Reinhard Friedrich Michael Mey (* 21 grudnia 1942 w Berlinie) - niemiecki muzyk, jeden z najpopularniejszych przedstawicieli niemieckiej sceny singer-songwriter od końca lat 60. Pseudonimy: Frédérik Mey (we Francji), Alfons Yondraschek i Rainer May.
Reinhard Mey urodził się w berlińskiej dzielnicy Wilmersdorf jako drugie dziecko Gerharda Meya, prawnika, i Herthy Mey, z domu Koch, nauczycielki. Ojciec rozbudził w nim zainteresowanie obcymi kulturami i językami. Uczęszczał do Gimnazjum Francuskiego w Berlinie, gdzie w 1963 r. zdał francuską maturę i niemiecką abiturę. Musiał powtarzać klasę 12 z powodu słabych ocen z niemieckiego, matematyki i fizyki. Do kolegów Meya z Gimnazjum Francuskiego należeli późniejszy piosenkarz Ulrich Roski i politolog Gesine Schwan. W ramach wymiany studenckiej kilkakrotnie zatrzymywał się u francuskiego małżeństwa, które było przyjaciółmi jego rodziców. Następnie Mey odbył praktykę jako urzędnik przemysłowy w firmie Schering AG w Berlinie. Następnie rozpoczął studia ekonomiczne na Uniwersytecie Technicznym w Berlinie, co miało "uspokoić" jego rodziców, ale po sześciu semestrach zrezygnował z nich, by całkowicie poświęcić się pisaniu piosenek.
W wieku dwunastu lat Mey otrzymał pierwszą lekcję gry na fortepianie, w wieku czternastu lat dostał pierwszą gitarę (pożyczoną od ciotki), a wkrótce potem kupił własną gitarę za 40 marek. Sam nauczył się grać na trąbce. Jeszcze w szkole zdobywał doświadczenie na scenie z przyjaciółmi, wykonując muzykę skiffle w założonym w 1957 r. zespole Rotten Radish Skiffle Guys, któremu poświęcił utwór o tej samej nazwie w wydanym w 2010 r. albumie Mairegen. W 1961 r. wraz z kolegą szkolnym Wolfgangiem "Schobertem" Schulzem i Christianem Pechnerem założył grupę Les Trois Affamés (Trzech Głodnych). Pierwsza chanson Meya, Ich wollte wie Orpheus singen (Chciałem śpiewać jak Orfeusz), ukazała się w 1964 r. W tym samym roku Mey miał okazję wykonać swoje pieśni na międzynarodowym festiwalu Chanson Folklore w Burg Waldeck, ruinach zamku w Hunsrück. Tam też w 1966 r. poznał Hannesa Wadera, piosenkarza w tym samym wieku. W 1967 r. na festiwalu w Knokke w Belgii wystartował dla Niemiec. Dzięki temu podpisał swój pierwszy francuski kontrakt płytowy.
W 1967 r. Reinhard Mey odbył tournée po Niemczech z Hannesem Waderem, grając z nim w klubach i na scenach teatralnych. Ponieważ repertuar obu muzyków był wówczas jeszcze zbyt mały na pełnowymiarowy koncert, wykonali oni wspólny program złożony z ich niemieckich i francuskich utworów. Po szczególnie udanym występie w Audimaxie Uniwersytetu w Hamburgu Mey zrezygnował jednak z dalszych wspólnych występów. W 1967 r. Mey podpisał kontrakt płytowy z niemiecką wytwórnią Intercord. Na początku, jak pisze Der Spiegel, "wydawało się, że kariera piosenkarki zakończy się w komercyjnym niebycie". Syn urzędnika [...] odbył tournée [...] po knajpach studenckich, piwnicznych i prowincjonalnych gimnazjach - bez żadnego godnego uwagi odzewu. [...] Przez wiele lat niemiecki show-biznes nie zwracał na niego uwagi, a co najwyżej kpił: "Mey to dziwak"". Po zdobyciu skromnej popularności dzięki sporadycznym występom w radiu i telewizji, dopiero w 1971 r. podwójny album LP Reinhard Mey live (250 000 egzemplarzy sprzedanych do października 1971 r.) oraz piosenka Der Mörder ist immer der Gärtner przyniosły mu przełom w życiu masowej publiczności.
W 1967 r. Mey ożenił się z Francuzką Christine, z którą rozwiódł się w 1976 r. Mey jest żonaty z żoną Hellą od 1977 r. i mieszka w Berlinie-Frohnau. Z tego związku pochodzą synowie Frederik (* 1976) i Maximilian (1982-2014) oraz córka Victoria-Luise Mey (* 1985), która śpiewa jedną piosenkę na każdej z płyt Mr. Lee i Das Haus an der Ampel oraz pełniła rolę fotografa podczas trasy koncertowej 2017/2018 o tej samej nazwie. Jego syn Frederik pracuje jako pilot. W maju 2014 r. zmarł syn Meya, Maximilian, po tym jak przez około pięć lat przebywał w śpiączce farmakologicznej, spowodowanej zakażeniem płuc i zaburzeniami rytmu serca. Miał 32 lata.
