Maciej P. Bieniek (ur. 5 stycznia 1927 w Wilnie, zm. 23 stycznia 2006 w Atlancie) - polski inżynier budownictwa.
Bieniek dorastał w Jarosławiu, stracił ojca, który był oficerem Wojska Polskiego, w 1941 roku i nie mógł oficjalnie uczęszczać do szkoły średniej pod okupacją niemiecką, ale uczył się inżynierii lądowej na podziemnym uniwersytecie. Po wojnie studiował na Politechnice Krakowskiej i Politechnice Gdańskiej, którą ukończył w 1948 r. Był asystentem Witolda Nowackiego w Katedrze Mechaniki Konstrukcji, a w 1951 r. obronił doktorat (Dynamika ciał sprężysto-plastycznych). W 1955 r. został profesorem w Gdańsku jako najmłodszy wówczas polski wykładowca uniwersytecki. W tym czasie prowadził badania nad pełzaniem w mostach z betonu sprężonego, lepkosprężystością, przestrzenną analizą strukturalną mostów. W 1956 r. na zlecenie Polskiej Akademii Nauk założył Instytut Mechaniki Stosowanej przy Chińskiej Akademii Nauk w Harbinie, a po powrocie został kierownikiem Zakładu w Instytucie Podstawowych Problemów Techniki Polskiej Akademii Nauk w Warszawie.
W 1958 r. wyjechał do USA na zaproszenie Alfreda Freudenthala i prowadził badania na Uniwersytecie Columbia, gdzie w 1960 r. został profesorem nadzwyczajnym. W 1963 r. został profesorem na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles, a od 1969 r. do przejścia na emeryturę w 1993 r. był profesorem na Uniwersytecie Columbia.
Zajmował się dynamiką strukturalną i zachowaniem konstrukcji nośnych w zakresie sprężysto-plastycznym (w tym dużymi odkształceniami), zmęczeniem i starzeniem, na przykład lin mostów wiszących, oraz mechaniką pękania. Podczas pobytu w Kalifornii zajmował się również teoretycznymi zagadnieniami inżynierii mechanicznej, lotnictwa i kosmonautyki. W Nowym Jorku doradzał Weidlinger Associates (rozwój kodów komputerowych dla zachowania sprężysto-plastycznego TRANAL i EPSA, ten ostatni dla zanurzonych konstrukcji powłokowych), dla American Bureau of Shipping (konstrukcje morskie) i ATT (kontrola wibracji w fabrykach chipów).
W 1991 r. otrzymał nagrodę Roebling Award od Metropolitan Section of the ASCE za wkład w rehabilitację mostów w Nowym Jorku. W latach 1987/88 był członkiem Komitetu Doradczego ds. Mostu Williamsburg. W 1994 r. został honorowym członkiem Amerykańskiego Stowarzyszenia Inżynierów Budownictwa.
Karl-Eugen Kurrer: Historia analizy strukturalnej. W poszukiwaniu równowagi, Ernst & Sohn 2016, s. 952 (biografia), ISBN 978-3-433-03134-6
Wstęp do teorii sprężystości i plastyczności (polski), Łódź 1955
wspólnie z R. S. Atkash, M. L. Baron: A finite difference variational method for bending of plates, International Journal of Computer and Structures, Vol. 11, 1980, pp. 573-577.
wraz z R. S. Atkash, I. S. Sandler: Theory of viscoplastic shells for dynamic response, Journal of Applied Mechanics, Vol. 50, 1983, s. 131-136.
with Arzoumanidis: Finite element analysis of suspension bridges, Int. J. Computer and Structures, Vol. 21, 1985, pp. 1237-1253
mit T. V. Kutt: Elasto-plastyczne równania konstytutywne dla płyt usztywnionych, Journal of Engineering Mechanics (ASCE), Band 114, 1988, S. 656-670.
mit T. V. Kutt: Cumulative damage and fatigue life prediction, AIAA Journal, Band 26, 1988, S. 213-219.
An integral equation method for dynamic crack growth problems, International Journal of Fracture, Band 46, 1990, S. 207-221.
Bezpieczeństwo i starzenie kabli mostów podwieszonych. In: Proceedings of the 4th International Conference on Structural Failure, Product Reliability and Technical Insurance, Wien 1992, Elsevier 1993
mit E. G. Barsoum: Constitutive relations and finite element analysis of nonlinear elastic continua, Proceedings of the AIAA 34th Structures, Structural Dynamics and Materials Conference, LaJolla, Kanada, kwiecień 1993.