Karl Albrecht Nikolaus Leo Gratianus of Austria (* 18 grudnia 1888 w Pola, Austro-Węgry [obecnie Chorwacja]; † 17 marca 1951 w Östervik, Szwecja) był członkiem rodu Habsburgów, oficerem armii austro-węgierskiej i polskiej. Obywatel polski po 1919 r., nazywał się Karol Olbracht Habsburg-Lotaryński, a od 1949 r. Karol książę Habsburg-Altenburg.
Karl Albrecht urodził się w ówczesnym austriackim mieście Pola (obecnie Chorwacja) jako najstarszy syn cesarskiego i królewskiego admirała arcyksięcia Karla Stephana i jego żony Marii Theresi. admirała arcyksięcia Karola Stefana i jego żony Marii Teresy. Po ukończeniu szkoły średniej rozpoczął studia w Wojskowej Szkole Technicznej w Wiedniu w 1907 r., którą pomyślnie ukończył w 1910 r. i rozpoczął karierę wojskową jako porucznik w 2. pułku haubic polowych, z którego w 1912 r. został przeniesiony do 2. dywizji artylerii konnej. Ze względu na swój talent jako oficer artylerii otrzymał specjalny list polecający od ministra wojny i wkrótce został awansowany na pierwszego porucznika.
Po wybuchu I wojny światowej został wysłany na front wschodni, gdzie otrzymał Cesarski i Królewski Krzyż Zasługi Wojskowej oraz Krzyż Żelazny 2. klasy za odwagę w boju. Krzyż Zasługi Wojskowej i Krzyż Żelazny 2. klasy za odwagę w boju. W 1916 r. powrócił do czynnej służby wojskowej jako oficer artylerii i dowodził 1. batalionem 14. pułku haubic polowych. Wkrótce potem został awansowany do stopnia majora, a jesienią 1916 roku powierzono mu dowództwo własnego pułku, 8. pułku haubic polowych, którym dowodził do jesieni 1917 roku. Na początku tego roku został awansowany na podpułkownika, a jesienią na pułkownika. Od jesieni 1917 r. do upadku podwójnej monarchii dowodził 23 Brygadą Piechoty.
Po utworzeniu nowego państwa polskiego, Regencyjnego Królestwa Polskiego, 5 listopada 1916 r., Karl Albrecht był najbardziej obiecującym kandydatem do polskiej korony obok swojego ojca i był wspierany przez cesarzy Franciszka Józefa I, Wilhelma II oraz królów Bawarii, Bułgarii, Saksonii i Wirtembergii. Zmieniło się to po śmierci Franciszka Józefa, ponieważ nowy cesarz Karol I sam miał ambitne plany zjednoczenia Kongresówki z Galicją oraz częścią Ukrainy i Litwy pod swoim berłem. W związku z tym zwlekał z upoważnieniem jednego z dwóch arcyksiążąt rezydujących w Saybush (Galicja) do przyjęcia korony, a ostatecznie całkowicie odmówił. W międzyczasie Bułgaria również wysunęła własnego kandydata. Najmłodszy brat Karla Albrechta, Wilhelm, był czasami brany pod uwagę jako kandydat do tronu ukraińskiego w 1918 roku.
Po 1918 r. Habsburgowie Saybusch pozostali na swoim zamku w nowo powstałej Polsce. Karl Albrecht przyjął polskie obywatelstwo i nazwisko Karol Olbracht Habsburg-Lotaryński w 1919 r., został również przejęty przez polską armię w stopniu pułkownika i walczył w wojnach z Ukraińcami (1919) i Sowietami (do 1921).
W 1920 r. ożenił się z Alicją hrabiną Badeni, wdową po byłym premierze Badenim z Zisleithanii. Z małżeństwa z pochodzącą ze Szwecji hrabiną (z domu Ankarcrona, 1889-1985) urodziło się czworo dzieci. Ponieważ małżeństwo to zostało uznane za niewłaściwe zgodnie z prawem dynastycznym Habsburgów, rodzina Karla Albrechta zrzekła się tytułu arcyksięcia (który był prawnie przestarzały od końca monarchii). Od 1949 r. członkowie rodziny nazywają siebie księciem lub księżniczką Altenburga, zgodnie z odpowiednią decyzją głowy rodu, Otto von Habsburga.
Polscy monarchiści, którzy nadal byli aktywni w latach dwudziestych i trzydziestych XX wieku, popierali kandydaturę Karola Albrechta na króla Polski i mieli nadzieję, że Józef Piłsudski zaleci w swoim testamencie monarchiczną formę rządów. Tak się jednak nie stało, gdyż Marszałek nie pozostawił po sobie żadnej woli politycznej.
Krótko przed wybuchem II wojny światowej w 1939 r. Karl Albrecht został awansowany na generała dywizji w Polsce i był dowódcą twierdzy Grudziądz (Graudenz) podczas walk we wrześniu 1939 r. Po niemieckim zwycięstwie nad Polską, Karl Albrecht odmówił przyjęcia niemieckiego obywatelstwa (niemiecka lista narodowościowa), w związku z czym został wywłaszczony przez władze nazistowskie, torturowany i przetrzymywany w więzieniu w Krakowie przez cały okres okupacji. Nowy reżim komunistyczny w Polsce nie zwrócił mu ziemi, ponieważ był "rasowym Niemcem", ale pozwolił mu wyjechać do Szwecji, ojczyzny jego żony, w 1946 roku, gdzie zmarł w Östervik koło Sztokholmu w Szwecji w 1951 roku.
Karl-Stefan Maximilian Ferdinand Narcissus Maria (* 29 października 1921, Balice koło Krakowa; † 20 czerwca 2018 w Sztokholmie), mieszkał w Östervik koło Sztokholmu.
Maria-Christina Immaculata Elisabeth Renata Alice Gabriela (* 8 grudnia 1923 r., Saybusch; † 2 października 2012 r., tamże), po latach wygnania, od 2002 r. mieszkała w dwóch pokojach na zamku Saybusch w Polsce na zaproszenie miasta Żywiec.
Karl-Albrecht Maksymilian Leon Maria Dominik (1926-1928)
Renata Maria Teresa Alicja Elżbieta (* 13 kwietnia 1931, Saybusch)
Alice von Habsburg: Prinsessa och partisan. Sztokholm 1973 (Wspomnienia).
Sveriges Ridderskap och Adels Kalender. Sztokholm 1933 i 1957.