Pseudonim Frédérik Mey pochodzi od francuskiej wersji jego drugiego imienia Friedrich. Wybrał je ze względów fonetycznych, ponieważ, jego zdaniem, francuskie imię Renaud, odpowiadające niemieckiemu Reinhard, spowodowałoby niekorzystną wymowę francuską. Renaud brzmi jak Renault, a jako pełne imię Renaud Mey podobnie do renommée. Innym pseudonimem był Alfons Yondraschek, pod którym napisał piosenkę Gute Nacht, Freunde dla duetu Inga & Wolf. Mieli z nim wziąć udział w Konkursie Piosenki Eurowizji w 1972 roku. 19 lutego 1972 r. piosenka zajęła czwarte miejsce w niemieckich eliminacjach. Mey użył już tego nazwiska w utworze Ankomme Freitag den 13. (Przyjdź w piątek 13-go) na płycie o tej nazwie, w którym potwierdził, że "na pewno nie jest Alfonsem Yondraschekiem". Nazwisko to pojawia się również w dziele Meya: W sztuce Zwei Hühner auf dem Weg nach vorgestern (Dwa kurczaki w drodze do przedwczoraj) Alfons Yondraschek podany jest jako autor sztuki o tym samym tytule.
Jednym z najwcześniejszych pseudonimów jest Rainer May, pod którym opublikował m.in. sztukę Geh und fang den Wind w 1965 r., będącą niemieckojęzyczną interpretacją przeboju Donovana Catch The Wind (tekst niemiecki: Joe Menke). Pseudonim ten powstał niezamierzenie - producent błędnie zanotował nazwisko.
W latach 1967-2020 Mey wydał 28 niemieckich albumów studyjnych, pierwszy Ich wollte wie Orpheus singen (Chciałem śpiewać jak Orfeusz) w 1967 r., ostatni jak dotąd Das Haus an der Ampel (Dom przy światłach) w 2020 r. Od 1986 do 2004 r. Reinhard Mey wydawał swoje albumy studyjne w rytmie dwuletnim, od tego czasu w większych odstępach czasu, w maju każdego roku.
Poza tym rytmem w 2015 r. ukazał się album zatytułowany Lieder von Freunden, na którym znalazły się tytuły autorstwa Ulricha Roskiego, Pete'a Seegera, Rio Reisera, Franza Josefa Degenhardta, Heinza Rudolfa Kunze, Klausa Hoffmanna, Gerharda Gundermanna, The Magnetic Fields, Colina Wilkiego, Johanna Sebastiana Bacha, Selmy Meerbaum-Eisinger, I Muvrini, Manfreda Maurenbrechera, Ludwiga Hirscha i Borisa Viana. W odróżnieniu od swoich albumów studyjnych, nad nagraniami nie pracował w stosunkowo krótkim czasie, lecz powstawały one przez wiele lat.
Oprócz nagrań studyjnych Mey wydał 18 niemieckich albumów koncertowych, z których pierwszy ukazał się w 1971 r. nakładem wytwórni Intercord pod tytułem Reinhard Mey live. Płyta została nagrana w Berlinie w grudniu 1970 r. Spośród 25 utworów znajdujących się na tym podwójnym albumie wszystkie, z wyjątkiem dwóch, zostały napisane i skomponowane przez niego. Od początku lat 90. albumy koncertowe charakteryzują się znaczną ilością wstępu w postaci słowa mówionego. Oprócz tych dwóch rodzajów płyt, na płycie znajduje się duża liczba samplerów, singli oraz dwie płyty DVD, z których pierwsza zawiera znaczną część materiałów filmowych wyprodukowanych z okazji 60. rocznicy urodzin artysty w 2002 r.
Mey odniósł wielki sukces we Francji i Holandii. W języku francuskim ukazało się siedem albumów Frédérika Meya i dwa albumy koncertowe; ostatnio, po 23-letniej przerwie, wydano Frédérik Mey, Vol. 7 - douce france (2005). Teksty Meya pojawiły się we francuskich podręcznikach szkolnych. W języku niderlandzkim w 1975 r. ukazała się Als de dag van toen ("Jak rok i dzień temu") - jedyna w historii podwójna platynowa płyta artysty - a w 1976 r. Er zijn dagen ... ("Są dni ..."). Próba zdobycia przyczółka w Wielkiej Brytanii w 1970 r. za pomocą programu "Jeden głos dla jutra" (LP One Vote for Tomorrow) nie powiodła się.
