Pierre Louis Ernest Armand Abelin (* 16 maja 1909 w Poitiers, Département Vienne; † 23 maja 1977 tamże) był francuskim politykiem, który był członkiem Zgromadzenia Narodowego, a czasami sekretarzem stanu i ministrem.
Pierre Louis Ernest Armand Abelin, syn Armanda Abelina i Marguerite Chevalier, po ukończeniu szkoły rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie w Poitiers i Uniwersytecie Paryskim, które ukończył z tytułem doktora prawa. Uzyskał również dyplom École libre des sciences politiques, a po odbyciu służby wojskowej w 1931 r. został sekretarzem marszałka Huberta Lyauteya, który był wówczas komisarzem generalnym Paryskiej Wystawy Kolonialnej. Po rozpoczęciu II wojny światowej został oficerem łącznikowym brytyjskich jednostek wojskowych, a po okupacji niemieckiej w czasie II wojny światowej, dyrektorem różnych firm. W latach 1940-1945 był także dyrektorem Union française des industries exportatrices i komitetu eksportowego przemysłu bawełnianego. Przez pewien czas pełnił również funkcję dyrektora Grupy Importerów Kakao oraz Izby Producentów Czekolady i Wyrobów Cukierniczych. Był również zaangażowany w ruch oporu i wydawał podziemne gazety przeciwko niemieckim siłom okupacyjnym i kolaborującemu z nimi reżimowi Vichy.
Po La Libération, wyzwoleniu spod okupacji niemieckiej, Abelin rozpoczął karierę polityczną i został członkiem rady miasta Poitiers w maju 1945 roku. Był także członkiem zarządu magazynu La Tribune Economique w latach 1945-1947. Jako kandydat Mouvement républicain populaire (MRP) w departamencie Vienne, został członkiem Narodowego Zgromadzenia Konstytucyjnego (Assemblée nationale constituante) 21 października 1945 r. z 21 709 głosami. Był członkiem Komisji Finansów (Commissions des finances) i Komisji Spraw Gospodarczych (Commissions des affaires économiques). W dniu 2 czerwca 1941 r. został ponownie wybrany na członka Narodowego Zgromadzenia Konstytucyjnego z ramienia MRP w departamencie Vienne, uzyskując 54 372 głosy, i pozostał jego członkiem do 27 listopada 1946 roku. Nadal był członkiem Komisji Finansowej i Komisji Ekonomicznej.
W wyborach z 10 listopada 1946 r. Pierre Abelin został wybrany na członka pierwszego Zgromadzenia Narodowego (Assemblée nationale) z ramienia MRP w departamencie Vienne i pozostał członkiem Komisji Finansowej. W tym samym czasie, od października 1947 r. do marca 1953 r., pozostawał członkiem Rady Miasta Poitiers. 24 listopada 1947 r. został powołany do gabinetu Schumana I, gdzie do 16 lipca 1948 r. pełnił funkcję sekretarza stanu przy premierze (Secrétaire d'Etat à la Présidence du Conseil). W dniu 5 września 1948 r. objął również stanowisko sekretarza stanu przy premierze w rządzie Schumana II i pełnił je do 10 września 1948 r. Jako sekretarz stanu przy premierze był odpowiedzialny za koordynację prac Rady Ministrów, Komisji Planowania, relacje z parlamentem i informację.
W dniu 17 czerwca 1951 r. Abelin został ponownie wybrany na członka Zgromadzenia Narodowego z ramienia MRP w departamencie Vienne z wynikiem 20 464 głosów i początkowo pozostał członkiem Komisji Finansów. W dniu 19 września 1952 r. został mianowany sekretarzem stanu w Ministerstwie Finansów (Secrétaire d'Etat aux finances) w gabinecie Pinaya i pełnił tę funkcję do końca kadencji Pinaya w dniu 8 stycznia 1953 r. W wyborach samorządowych w marcu 1953 r. został wybrany na członka rady miasta Châtellerault. W styczniu 1954 r. został członkiem Komisji Obrony Narodowej (Commission de la Défense nationale) w Zgromadzeniu Narodowym.
W gabinecie Faure'a II Pierre Abelin objął stanowisko sekretarza stanu ds. gospodarczych (Secrétaire d'Etat aux affaires économiques) 1 marca 1955 r. i sprawował je do 1 lutego 1956 r. W wyborach 2 stycznia 1956 r. został ponownie wybrany na członka Zgromadzenia Narodowego z ramienia MRP w departamencie Vienne, uzyskując 21 133 głosy. Następnie został wiceprzewodniczącym, a 16 czerwca 1957 r. przewodniczącym Komisji Gospodarczej. W latach 1956-1958 był również przewodniczącym Najwyższej Rady Współpracy Technicznej z Zagranicą (Conseil supérieur de la Coopération technique pour les relations avec les pays étrangers). Został także prezesem Francuskiego Stowarzyszenia Przemysłu i Rolnictwa (Association de l'industrie et de l'agriculture française) w 1956 r. oraz prezesem Francusko-Etiopskiego Przedsiębiorstwa Kolejowego (Compagnie des chemins de fer franco-éthiopiens) w 1958 r.
