Hans Söllner (* 24 grudnia 1955 r. w Bad Reichenhall jako Johann Michael Söllner) - niemiecki piosenkarz i autor tekstów piosenek. Muzycznie znany jest ze swoich kąśliwych piosenek, które wykonuje solo z gitarą i harmonijką ustną. Ponadto ze swoimi zespołami gra również "bawarskie reggae".
Söllner pisze teksty w dialekcie bawarskim, które są krytyczne wobec społeczeństwa i systemu, zwłaszcza CSU, i opowiada się za legalizacją marihuany. Był obiektem licznych spraw policyjnych i sądowych, w tym zarzutów posiadania środków odurzających, znieważania osób i używania symboli niekonstytucyjnych organizacji.
Jako rastafarianin bezskutecznie wnosił do Federalnego Sądu Administracyjnego o zezwolenie na używanie marihuany ze względów religijnych. W marcu 2020 roku Söllner ubiegał się o urząd burmistrza Bad Reichenhall. Otrzymał 640 głosów, co odpowiada wynikowi 8,4 %.
Hans Söllner urodził się w Wigilię 1955 r. jako syn Johanna i Therese Söllner w Bad Reichenhall. W wieku trzech lat rozpoczął naukę w katolickim przedszkolu św. Zenona w Bad Reichenhall. W latach 1961-1970 Söllner uczęszczał do szkoły średniej w Bad Reichenhall. Od 10 do 14 roku życia był członkiem Stowarzyszenia Tradycyjnego Stroju Marzolskiego, z którego musiał w końcu wystąpić, ponieważ jego włosy były zbyt długie. W wieku 15 lat rozpoczął praktykę w zawodzie kucharza i po trzech latach z powodzeniem ją ukończył. Po roku bezrobocia musiał rozpocząć służbę wojskową w Füssen. Po trzech miesiącach szkolenia podstawowego mógł rozpocząć służbę cywilną w Weilheim jako osoba odmawiająca służby wojskowej ze względu na przekonania, którą ukończył po 16 miesiącach.
W wieku od 15 do 18 lat Söllner sam uczył się gry na gitarze. Następnie przeniósł się do Monachium i tam przez kolejne dwa lata był bezrobotny. W tym czasie napisał swoją pierwszą piosenkę Endlich eine Arbeit. Następnie odbył praktykę zawodową jako mechanik samochodowy, którą ukończył z powodzeniem. W okresie praktyki zawodowej skomponował wszystkie utwory na swój debiutancki album. Po latach spędzonych na "nauce czterech palcowań" na gitarze, którą dostał w prezencie, zaczął śpiewać do swojej "równie miernej gry na gitarze", jak sam twierdzi.
Söllner po raz pierwszy wystąpił w 1979 r. na scenie monachijskiego wówczas kabaretu Robinson.
Trzy lata później zdobył pierwsze miejsce w konkursie śpiewaczym w Traunstein. Dzięki temu w 1983 r. wydał swój pierwszy album Endlich eine Arbeit w niezależnej wytwórni PPM (Powerplay Music Records). Söllner wydał też z PPM albumy Für Marianne und Ludwig (1986) i Wos reimt se scho auf Nicki (1987).
W 1988 r. Söllner przeszedł z PPM do monachijskiej niezależnej wytwórni Trikont. Jego pierwszym albumem wydanym przez Trikont był Hey Staat!, do dziś jeden z najbardziej udanych albumów. Mniej więcej w tym samym czasie Söllner założył z monachijskim gitarzystą Peterem Schneiderem zespół reggae z bawarskimi tekstami. Latem 1989 r. nagrali studyjny album Bayerman Vibration. Płyta ukazała się w lutym 1990 roku nakładem należącej do Schneidera wytwórni United Sounds i odniosła sukces. Wkrótce organizatorzy festiwalu Reggae Sunsplash zatrudnili Söllnera i zespół Bayerman Vibration na koncerty. Jego teksty, często krytyczne wobec państwa i społeczeństwa, sprawiły, że Söllner wcześnie stał się znany policji. Jednak jego stosunek do praworządności pogorszył się szczególnie po pierwszych wakacjach na Jamajce w 1986 r. Po pobycie w ojczyźnie reggae poświęcił się walce o legalizację marihuany.
Po sukcesie albumu Bayerman Vibration, w latach 1990-1995 Söllner regularnie koncertował ze swoim zespołem w Niemczech i Austrii. W 1991 r. ukazał się album Live!, który dziś nie jest już wydawany i stał się rzadkością. W 1992 r. Söllner wydał album ...der Charlie, który obok Hey Staat! jest prawdopodobnie jego najbardziej udaną płytą.
W sierpniu 1993 r. Söllner wystąpił z Kościoła rzymskokatolickiego. Postanowił przejść na wiarę rastafariańską. W 1995 r. Söllner wydał album Grea Göib Roud, studyjną płytę poświęconą zmarłemu przyjacielowi. Kolejny udany album studyjny, A jeda, ukazał się w 1997 roku. W 1998 roku Trikont wznowił trzy pierwsze albumy Söllnera Endlich eine Arbeit, Für Marianne und Ludwig i Wos reimt se scho auf Nicki w poprawionych reedycjach, ponieważ nie były one już dostępne po tym, jak jego stara wytwórnia PPM zakończyła działalność.
