Hrabia Antoni Gliszczyński (* 7 stycznia 1766 w Rożnowie; † 25 grudnia 1835 w Warszawie) był polskim szlachcicem i politykiem.
Gliszczyński był synem hrabiego Józefa Gliszczyńskiego (ok. 1730-1799), który był zastępcą magistratu Poznania w latach 1779-1786, i jego żony Eleonory.
On sam piastował różne wysokie urzędy państwowe już od 1791 roku. Był posłem na Sejm Czteroletni (1788-1792) z województwa poznańskiego i popierał Konstytucję 3 maja 1791 r., pierwszą nowoczesną konstytucję w Europie. Podczas konfederacji targowickiej był jednym z inicjatorów spisku patriotycznego i aktywnie uczestniczył w przygotowaniach do insurekcji kościuszkowskiej.
Po inwazji napoleońskiej i pokoju tylżyckim w 1807 r. został członkiem Rady Najwyższej Wojskowo-Administracyjnej w Księstwie Warszawskim, a od maja 1807 r. prefektem departamentu bydgoskiego.
W okresie Królestwa Polskiego (Kongresówki) został członkiem Rady Stanu w 1815 r., senatorem od 1817 r. i sędzią Sądu Najwyższego od 1818 r.
W 1830 r. brał udział w powstaniu listopadowym i związanym z nim obaleniu przez Sejm cara Mikołaja I jako króla Polski. 14 maja 1831 r. został ministrem spraw wewnętrznych i policji w rządzie księcia Adama Jerzego Czartoryskiego. W czerwcu i lipcu 1831 r. był czasowo marszałkiem Senatu w Sejmie.
Gliszczyński był żonaty z Marianną Kwilecką (ok. 1768-1838) od około 1780 roku. Z tego małżeństwa pochodziła ich córka Karolina Gliszczyńska (* 1789).
Drugie małżeństwo zawarł z Franciszką Rzętkowską (* ok. 1770) około 1790 roku. Z tego małżeństwa urodziły się córki Walentyna Gliszczyńska i Benigna Gliszczyńska.