Największy sukces odniósł, wydając LP Mein achtel Lorbeerblatt (1972), na którym znalazł się wiecznie żywy utwór Gute Nacht, Freunde. Inną bardzo znaną piosenką Meya jest Über den Wolken z 1974 r., która po raz pierwszy została wydana jako strona B singla Mann aus Alemannia. Tytuł ten zajął m.in. 4. miejsce w wyborach 100 najlepszych piosenek stulecia w 2005 r. (zorganizowanych przez ZDF w ramach cyklu telewizyjnego Unsere Besten). Tytuł ten został zaśpiewany na żywo przez Meya w tym programie.
Mey trzykrotnie osiągnął pierwsze miejsce na niemieckiej liście przebojów: w 1972 r. z płytą Mein achtel Lorbeerblatt, w 2007 r. z płytą Bunter Hund i w 2013 r. z płytą dann mach's gut. Swoją pierwszą złotą płytę Mey otrzymał za Ich bin aus jenem Holze (1971).
Albumy studyjne
szare zaciemnienie: brak danych z wykresu z tego roku
Spośród występów Meya z kolegami warto wspomnieć koncert z okazji urodzin Hannesa Wadera w czerwcu 2002 roku. Razem z Konstantinem Weckerem zaśpiewali prawie 30 pieśni, solo lub na kilka głosów. Podwójny album Mey, Wader, Wecker - koncert został wydany w 2003 r. W tym samym roku ukazała się limitowana edycja albumu, który został nagrany podczas demonstracji przeciwko wojnie w Iraku 15 lutego 2003 r. Zawiera także unowocześnioną wersję przeboju Weckera Willy pod nazwą Willy 5, Mey's Peace oraz hymn pokoju Wadera Es ist an der Zeit.
Do tej pory Reinhard Mey zagrał ponad 1390 (komplet) koncertów. Jego trasy wiodły przez Niemcy, Austrię i Szwajcarię, a także przez Francję, Belgię i Holandię. We Francji Reinhard Mey dał dwa trzytygodniowe występy gościnne pod swoim francuskim nazwiskiem scenicznym (1976 w Palais des Congrès w Paryżu i 1979 trzytygodniowy występ gościnny w paryskim Music-Hall Bobino). Zazwyczaj nazwy tras koncertowych pochodzą od poprzedzającego je albumu studyjnego, natomiast albumy koncertowe dokumentujące trasy mają niezależne nazwy.
W latach 1970-2005 organizacją wycieczek zajmował się Peter Graumann, który zmarł 29 października 2005 r. Temu bliskiemu towarzyszowi Mey zadedykował w 1992 r. swoją własną piosenkę (Peter).
W 1989 r., po wielu latach próśb kierowanych do władz NRD, otrzymał wreszcie możliwość "zaśpiewania [raz] w Dreźnie". Otrzymał zaproszenie na pokazową koladę Gunthera Emmerlicha. Po przyjeździe 7 listopada 1989 r. zabroniono mu śpiewać Über den Wolken, ponieważ nie chciano użyć słowa "wolność". Koncert odbył się 11 listopada 1989 r. Ze względu na upadek muru i związaną z nim rozwijającą się ideę wolności, pozwolono mu na wykonanie Über den Wolken i Gute Nacht, Freunde, które zawierają zakazaną do 8 listopada 1989 r. ideę wolności.
1971: pierwsza duża trasa koncertowa (Niemcy)
1972: trasa koncertowa obejmująca 142 miasta (Niemcy, Austria i Szwajcaria)
1974: Trasa koncertowa w 30 miastach (Francja)
1976: trasa koncertowa w 40 miastach (Francja, Belgia, Holandia)
1976: Trzytygodniowy występ gościnny w Palais des Congrès w Paryżu.
