Mikołaj Abramowicz (* 1788; † 15 października 1835) był polskim prawnikiem i działaczem politycznym. Jego bratem był wojskowy Ignacy Abramowicz.
Był sędzią granicznym powiatu wileńskiego i szambelanem dworu rosyjskiego.
W 1812 r. opowiedział się po stronie Napoleona i został doradcą Komitetu Spraw Wewnętrznych w Komisji Rządu Tymczasowego Wielkiego Księstwa Litewskiego. W tym samym roku zaproponował utworzenie pułku husarii na własny koszt, co prawdopodobnie było powodem mianowania go podpułkownikiem.
W listopadzie 1812 r., na polecenie Huguesa-Bernarda Mareta, podjął się zadania przejścia z Wilna do powracającej Grande Armée. Podczas pierwszej próby został schwytany i poddany torturom. Przy drugiej próbie dotarł do Napoleona podczas bitwy nad Berezyną 27 listopada, któremu przekazał listy Huguesa-Bernarda Mareta, a następnego dnia wrócił do Wilna.
Wiosną 1813 r. podjął misję zwiadowczą w Galicji. W 1813 i 1814 r. brał udział w kampaniach powracającej armii. Za zasługi wojskowe został odznaczony Orderem Virtuti Militari trzeciego stopnia i mianowany Officier de la Légion d'Honneur.
Po powrocie do Wilna ożenił się z Emilią z Bachmińskich Cichocką. W latach 1820-1821 należał do wileńskich lóż masońskich.
Służył Mikołajowi Nowosilcowowi podczas procesów Ligi Filaretów, Matwiejowi Jewgrafowiczowi Chrapowickiemu w 1831 r., a wreszcie gubernatorowi generalnemu Jurijowi Aleksiejewiczowi Dołgorukowowi.
Mikołaj Abramowicz zmarł 15 października 1835 roku. Nie jest jasne, czy popełnił samobójstwo, czy został zamordowany.
Henryk Mościcki: Abramowicz Mikołaj. W: Polski Słownik Biograficzny. Tom 1, Kraków 1935, s. 15.