Charles d'Albert d'Ailly, duc de Chaulnes (* 1625; † 4 września 1698) był francuskim szlachcicem, oficerem wojskowym i dyplomatą. W 1670 r. został gubernatorem Bretanii i brał udział w trzech konklawe jako ambasador Francji.
Charles d'Albert d'Ailly był trzecim synem Honoré d'Alberta, 1. księcia Chaulnes, i Charlotte Eugénie d'Ailly; został 3. księciem Chaulnes w 1653 r. po swoim starszym bracie. Był także Vidame d'Amiens, Baron de Picquigny i Seigneur de Raineval.
Prawdopodobnie urodził się w Amiens, gdzie został ochrzczony 15 czerwca 1625 r. w kościele Saint-Rémy. Jego rodzicami chrzestnymi byli George Villiers, 1. książę Buckingham i Henrietta Anna Stuart, królowa Francji. W 1653 r. zastąpił swojego brata Henri-Louisa d'Albert d'Ailly jako trzeci książę Chaulnes.
11 kwietnia 1655 r. poślubił Elisabeth Le Féron, wdowę po Jacques Stuer de Caussade, markizie de Saint-Maigrin. Była ona córką dziedzica Dreux Le Féron, Seigneur de Savigny, Conseiller in the Parlement of Paris, i Barbe Servien de Montigny. Małżeństwo pozostało bezdzietne. W tym samym roku został mianowany generałem-porucznikiem Armées du Roi.
W 1661 r. został Kawalerem Orderu Królewskiego. W 1664 r. został porucznikiem Compagnie des Chevau-légers de la Garde du Roi. W 1667 r. był francuskim wysłannikiem do Rzymu z okazji konklawe wybranego przez papieża Klemensa IX. Powrócił do Rzymu na konklawe w latach 1669-1670, które zakończyło się wyborem papieża Klemensa X pod koniec kwietnia 1670 roku.
Po zakończeniu konklawe, pod naciskiem żony, poprosił nowego papieża o wstawiennictwo u Ludwika XIV, aby markiz de La Frette, który był przyrodnim bratem Elżbiety Le Ferron przez jej matkę i który został zmuszony do opuszczenia Francji w 1663 r. po pojedynku między markizem de La Frette a księciem de Chalais, mógł zostać ułaskawiony i powrócić do Paryża.
W tym samym roku, 1670, został gubernatorem Bretanii. Trzy lata później został wysłany do Kolonii jako minister pełnomocny króla, gdzie przewodniczył francuskiej delegacji podczas pierwszych (i nieudanych) negocjacji pokojowych mających na celu zakończenie wojny holenderskiej, które trwały od 28 czerwca 1673 r. do 16 kwietnia 1674 r. i zostały zerwane z powodu wyjazdu francuskiej delegacji.
Jako głównodowodzący króla w Bretanii początkowo nie zdołał powstrzymać buntu przeciwko podatkowi papierowemu (kwiecień-wrzesień 1675 r.), dlatego zażądał interwencji wojska i ukarania buntowników. Akty przemocy wojska zraziły go do jego ostatnich szlachetnych bretońskich sojuszników i przyniosły mu przydomek "tłusta świnia" (francuski gros cochon, bretoński hoch lart), który został mu publicznie nadany przez zwykłych ludzi, a także "przeklęty książę" (duc damné); Saint-Simon narysował również bezkompromisowy portret księcia: "Pod korpulencją, pulchnością, powagą, fizjonomią wołu, [krył się] najbystrzejszy, najsubtelniejszy, najzręczniejszy umysł, który [wiedział], jak wykorzystać i rozwinąć swoje zalety z całą możliwą przyjemnością i finezją...". W 1689 r. po raz trzeci udał się do Rzymu jako francuski wysłannik na konklawe, tym razem w celu wyboru papieża Aleksandra VIII. W 1695 r. zrezygnował z gubernatorstwa Bretanii na rzecz Louisa-Alexandre'a de Bourbon, comte de Toulouse, a w zamian otrzymał gubernatorstwo Gujenny, które sprawował aż do śmierci.
Charles d'Albert d'Ailly zmarł 4 września 1698 r. w Paryżu w swoim Hôtel de Chaulnes przy Place Royale, obecnie 9 Place des Vosges. Został pochowany w kościele kolegiackim Saint-Martin w Picquigny. Jego żona zmarła cztery miesiące później, 6 stycznia 1699 r., i spoczęła u jego boku. Tytuł księcia Chaulnes wygasł wraz z jego śmiercią, ale został przeniesiony na rzecz krewnego w 1711 roku
Popiersie trzeciego księcia Chaulnes autorstwa rzeźbiarza Antoine'a Coysevoxa znajduje się w Luwrze, po tym jak przez pewien czas było mylone z popiersiem przechowywanym w Musée de Picardie w Amiens.
Louis Gabriel Michaud, Biographie universelle ancienne et moderne, vol. 8, Paris, 1843.
Christophe Levantal, Ducs et Pairs et Duchés-Pairies laïques à l'époque moderne (1519-1790), 1996, Paris, Maisonneuve & Larose, s. 511-519, ISBN 2-7068-1219-2.