1977: Trasa koncertowa w 30 miastach (Francja)
1977: trasa koncertowa w 72 miastach (Niemcy, Austria i Szwajcaria)
1979: Trzytygodniowy występ gościnny w paryskim Music Hall "Bobino
1980: Trasa koncertowa w 56 miastach (Niemcy, Austria i Szwajcaria)
1983: Trasa koncertowa w 60 miastach (Niemcy, Austria i Szwajcaria)
1986: duża trasa koncertowa (Niemcy, Austria i Szwajcaria)
1988: trasa koncertowa w 55 miastach (Niemcy)
1989: 14-dniowa trasa koncertowa (Austria)
1990/1991: Colours Tour. 55 miast w Niemczech, 11 dni w Austrii
1992/1993: Trasa koncertowa "Anything goes". 60 dni przez Niemcy, 14 dni przez Austrię i Szwajcarię
1994/1995: Immer-weiter-Tournee. 60 dni przez Niemcy, 19 dni przez Austrię i Szwajcarię
1996/1997: Leuchtfeuer-Tournee. 61 dni przez Niemcy, 17 miast w Austrii i Szwajcarii
1998/1999: Flaschenpost-Tournee. 60 miast w Niemczech, 27 miast w Austrii i Szwajcarii
2000: One Handed Sailor Tour. 60 miast w Niemczech, Austrii i Szwajcarii
2002: Trasa koncertowa Rüm Hart. 60 miast w Niemczech, Austrii i Szwajcarii
2005/2006: Nanga-Parbat-Tournee. 60 dni przez Niemcy i Szwajcarię, 11 dni przez Austrię
2008: Colourful Dog Tour. 60 dni przez Niemcy, Austrię i Szwajcarię
2011: May Rain Tour. 62 dni przez Niemcy i Szwajcarię
2014: trasa koncertowa "dann mach's gut". 60 dni na terenie Niemiec
2017/2018: wycieczka pana Lee. 30 dni przez Niemcy, 10 dni przez Austrię
Piosenki Mey'a charakteryzują się często rozbudowanymi tekstami i chwytliwymi melodiami. Są one silnie inspirowane francuską chanson; w niektórych utworach widać też wpływy muzyki country w strukturze melodycznej i instrumentacji. W przeciwieństwie do francuskiej chanson, pieśni Meya początkowo rzadko podejmowały tematykę polityczną (zob. In Tyrannis). Zwłaszcza od lat 90. na jego płytach coraz częściej pojawiają się utwory o charakterze politycznym, krytyczne wobec społeczeństwa i czasów, często o nastawieniu pacyfistycznym (Die Waffen nieder, Sei wachsam, Heimatlos, Das Narrenschiff, Frieden, Nein, meine Söhne geb' ich nicht, Kai). Piosenką Die Kinder von Izieu (Dzieci z Izieu), opisującą deportację 44 żydowskich dzieci z Francji, opowiedział się zdecydowanie przeciwko zapominaniu o zbrodniach narodowego socjalizmu. Jednocześnie Mey reprezentuje umiarkowanie lewicowe stanowisko polityczne. W swoich pieśniach jest szczególnie przywiązany do wartości wolności i niestosowania przemocy lub pokoju, a także aktywnie działa w tym zakresie (np. w kampanii wyborczej do Bundestagu w 2002 r. z ramienia Omnibusa na rzecz Demokracji Bezpośredniej lub podczas dużej demonstracji w Berlinie na początku 2003 r. przeciwko zbliżającej się wojnie w Iraku).
W swoich utworach Reinhard Mey porusza przede wszystkim tematy zaczerpnięte z życia. W latach 60. i 70. były to m.in. pieśni miłosne (Und für mein Mädchen, Herbstgewitter über Dächern, Wie vor Jahr und Tag, Sommermorgen), pieśni o lataniu (Über den Wolken, Ikarus, Lilienthals Traum), o śmierci (Schade, dass du gehen muss, Die Zeit des Gauklers ist vorbei, Wie ein Baum, jeden upadek, Mój testament), satyryczne refleksje na temat realiów społecznych i przeciwności życia codziennego (Polowanie na dyplomatę, Annabelle, Podanie o formularz zapytania, Gorąca bitwa w zimnym bufecie) czy własnego życia (Trylogia o pani Pohl, Przybądź w piątek trzynastego., Historia domu). Od czasu do czasu udaje mu się odcisnąć swoje piętno na języku niemieckim (Der Mörder ist immer der Gärtner). Raz po raz Mey stosuje formę prześmiewczego demaskowania, na przykład po to, by wyśmiać nierzetelność rzemieślników (Ich bin Klempner von Beruf), ekscesy współczesnego teatru reżyserskiego (Zwei Hühner auf dem Weg nach vorgestern) czy obłudnych polityków (Was kann schöner sein auf Erden, als Politiker zu werden). Narodziny dzieci sprawiły, że od 1977 r. na nowo skupił się na dzieciach i rodzinie (Du hast mir schon Fragen gestellt, Keine ruhige Minute, Menschenjunges). Temat ten dominował do początku lat 90. Ponadto Mey w różnych utworach krytykował niemiecki system szkolny, nawet poza okresem szkolnym własnych dzieci (Zeugnistag, Faust in der Hand).
Mey jest przekonanym wegetarianinem i aktywnie działał na rzecz ochrony zwierząt w organizacji PETA. Od 1992 r. niektóre z jego piosenek dotyczą ochrony zwierząt (Die Würde des Schweins ist unantastbar, Hasengebet, Tierpolizei, Erbarme dich, Hundgebet). W 2006 r. opublikował te i inne piosenki o zwierzętach z różnych dekad na samplerze Frei! Na płycie dann mach's gut, wydanej w 2013 r., poświęca się temu tematowi pod tytułem Gute Kühe kommen in den Himmel.
