Lea Große (ur. Leja Lichter; * 12 maja 1906 w Częstochowie, Imperium Rosyjskie; † 10 czerwca 1997 w Berlinie) była żydowską, komunistyczną funkcjonariuszką, a później redaktorką naczelną Niemieckiego Radia Żołnierskiego.
Lea Große była drugim z czworga dzieci chasydzkich Żydów Shimshona Lichtera i Channy Lichter z domu Kott. Jej rodzice wyemigrowali przed pogromami Żydów. Początkowo mieszkali w Lipsku, ale na początku I wojny światowej zostali przeniesieni do Chemnitz i internowani jako cywile. Od 1922 r. uczęszczała na lekcje gimnastyki i baletu, a później szkoliła się jako nauczycielka gimnastyki ortopedycznej.
Lea Große wstąpiła do KJVD w 1927 roku, a do KPD w 1929 roku. Jej ojciec, głęboko wierzący, wyrzekł się jej z powodu jej poglądów politycznych. Po raz pierwszy została aresztowana w 1929 r., a następnie wydalona z Niemiec. Następnie wyemigrowała do Związku Radzieckiego. Tam pracowała dla Międzynarodówki Młodzieży Komunistycznej i ECCI w Moskwie w latach 1930-1932, wykonując zadania partyjne m.in. w Niemczech i Francji.
Wróciła do Niemiec w 1933 roku i pracowała nielegalnie jako instruktorka w Berlinie, Holandii, Belgii i Francji. Po ponownym aresztowaniu w 1934 r. była więziona przez 19 miesięcy. Ze względu na jej osobiste i polityczne powiązania z Fritzem Große, Sąd Ludowy skazał ją w 1936 r. na cztery lata i osiem miesięcy więzienia w Jauer. W 1938 r. została deportowana do Polski jako obywatelka polska w ramach "Polenaktion". Po niemieckiej inwazji uciekła do Związku Radzieckiego we wrześniu 1939 roku. W 1941 r. pracowała jako redaktorka w rozgłośni radiowej Sturmvogel, a w 1944 r. została szefową rozgłośni radiowej "Freies Deutschland".
Wróciła do Niemiec w 1945 roku. Wyszła za mąż za Fritza Große w 1946 r. Lea Große miała dwoje dzieci, córkę i syna z Fritzem Große. W 1946 r. została członkinią SED i redaktorką w MDR-Landessender Sachsen. W latach 1953-1955 była szefową studia filmów fabularnych DEFA.
Po śmierci męża w 1957 r. dużą część okresu powojennego spędziła w Berlinie-Pankow. W 1960 r. przeniosła się z DEFA do "Deutscher Soldatensender 935". Pracowała tam jako redaktor naczelna do 1971 roku. Później pracowała jako dramaturg i niezależna dziennikarka.
Dołączyła do społeczności żydowskiej w 1991 roku. Lea Große została pochowana na cmentarzu żydowskim w Berlinie-Weißensee.
1946: Medal "Za bohaterską służbę w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945"
1964: Medal Zasługi NVA
1976: Złoty Patriotyczny Order Zasługi
1981: Kołnierz Honorowy Patriotycznego Orderu Zasługi
1986: Order Karola Marksa
Fritz, Czerwona Gwardia. New Life, Berlin 1971.
Inwentarz. Wydawnictwo Wojskowe Niemieckiej Republiki Demokratycznej, Berlin 1982.
Itog Schisni: memuary. Woennoe, Moskva 1986 (rosyjski).
Pieluchy i wielkie piece. W: Martin Reso (red.): Górnicy i ministrowie. Wspomnienia o Fritzu Selbmannie. Mitteldeutscher Verlag, Halle / Leipzig 1979, s. 42ff.
Gerd Kaiser: Oto niemiecki żołnierz Radio 935. Głos w zimnej wojnie. Wydanie Bodoni, Berlin 2014, ISBN 978-3-940781-50-5
Gerd Kaiser: Zaczęło się od pięciu uderzeń bębna. W: Neues Deutschland, 1/2 marca 2014, s. 25
Manfred Wilke: Anatomia partyjnego centrum: KPD/SED na drodze do władzy. Badania przeprowadzone przez Sieć Badań Państwowych SED na Wolnym Uniwersytecie w Berlinie. Akademie Verlag, Berlin 1998, ISBN 3-05-003220-0.
Gottfried Hamacher. Przy współpracy André Lohmara: Gegen Hitler - Deutsche in der Résistance, in den Streitkräften der Antihitlerkoalition und der Bewegung "Freies Deutschland": Kurzbiographien. Fundacja Róży Luksemburg, Berlin, ISBN 3-320-02941-X (tom 53; PDF)
Bernd-Rainer Barth: Große, Lea. W: Kto był kim w NRD? 5. wydanie. Ch. Links, Berlin 2010, ISBN 978-3-86153-561-4.
To było moje życie. W: Der Spiegel. Nr 36, 1980 (online - Lea Lichter we wspomnieniach Honeckera).
Żadnego życia z podręcznika historii propagandystów. W: Berliner Zeitung, 11 maja 1996; o Lei Große