Po przyjęciu Konstytucji V Republiki Francuskiej w dniu 4 października 1958 r. Abelin ponownie ubiegał się o mandat w Zgromadzeniu Narodowym z ramienia Action républicaine, agricole, économique et sociale (ARAES) w drugim okręgu wyborczym departamentu Vienne. Otrzymał jednak tylko 18 606 głosów i tym samym nie udało mu się ponownie wejść do parlamentu. Został jednak wybrany na burmistrza Châtellerault w marcu 1959 roku i sprawował ten urząd aż do śmierci w 1977 roku. W czerwcu 1959 r. został również członkiem Rady Społeczno-Gospodarczej (Conseil économique et social), a w latach 1961-1972 był prezesem (Président-directeur général) Francuskiego Stowarzyszenia Supermarketów (Société française des supermarchés).
W kolejnych wyborach został ponownie wybrany na członka Zgromadzenia Narodowego jako kandydat Centre démocratique (CD) w drugiej turze 25 listopada 1962 r. z 22 873 głosami w drugim okręgu wyborczym departamentu Vienne, a następnie był członkiem Commission des finances, de l'économie générale et du plan (Komisji Finansów, Gospodarki Ogólnej i Planowania). W grudniu 1963 r. zastąpił Pierre'a Pflimlina na stanowisku przewodniczącego Centre démocratique. W grudniu 1965 r. poparł kandydaturę Jeana Lecanueta w wyborach prezydenckich. Następnie został członkiem Komitetu Wykonawczego w 1966 roku i sekretarzem generalnym Centrum Demokratycznego (CD), które zostało założone 2 lutego 1966 roku, w 1967 roku. W wyborach z 12 marca 1967 r. został ponownie wybrany na członka Zgromadzenia Narodowego z listy Centre et Union des démocrates w departamencie Vienne z 24 761 głosami w drugim głosowaniu, po otrzymaniu 24 070 głosów w pierwszym głosowaniu 5 marca 1967 r. i braku absolutnej większości zaledwie 60 głosami. Dołączył do grupy parlamentarnej Progrès et démocratie moderne i pozostał członkiem Komisji Finansów. W tym samym czasie został wysłany do reprezentowania Francji w Zgromadzeniu Parlamentarnym Rady Europy w dniu 24 maja 1967 roku. W 1967 r. został również przewodniczącym Rady Generalnej departamentu Vienne i pełnił tę funkcję aż do śmierci, kiedy to zastąpił go René Monory.
Po przedwczesnym rozwiązaniu Zgromadzenia Narodowego z powodu zamieszek w maju 1968 r. Pierre Abelin został ponownie wybrany na członka Zgromadzenia Narodowego w drugiej turze głosowania 30 czerwca 1968 r. z 21 677 głosami. Ponownie był członkiem grupy parlamentarnej Progrès et démocratie moderne, którą opuścił 5 października 1972 roku. Ponownie był członkiem Komisji Finansów i zastępcą członka Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy. Jako kandydat Mouvement réformateur (MR), założonego przez Jeana Lecanueta i Jeana-Jacquesa Servana-Schreibera w 1972 r., został ponownie wybrany na członka Zgromadzenia Narodowego w wyborach 11 marca 1973 r. z 29 909 głosami i dołączył do grupy parlamentarnej Réformateurs démocrates sociaux po posiedzeniu inauguracyjnym 2 kwietnia 1973 r.
W dniu 3 kwietnia 1973 r. Abelin został wybrany na wiceprzewodniczącego Zgromadzenia Narodowego i potwierdzony na tym stanowisku w dniu 2 kwietnia 1974 roku. W wyborach prezydenckich w 1974 r. poparł kandydaturę Valéry'ego Giscarda d'Estainga, który został wybrany na prezydenta Republiki w drugiej turze głosowania 19 kwietnia 1974 r. z 13 396 203 głosami (50,81%).
Po utworzeniu gabinetu Chiraca I w dniu 27 maja 1974 r. Pierre Abelin został mianowany ministrem współpracy (Ministre de la coopération) i pełnił tę funkcję do 12 stycznia 1976 r., kiedy to zastąpił go Jean de Lipkowski. Po powołaniu do rządu zrezygnował z zasiadania w Zgromadzeniu Narodowym w dniu 28 czerwca 1974 roku. Po śmierci swojego następcy (suppléant) Roberta Gouraulta w dniu 30 sierpnia 1975 r., został ponownie wybrany na członka Zgromadzenia Narodowego w wyborach uzupełniających (élection partielle) w dniu 19 października 1975 r., uzyskując 27 418 głosów, pokonując w drugiej turze głosowania przyszłą premier Édith Cresson (24 700 głosów). Jednak ze względu na fakt, że nadal był ministrem, zrezygnował z mandatu 19 stycznia 1976 r., po czym jego miejsce zajął jego zastępca Jean-Jacques Fouqueteau.
W czerwcu 1932 r. poślubił Geneviève Terrat-Branly, córkę fizyka i pioniera technologii radiowej Édouarda Branly'ego. Jego żona zastąpiła go na stanowisku burmistrza Châtellerault po jego śmierci 23 maja 1977 roku. Z małżeństwa urodziło się pięcioro dzieci, w tym polityk Jean-Pierre Abelin, który był również członkiem Zgromadzenia Narodowego, burmistrzem Châtellerault i posłem do Parlamentu Europejskiego.