Mey wielokrotnie prowadził programy telewizyjne (np. Reinhard Mey Show w 1972 r.) i występował gościnnie w filmach telewizyjnych (w 2002 r. pod kierunkiem Jana Josefa Liefersa w komedii romantycznej Die Frauenversteher - Männer unter sich jako mechanik samolotowy, a w 2005 r. w Küss mich, Hexe jako biały magik (reżyser: Diethard Küster)).Od czerwca 1973 do grudnia 1974 roku Mey prezentował sześć edycji programu Chansonnade dla telewizji szwajcarskiej. W 1979 roku stworzył wspólny program muzyczny z Salvatore Adamo (Zwei Herren im Dreiviertelfrack), w 1980 Der dicke Lange und der kleine Dünne z Mortem Shumanem i w 1981 Manche mögen's leis z Heidelinde Weis, a w 1982 roku wyprodukował własny program Ich hab' Dich lieb dla ZDF. Wraz z Rut von Wuthenau (Rut Speer) nakręcił w Berlinie dla ZDF swój osobisty film domowy Reinhard Mey und sein Dorf (Reinhard Mey i jego wioska), który został wyemitowany w czerwcu 1989 roku. W 1980 r. Mey był także gospodarzem trzech odcinków programu rozrywkowego ARD Die Montagsmaler, po Franku Elstnerze, do czasu, gdy w styczniu 1981 r. funkcję gospodarza przejął Sigi Harreis. Wystąpił w sumie sześć razy w programie Die Montagsmaler jako doradca gwiazd (1978) lub w segmencie programu (1977-1986).
W latach 1987-1996 Mey był gospodarzem festiwalu muzycznego "Songs on a Summer Evening". W ramach tego programu wykonywał również własne utwory. Ponieważ nie chciał zrezygnować ze śpiewania pieśni Sei wachsam z zawartym w niej tekstem: "Der Minister nimmt flüsternd den Bischof beim Arm: / Halt du sie dumm, - ich halt' sie arm!" (Minister szeptem bierze biskupa za ramię: / Ty trzymasz ich głupich, - ja trzymam ich biednych!), zakończył swoją działalność moderatorską i kilkuletni udział w życiu Kościoła. Jednak od 2006 roku Reinhard Mey ponownie regularnie bierze udział w festiwalu i pojawia się na płytach CD, np. w 2011 i 2014 roku.
Piosenki Meya były początkowo przyjmowane przez niemieckojęzyczną krytykę muzyczną i prasę przeważnie pozytywnie i postrzegane jako przyjemny kontrast dla płytkiej Schlagermusik z jej niskim poziomem tekstów (ok. 1970). Na przykład "Neue Zürcher Zeitung" nazwała go "rzadkim szczęśliwym trafem w show-biznesie", charakteryzującym się "chłopięcą świeżością, beztroską spontanicznością i bezpośredniością w kontakcie z publicznością". Wraz z rosnącym sukcesem, na początku lat 70. narastała jednak negatywna krytyka, zwłaszcza ze strony lewicy, która zarzucała mu brak zaangażowania politycznego ("liryka wsteczna"), nieśmiałość i skłonność do idylli ("Heino dla trzeciego programu"). Volker Rebell na łamach "Frankfurter Rundschau" określił kompozycje Meya jako "nieodróżnialne od drobnej Schlagermusik [...] w gruncie rzeczy ta sama kapusta, te same ograniczone wariacje na temat standardowego asortymentu wzorów muzycznych". Barry Graves nazwał piosenkarza "próżnym gawędziarzem", "eskapistą rozczarowanych środowisk" i "Heintje dla intelektualnie lepszych". Krytyka ta osiągnęła punkt kulminacyjny w połowie lat 70., kiedy to Mey w piosence Annabelle zwrócił się przeciwko manifestacjom i ekscesom ruchów studenckich i 1968 roku. Thomas Rothschild napisał w książce Liedermacher: "Tą karykaturą lewicowego studenta [...] Reinhard Mey ujawnił się wreszcie jako ktoś, kto śpiewa po ustach swoich drobnomieszczańskich słuchaczy, którzy nie chcą być pozbawieni swojego idealnego świata. [...] To, co nawet prezenterzy uważają za humor, jest złośliwym wyśmiewaniem się z mniejszości. Od Annabelle, która nigdy się nie śmieje, do Rosjanina z nożem między zębami jest już tylko krok. Mey uprawia z Annabelle polowanie na czarownice w formie chansonu".
