Szmuel Szmelka Kornitzer (jid. שמואל שמעלקאַ קאָרניצער, ur. 29 lipca 1905 w Nagyszőlős, Austro-Węgry; zm. 25 lutego 1941 w obozie koncentracyjnym Auschwitz) był polskim rabinem w Krakowie.
Schmuel Schmelka Kornitzer urodził się jako syn Josefa Nechemja Kornitzera. Jego matką była Breindel, córka Pinchasa Chaima Kleina z Söjlesch.
Od 1935 r. pracował jako dajan, sędzia w Beth Din. W latach 1936-1939 był także członkiem tymczasowego zarządu Gminy Wyznaniowej Żydowskiej w Krakowie.
Po niemieckim podboju Polski w 1939 r. i gettoizacji ludności żydowskiej w Generalnym Gubernatorstwie, w 1940 r. napisał list wraz z rabinem Szabtaiem Rappaportem (hebr. שבתי רפפורט) do Rady Głównej Opiekuńczej (RGO) - centralnego urzędu opieki społecznej upoważnionego przez niemiecką administrację okupacyjną. W liście prosili biskupa krakowskiego Adama Stefana Sapiehę o przekonanie Niemców do wstrzymania deportacji z krakowskiego getta.
Zarówno RGO, jak i Sapieha próbowali następnie wpłynąć na władze niemieckie. W rezultacie jednak obaj rabini zostali aresztowani i 21 lutego 1941 r. przewiezieni do obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau. Kornitzer otrzymał numer obozowy 10370.
Zgodnie z aktem zgonu, który otrzymała żona Kornitzera, zmarł on 25 lutego 1941 r. i został pochowany na Nowym Cmentarzu Żydowskim w Krakowie.
Leszek Hońdo: Der neue jüdische Friedhof in Krakau. Przewodnik - część 1. Kraków: Księgarnia Akademicka, 2006, S. 101-102. ISBN 83-7188-916-X.