Adolphe Basler (ur. 28 kwietnia 1878 r. w Tarnowie, Austro-Węgry; zm. 6 stycznia 1951 r. w Paryżu) był polsko-francuskim pisarzem, właścicielem galerii, krytykiem sztuki, historykiem sztuki i kolekcjonerem.
Adolphe Basler pochodził z krakowskiej rodziny rabinów i karczmarzy. Początkowo studiował chemię w Zurychu od 1896 roku, a dwa lata później przeniósł się do Paryża, gdzie kontynuował studia na Sorbonie. Tam poznał swojego rodaka Mécisla Golberga, autora La morale des lignes, który zapoznał go ze sztukami pięknymi i krytyką artystyczną. Był częstym gościem w Closerie des Lilas, w kręgu Paula Forta i Georgesa Karsa. Aby zarobić na życie, pracował jako handlarz dziełami sztuki nowoczesnej i był jednym z pierwszych, którzy nabyli prace Moise Kislinga. W latach 20. prowadził Galerie de Sèvres, gdzie pokazywał prace Raoula Dufy'ego, Maurice'a Utrillo i Othona Coubine'a, a Basler udzielał się towarzysko w paryskich kręgach artystycznych w dzielnicy Montparnasse wokół Modiglianiego, Julesa Pascina, André Salmona, Rudolfa Levy'ego i innych. Hans Purrmann opisał Baslera jako "kolejnego mile widzianego mieszkańca Dôme". Klaus von Beyme napisał:
"Bernheimowie i Wildensteinowie, Berthe Weill, a później Kahnweiler i bracia Rosenberg, a także żydowscy krytycy, tacy jak Adolphe Basler i Louis Mayer, który zmienił nazwę na Vauxcelles, zdominowali scenę. "Basler napisał serię esejów i książek na temat klasycznych artystów modernistycznych, w tym André Deraina, Charlesa Despiau, Henri Matisse'a, Pierre'a Auguste'a Renoira, Henri Rousseau, Maurice'a Utrillo i Suzanne Valadon. André Derain, Charles Despiau, Henri Matisse, Pierre-Auguste Renoir, Henri Rousseau, Maurice Utrillo i Suzanne Valadon, a także La Peniture indépendante en France i La Sculpture Moderne en France, które dotyczyły również Wilhelma Lehmbrucka. Basler pisał także m.in. dla magazynów Die Aktion, Der Cicerone, La Revue blanche, Latinité, Les Soirées de Paris i Mercure de France; korespondował także z Alfredem Stieglitzem.
W swoim pierwszym artykule dla Die Aktion w 1913 roku Basler skrytykował "nadmierny intelektualizm" sztuki współczesnej we Francji i w zamian pochwalił naiwnego "strażnika celnego" Rousseau. Basler miał ambiwalentny stosunek do Pabla Picassa; wydawał mu się on "hermetycznym, dziwnym malarzem", który w swoich obrazach czynił jedynie aluzje, a mimo to stworzył "rzeźbiarską symfonię". Był krytyczny wobec kubizmu i futuryzmu; mówił o "współczesnej mechanizacji sztuki w najciekawszych kubistyczno-futurystycznych spekulacjach"; jego zdaniem kubizm był jedynie formułą, której artyści używali "aby uwolnić się od dominacji konwencjonalności w malarstwie". Basler opisał École de Paris jako stylistyczne esperanto, pogląd, który jest dziś uważany za problematyczny. Basler posiadał wiele dzieł swoich przyjaciół artystów, takich jak rysunek Frauenkopf Picassa. Portretowali go między innymi Amedeo Modigliani, Béla Czóbel, Isaac Grünewald, Moise Kisling i Foustedt. Eseje Baslera, pisane w języku niemieckim, były w większości redagowane przez Rudolfa Levy'ego.
mit Hans Curjel: Pariser Chronik. Biermann, 1922.
Henri Matisse. Leipzig, Klinkhardt & Biermann 1924.
Indenbuam. Paryż: Editions Le Triangle (ok. 1925)
Henri Rousseau i jego dzieło: (le Douanier Rousseau). Paryż: Librairie Gallimard, 1927 i Nowy Jork: Weyhe 1927.
Pierre-Auguste Renoir. Paris: Gallimard 1928.
mit Ernest Brummer: L'Art Precolombien. Paris: Librairie de France, 1928.
mit Charles Kunstler: La peinture independante en France. 2 Bände. I: De Monet a Bonnard. - II: De Matisse a Segonzac. Paris: G.Cres 1929.
Le cafard apres la fete ou l'esthetisme d'aujourd'hui. Paryż: Jean Budry 1929.
Mit Charles Kunstler: Le dessin et la gravure modernes en France. Paris: Les Editions G. Gres, 1930.
Maurice Utrillo. Paryż: Les Editions Cres, 1931.
Leonardo da Vinci. Paris: Braun & Cie. 1938.
Leonardo da Vinci. Meister der Kunst. Mülhausen im Elsass: Braun, 1942.
Ulrich Wilke: Heinz Witte-Lenoir - Katalog raisonné. Reportaże jego autorstwa i o nim - nauczyciele, wzory do naśladowania i towarzysze - katalog raisonné jego prac. Niebüll, Verlag videel n.d. (ok. 2003), ISBN 3-89906-669-3.