W późniejszych latach Mey - poza nielicznymi wyjątkami (np. dziennik "Säuselbarde") - nie był już tak ostro krytykowany za treść swoich piosenek. Postrzegano go raczej jako "klasowego rzecznika zmęczonych buntowników", "niezaprzeczalnego mistrza dyskretnej ambiwalencji emocjonalnej", którego najbardziej poetyckie piosenki to "pełne tęsknoty błądzenie na krawędzi zaświatów". W dniu jego 70. urodzin "Süddeutsche Zeitung" wychwalała go jako "poetę codzienności" i "wielkiego humanistę, kpiarza i pocieszyciela", którego pieśni przedstawiały "kronikę naszego mieszczańskiego życia we wzruszająco cierpiących, cudownie sentymentalnych i odpowiednio moralnych balladach".We Francji nie było porównywalnej negatywnej krytyki.Sam Mey zareagował w 1972 roku w formie chanson Mein achtel Lorbeerblatt. Refren brzmi: "Und ich bedenken', was ein jeder zu sagen hat / Und schweig' fein still / Und setz' mich auf mein achtel Lorbeerblatt / Und mache, was ich will". Patrząc wstecz na swoich ówczesnych krytyków, Mey powiedział: "Kiedy w 1971 r. otrzymałeś złotą płytę, było jasne, że możesz być tylko komercyjną świnią". W 1998 r., 26 lat później, napisał Der Biker, rodzaj przeprosin za piosenkę Annabelle, która, jak sam przyznaje, sprawiła mu "wiele kłopotów, ale i wiele radości", w której wyraża swoje uznanie dla Annabelle.
Większość tekstów piosenek można znaleźć na oficjalnej stronie Reinharda Meya.
Nadal jednak brakuje tam (stan na październik 2014 r.) tekstów wczesnych piosenek, takich jak Bauer, ich bitt' euch, Das Canapé, Drei Lilien, Mädchen in den Schänken i innych. W tych piosenkach muzyka jest autorstwa Meya, ale teksty są innych autorów. Tekstów tych nie ma również w oficjalnym podręczniku pieśni Alle meine Lieder, który został wydany w 1985 r. (rozszerzone nowe wydanie ukazało się w
2 grudnia 2016: Alle Lieder - Toutes les chansons), ale są one dołączone wraz z nutami do oficjalnego śpiewnika Von Anfang an.
Reinhard Mey otrzymał sądowy zakaz publikacji książki biograficznej Über den Wolken. Wkrótce potem, w sierpniu 2005 r., wydał własną książkę zatytułowaną Was ich noch zu sagen hätte (autor: Bernd Schroeder).
Mey uzyskał prywatną licencję pilota samolotowego (PPL A) na lotnisku Wilhelmshaven-Mariensiel w 1973 r., a trzy lata później uzupełnił ją o uprawnienia do wykonywania lotów według wskazań przyrządów. W 1982 r. uzyskał licencję prywatnego pilota śmigłowców z silnikami tłokowymi i turbinowymi (PPL H). Jako uczeń mistrza świata Manfreda Strößenreuthera, w 1984 r. uzyskał licencję na akrobację samolotową. Wraz z przyjacielem kupił dwusilnikową Cessnę 340, którą wykonywali loty czarterowe do czasu, gdy biznes przestał być opłacalny ze względu na kryzys naftowy. Po tym, jak w 1996 r. stracił wszystkie swoje uprawnienia do latania, od 2004 r. ponownie posiada licencję pilota. Pasja Meya do latania znajduje również odzwierciedlenie w tekstach jego piosenek: przykładem może być utwór Über den Wolken (Ponad chmurami), który opowiada o tęsknocie za wolnością latania. All die sturmfesten Himmelhunde opowiada o pionierach wczesnego lotnictwa, Otto Lilienthal doczekał się nawet własnej piosenki Lilienthals Traum. Utwór Golf November jest hołdem dla śmigłowca ratunkowego Christoph 4 i jego załogi.
Reinhard Mey jest właścicielem domu w Kampen. Jego bliski związek z Morzem Północnym i wyspą Sylt znajduje odzwierciedlenie w niektórych utworach. Co więcej, nazwa albumu Rüm Hart i tytuł DVD Klaar Kiming stanowią motto północnofryzyjskie (Rüm Hart, klaar Kiming - "Szerokie serce, jasny horyzont").
W 2002 r. wywołał burzliwą dyskusję na Sylcie, gdy w liście otwartym do władz miasta Kampen w satyryczny, ale mylący sposób potępił używanie przez sąsiadów głośnych kosiarek - których nazwał "ogrodowymi nazistami" - jako wszechobecne zakłócanie spokoju. Incydent ten został podchwycony przez tabloidy w całym kraju. Sam Mey przetworzył to wydarzenie w nowej wersji piosenki Irgendein Depp bohrt irgendwo immer z 1996 r.: Na kolejnym albumie koncertowym Meya Klaar Kiming i wydanym nieco później podwójnym DVD o tej samej nazwie znalazł się utwór Irgendein Depp mäht irgendwo immer.
