997, ISBN 3-7338-0214-4 (wydanie poprawione i uaktualnione: Heyne, Monachium 1998, ISBN 3-453-14143-1).
Targowisko Złodziei. Jak szpiegostwo przemysłowe plądruje i rujnuje niemieckie firmy. Bertelsmann, Monachium 1999, ISBN 3-570-00198-9.
Uaktualnione i rozszerzone wydanie papierowe: Szpiegostwo przemysłowe. Jak niemieckie firmy są plądrowane i rujnowane przez obce służby specjalne. Goldmann, Monachium 2001, ISBN 3-442-15125-2; Kopp, Rottenburg 2010, ISBN 978-3-942016-34-6.
Jak kłamią dziennikarze. Walka o kontyngenty i obieg. Bertelsmann, Monachium 2001, ISBN 3-570-00199-7 (pełne wydanie papierowe: Goldmann, Monachium 2002, ISBN 3-442-15187-2).
Gencode J. Eichborn, Frankfurt am Main 2001, ISBN 3-8218-0860-8.
Prophets of Terror. Tajna sieć islamistów. Goldmann, Monachium 2001, ISBN 3-442-15196-1.
Wojna w naszych miastach. Jak radykalni islamiści infiltrują Niemcy. Eichborn, Frankfurt am Main 2003, ISBN 3-8218-3978-3 (nowe, zaktualizowane wydanie: Fischer, Frankfurt am Main 2004, ISBN 3-596-16340-4).
Przestępczość bez granic. Ryzyko związane z rozszerzeniem UE na Wschód. Co politycy ukrywają. Bertelsmann, Monachium 2004, ISBN 3-570-00200-4; wydanie papierowe: Goldmann, Monachium 2005, ISBN 3-442-15345-X.
Wojna w ciemności. Prawdziwa władza tajnych służb. Eichborn, Frankfurt am Main 2006, ISBN 3-8218-5578-9 (uaktualnione wydanie papierowe: Heyne, Monachium 2008, ISBN 978-3-453-60069-0).
Święta wojna w Europie. Jak radykalne Bractwo Muzułmańskie zagraża naszemu społeczeństwu. Eichborn, Frankfurt am Main 2007, ISBN 978-3-8218-5577-6 (zaktualizowane wydanie papierowe: Heyne, Monachium 2009, ISBN 978-3-453-62032-2).
SOS Abendland. Pełzająca islamizacja Europy. Kopp, Rottenburg 2008, ISBN 978-3-938516-72-0.
Uwaga: wojna domowa! To, co fermentowało przez długi czas, w końcu staje się gniewem. Kopp, Rottenburg 2009, ISBN 978-3-938516-94-2.
Nie jest czarny. Nie ma koloru czerwonego. Nie ma złota. Ubóstwo dla wszystkich w "Lustigen Migrantenstadl". Kopp, Rottenburg 2010, ISBN 978-3-942016-42-1.
z Michaelem Grandtem, Gerhardem Spannbauerem: Europa przed katastrofą: co teraz musisz wiedzieć, aby zapewnić sobie i swojej rodzinie bezpieczeństwo. Kopp, Rottenburg 2011, ISBN 978-3-942016-64-3.
Koszmarna imigracja. Kłamstwa, łamanie obietnic, ogłupianie ludzi. Kopp, Rottenburg 2011, ISBN 978-3-86445-011-2.
Wilhelm Hankel, Bruno Bandulet, Bernd-Thomas Ramb, Karl Albrecht Schachtschneider: Gebt uns unsere D-Mark zurück. Pięciu ekspertów odpowiada na najważniejsze pytania dotyczące zbliżającego się bankructwa państwa. Kopp, Rottenburg 2012, ISBN 978-3-86445-035-8.
z Michaelem Brücknerem: Politische Korrektheit. Von Gesinnungspolizisten und Meinungsdiktatoren. Kopp, Rottenburg 2013, ISBN 978-3-86445-090-7.
Kupieni dziennikarze. Jak politycy, służby specjalne i finansjera sterują niemieckimi środkami masowego przekazu. Kopp, Rottenburg 2014, ISBN 978-3-86445-143-0.
Mekka Niemcy: Cicha islamizacja. Kopp, Rottenburg 2015, ISBN 978-3-86445-217-8.
Przemysł azylowy. Jak politycy, dziennikarze i organizacje społeczne korzystają na fali uchodźców. Kopp, Rottenburg 2015, ISBN 978-3-86445-245-1.
ze Stefanem Schubertem: Grenzenlos Kriminell. Co polityka i środki masowego przekazu ukrywają na temat przestępstw popełnianych przez migrantów. Kopp, Rottenburg 2016, ISBN 978-3-86445-306-9.
Pedagodzy ludowi. W jaki sposób mass media chcą nas edukować w sposób poprawny politycznie. Kopp, Rottenburg 2016, ISBN 978-3-86445-388-5.
Wszystkie przypadki indywidualne. Masowa migracja i przestępstwa seksualne. Verlag Antaios, Schnellroda 2018, ISBN 978-3-944422-15-2.