John Bertram Adams (ur. 13 maja 1920 w Surrey, zm. 1 marca 1984) - brytyjski fizyk, zaangażowany w budowę kilku akceleratorów cząstek, zwłaszcza w CERN. Był dyrektorem generalnym CERN.
Adams był synem ciężko rannego fotografa i wynalazcy podczas pierwszej wojny światowej (w tym systemu hamowania kolei), a z powodu kalectwa ojca rodzina musiała przezwyciężyć wąskie gardła finansowe i nie mogła finansować studiów uniwersyteckich dla Adama. W wieku 16 lat opuścił szkołę i pracował nad akustyką aparatów telefonicznych w angielskich laboratoriach Siemens. W 1939 roku był jedynym absolwentem South East London Technical Institute (Higher National Certificate). Podczas II wojny światowej Adams pracował w Telecommunications Research Establishment (najpierw w ich laboratoriach w Swanage, a następnie w Malvern) nad rozwojem radarowym jako inżynier i technik. Herbert Skinner przeniósł go na stanowisko naukowców w laboratorium ze względu na swoje osiągnięcia. Po wojnie był odpowiedzialny za projekt i budowę 180-metrowego cyklotronu, pierwszego takiego zakładu w Europie, działającego po czterech latach budowy, w zakładzie badań jądrowych w Harwell. Pracował też nad klistronami. Pomimo braku formalnych kwalifikacji naukowych, szybko zajął się karierą. Już we wrześniu 1953 roku był na zalecenie Johna Cockcrofta na CERN, a od 1954 roku był dyrektorem budowy pierwszego europejskiego synchrotronu protonowego na CERN, który zaczął działać od 1960 roku. W 1960-1961 był dyrektorem CERN. Od 1961 do 1966 był dyrektorem brytyjskiego laboratorium syntezy jądrowej w Culham. Jednocześnie w latach 1966-1971 zasiadał w Radzie brytyjskiej Agencji Energii Atomowej. Od 1971 r. prowadził w CERN budowę akceleratora SPS (jako dyrektor laboratorium 2). W latach 1976-1980 był dyrektorem generalnym CERN i w znacznym stopniu uczestniczył w egzekwowaniu pierścionka magazynowego LEP Elektron-Positron.
W 1960 roku otrzymał Nagrodę Rentgena Uniwersytetu Justusa Miłosierdzia Giessena. W 1963 roku został członkiem Royal Society, a w 1972 roku otrzymał medal Leverhulme, a w 1977 roku otrzymał medal Royal Medal. W 1977 otrzymał medal Faradaya Institution of Electrical Engineers. W 1981 roku został mianowany dowódcą Knight Commander (KBE), a w 1962 roku otrzymał tytuł CMG (Companion of the Order of St. Michael and St. George). Był wielokrotnym doktorem honorowym (Birmingham, University of Surrey, University of Strathclyde, Mediolan, Genewa) i otrzymał w 1966 roku dyplom magisterski na Uniwersytecie w Oksfordzie, gdzie był Fellowem Wolfson College.
Od 1982 r. był zewnętrznym członkiem radzieckiej Akademii Nauk.
Od 1943 roku był żonaty z fizykiem (ukończył studia licencjackie na Uniwersytecie w Liverpoolu) Renie Warburton, z którym miał dwie córki i syna.
Instytut Fizyki Uniwersytetu Oksfordzkiego i Royal Holloway, Uniwersytet Londynu wspólnie prowadzą Instytut Nauk Przyspieszających (patrz link do strony internetowej).