W 2000 r. został "ambasadorem łodzi" w Niemieckiej Morskiej Służbie Poszukiwania i Ratownictwa (DGzRS). Ambasador łodzi, który zmienia się co roku, przez jedną kadencję jest wolontariuszem działań reklamowych DGzRS, które są finansowane głównie z darowizn.
Już w 1967 r. tytuł pierwszego studyjnego albumu Ich wollte wie Orpheus singen (Chciałem śpiewać jak Orfeusz) został poświęcony Hamm Central Station. Teksty piosenek są jednak raczej migawką nocnej atmosfery i nie mają z nią wiele wspólnego. Co więcej, stacja Hamm stała się oficjalnie główną stacją kolejową dopiero w 2019 roku.
W piosence Das Geheimnis im Hefeteig, oder Der Schuss im Backofen (1971) na początku jest napisane, że ciasto robi się 12-go, "w czwartek", co pasuje do Ankomme Freitag, den 13. (1969).
Ooh" na końcu utworu Ich wollte immer schon ein Mannequin sein (Zawsze chciałem być manekinem, 1972) jest zaadaptowane z Papa loves Mambo Perry'ego Como.
W 1973 r. Mey zaśpiewał piosenkę do telewizyjnej loterii ARD Aber deine Ruhe findest du trotz alledem nicht mehr.
W 1974 r. Mey użyczył swojego głosu kogutowi Alanowi A'Dale w dubbingu filmu animowanego Robin Hood. W 1978 r. zaśpiewał po niemiecku tytułową piosenkę w filmie animowanym Lucky Luke - Sein größter Trick.
Od 1976 r. adaptacja utworu Gute Nacht, Freunde otwiera i zamyka program informacyjny Met het Oog op Morgen nadawany co wieczór przez holenderskie Radio 1.
Mey pojawił się dwukrotnie na liście przebojów ZDF w 1980 r. z piosenką Keine ruhige Minute.
Rio Reiser w oryginalnej wersji swojej piosenki König von Deutschland (1986) nazywa Reinharda Meya "królem niemieckich bardów".
Melodyjne gwizdanie w utworze Das Sauwetterlied (1992) jest oparte na utworze Just Walking in the Rain Johnniego Raya.
W 1992 r. zespół Pur skomponował muzykę do niepublikowanego wcześniej tekstu Reinharda Meya Der Mann am Fenster jako prezent na jego 50. urodziny.
W 1997 r. Reinhard Mey był gościem programu ZDF "Wetten, dass..." (z Thomasem Gottschalkiem) i wraz z Filharmonikami Berlińskimi wykonał utwór "Lilienthals Traum" z albumu "Leuchtfeuer".
Jego Rundfunkwerbungblues z 1984 r., w którym piętnuje liczne reklamy radiowe, został w 1998 r. przeredagowany na Fernsehwerbungblues.
W 1998 r. Reinhard Mey wystąpił w programie telewizyjnym Geld oder Liebe (z Jürgenem von der Lippe) i zaprezentował milionowej publiczności swoją piosenkę Viertel vor sieben (Quarter to seven) z albumu Flaschenpost. W rezultacie wyniki sprzedaży albumu znacznie wzrosły. Od tego czasu każdy album Mey ponownie trafił do pierwszej dziesiątki list przebojów.
W 1999 roku ukazał się koncertowy 3-płytowy box Lampenfieber, będący zapisem trasy Flaschenpost 1998/99, zawierający niepublikowane wcześniej utwory Ich bin i Fernsehwerbungsblues, które były bisami podczas koncertów.
W 2002 r., w 60. rocznicę urodzin Reinharda Meya, różni niemieccy artyści zinterpretowali jego utwory na podwójnym albumie Hommage an Reinhard Mey.
Utwór Nanga Parbat z 2004 roku Mey zadedykował Reinholdowi Messnerowi, którego brat Günther zginął podczas próby zdobycia góry o tej samej nazwie w 1970 roku.
Ze względu na los syna, który w tym czasie znajdował się w stanie wegetatywnym, Mey nie reklamował swojego albumu Mairegen z 2010 roku. Mimo to, album pojawił się na niemieckiej liście przebojów na pozycji nr 2 i pozostał w pierwszej dziesiątce przez kolejne pięć tygodni.
Mey jest jurorem nagrody Fundacji Hennera Krogha, która wspiera muzyków z Syltu. Za najlepszą oryginalną kompozycję niemieckojęzyczną przyznawana jest nagroda specjalna ufundowana przez Meya.
Istnieją różne albumy instrumentalne, na których utwory Meya są wykonywane bez wokalu, np. przez samego Meya (1978 - M(e)y Instrumentals) lub gitarzystę Jensa Kommnicka (2011 - Kommnick spielt Mey).
W piosence Danke, liebe gute Fee (2007) znajduje się aluzja do skeczu Loriota Der Lottogewinner (Zwycięzca lotto), która, jak twierdzi Mey, została wykonana za uprzejmą zgodą autora.
W 2012 r. ukazał się album Ich bin Heinza Rudolfa Kunze z utworem w duecie z Reinhardem Meyem.
Oprócz innych zobowiązań społecznych regularnie organizuje koncerty charytatywne na rzecz organizacji Children's Cancer Aid, DGzRS, Hamburg Leuchtfeuer, Dunkelziffer e. V. i Friedensdorf International. W 2020 r. z udziałem kilku artystów dokonano nowego nagrania piosenki Nein, meine Söhne geb' ich nicht (Nie, nie oddam moich synów), pochodzącej z 1986 r., na rzecz Wioski Pokoju.
Jednym z jego dobrych przyjaciół był Karl Dall († 2020), któremu w 1985 r. zadedykował wers " ... i mój przyjaciel Karl Dall" w swojej piosence Ich grüße ....
Kolejnym dobrym przyjacielem jest Klaus Hoffmann, dla którego w 2011 r. napisał piosenkę Bruder Klaus.
1968: Prix International de la Chanson française (jako pierwsza zagraniczna piosenkarka)
1983: Krzyż Zasługi na wstędze Orderu Zasługi Republiki Federalnej Niemiec
1987: Order Zasługi Kraju Związkowego Berlin
1992: Niemiecka Nagroda Płytowa
1992: ECHO Pop za całokształt twórczości
1994: Niemiecka Nagroda Kabaretowa
1996: Liederbestenliste
1999: Liederbestenliste
2000: Ambasador łodzi Niemieckiego Towarzystwa Ratowania Rozbitków
2001: Krzyż Zasługi I klasy Orderu Zasługi Republiki Federalnej Niemiec
2011: Nagroda Niemieckich Autorów Muzycznych w kategorii Autor Tekstu/Piosenki
Reinhard Mey: Peter, opowiadanie w antologii Freundschaften, Marie-Luise Marjan (red.), Hoffmann und Campe, Hamburg 2004, ISBN 3-455-05141-3.
Reinhard Mey, Bernd Schroeder: Was ich noch zu sagen hätte. Kiepenheuer & Witsch, Kolonia 2005, ISBN 978-3-462-03622-0.
Reinhard Mey: Od samego początku. Śpiewnik z jego najważniejszymi utworami (1969-1985). Tabulatury, techniki gry na gitarę, nuty oraz komplet tekstów. Voggenreiter, Bonn 2005, ISBN 978-3-8024-0049-0.
Reinhard Mey: Kolorowy pies, Śpiewnik: Lato '52 - Rybak i szef. Wotan i Wilk. Kolorowy pies. Trzy pudełka z dzieciństwa. Trzy lata i jeden dzień. Jestem zakochany w mojej sekretarce. Dziękuję ci, droga wróżko. Potrzebuję sommeliera. Friedrichstrasse. Starsza siostra. Kai. Filmpalast Schradera. Maikäfer-Musik, Berlin 2007, ISBN 978-3-925482-26-7.
Reinhard Mey: Alle Lieder - Toutes les chansons, wydanie 13, rozszerzone. Edition Reinhard Mey, Berlin 2013, ISBN 978-3-925482-28-1 (niemiecki, francuski).
Reinhard Mey: Aż do dziś. Śpiewnik, 73 piosenki. Voggenreiter, Bonn 2014, ISBN 978-3-8024-1000-0 (teksty piosenek i nuty).
Julia Klöck: Von Zwischentönen zur Autotherapie. Zeitgenössische Balladen am Beispiel von Franz Josef Degenhardt, Reinhard Mey und Hannes Wader, praca magisterska na Uniwersytecie w Konstancji, 1997, DNB 1079280499, urn:nbn:de:bsz:352-opus-1666.
Marc Sygalski: Das "politische Lied" in der Bundesrepublik Deutschland zwischen 1964 und 1989 am Beispiel von Franz Josef Degenhardt, Hannes Wader und Reinhard Mey. (= eScripta. Göttinger Schriftenreihe für studentische Germanistik, t. 1. eScripta, Getynga 2011, DNB 1013004485, praca magisterska na Uniwersytecie w Getyndze, Seminar für Deutsche Philologie, 2011, escripta.de (PDF; 1 MB; 177 stron), ISSN 2192-0559).
Albert Meier: Eichendorffs Sehnsucht über Reinhard Meys Wolken (2021)
"höchstpersönlich" - Reinhard Mey. Film autorstwa Heike Vossler. Transmisja w ARD 1994
Niemcy, twoi artyści - Reinhard Mey. Film dokumentalny Dagmar Wittmers. Transmisja w dniu 16 lipca 2008 r. na antenie ARD