W 2000 r. ukazał się album 241255, zatytułowany od daty urodzin Söllnera, zawierający nagrania koncertowe z ostatnich lat. W 2001 r. Söllner wydał koncertowy album Babylon, pierwszy z nowym zespołem Bayaman' Sissdem. Po kilku zmianach składu, od 2009 r. zespół występuje w składzie: Manfred Puchner (gitara), Clemens Pichler (bas), Peter Pichler (akordeon), Stephan Hofer (perkusja), Stefan Zepf (instrumenty klawiszowe i organy) oraz Stefan Brodte (perkusja).
W 2005 roku Söllner opublikował swoją pierwszą, samodzielnie napisaną książkę Bloß a Gschicht. Jest to fikcja oparta na jego poglądach w języku bawarskim i wysokoniemieckim. Tłumaczenia" na język wysokoniemiecki dokonał Franz Dobler. Z tego samego roku pochodzi album studyjny Oiwei I, nagrany z zespołem Bayaman' Sissdem. W 2005 r. ukazał się album Im Regen, nagrany podczas koncertu benefisowego w Bad Reichenhall 30 lipca 2005 r. W 2007 r. Söllner wydał album studyjny Viet Nam, nagrany również z Bayaman' Sissdem.
Ponieważ miasto Bad Reichenhall unieważniło referendum (dotyczące miejsca upadłego lodowiska Bad Reichenhall) i aby uczcić pamięć ofiar upadku tego obiektu sportowego, Söllner zorganizował w dniach od 16 stycznia do 10 lutego 2009 r. strajk na terenie lodowiska. Wkrótce po wypadku Söllner dał już wiosną 2006 r. koncert charytatywny w Bad Reichenhall na rzecz krewnych ofiar.
Na TFF w Rudolstadt, jednym z najważniejszych i największych festiwali folkowych w Europie, Hans Söllner otrzymał w 2009 r. niemiecką nagrodę World Music Prize Ruth. Jury uhonorowało w ten sposób "poetyckiego i śpiewającego anarchistę niemieckiej sceny muzycznej, który jest głęboko zadomowiony w bawarskim języku i przestrzeni życiowej".18 listopada 2011 r. Söllner wydał album Mei Zuastand, zawierający wiele piosenek z całej jego kariery, które nagrał ponownie wraz z Bayaman' Sissdem. W marcu 2012 r. ukazał się jego czwarty film Söllner Wirtshaustour, który towarzyszy mu podczas koncertów w bawarskich zajazdach jesienią 2011 r. 26 października 2012 r. ukazał się album SoSoSo, zawierający niepublikowane wcześniej utwory z zespołem i bez niego. 22 listopada 2013 r. ukazał się album Zuastand 2 zawierający stare utwory, które Söllner nagrał ponownie ze swoim zespołem, podobnie jak w przypadku albumu Mei Zuastand z 2011 r.
12 października 2018 r. ukazał się jego dwudziesty album Genug.
Pod względem muzycznym Söllner posługuje się głównie tradycyjnymi formami stylistycznymi. Udaje mu się jednak, dzięki trafnym tekstom, zamienić je w pogawędkę lub gorzkie oskarżenie. Egzystencja małego człowieka, także w odniesieniu do własnej osoby, jest ulubionym tematem Söllnera. W tym kontekście często problematyzuje takie kwestie, jak bezrobocie, nadużycia i bezsilność wobec oficjalnej władzy, ale także aspekty życia rodzinnego, przez co jego koncerty przybierają niekiedy charakter wiecu. Zwłaszcza jego wcześniejsze albumy były często kompilacjami nagrań z koncertów.
Söllner występował m.in. na Chiemsee Reggae Summer w Übersee (2001, 2003, 2007, 2009). Nagrania telewizyjne były emitowane przez stację Bayerischer Rundfunk w środowym oknie muzycznym dla artystów regionalnych. Bawarskie Radio reklamowało imprezę słowami "Hans Söllner, bawarski primeval rock niemieckiego reggae", m.in. nawiązując do scenicznej osobowości i wizerunku artysty. Sam Söllner od czasu do czasu uzupełnia te charakterystyki strojem w stylu jamajskim. Jego zasadnicza postawa nie może być jednak w żadnym wypadku ograniczona wyłącznie do często przyjmowanego wyznania rastafarianina. Pod nagłówkiem "ZU LANGSAM" (Hans Söllner zur Sache Mehmet) z 7 marca 2005 r. na stronie internetowej Hansa Söllnera można znaleźć m.in. następujące wiersze:
Hans Söllner uważa się za buntownika i krytyka współczesności, który publicznie występuje przeciwko wszelkim formom nadużywania władzy wobec ludzi i zwierząt. Już na początku lat 80. popadł w konflikt z policją, kiedy solidaryzując się z innymi ludźmi, zajął budynek mieszkalny w Monachium. W 2000 roku Hans Söllner wniósł pozew o przyznanie mu prawa do palenia marihuany jako rastafarianinowi w ramach praktyk religijnych, które są chronione przez Ustawę Zasadniczą. Federalny Sąd Administracyjny odrzucił jednak ten wniosek.
W 2006 r. podczas policyjnej rewizji w domu Söllnera i jego wydawcy muzycznego, Trikont Musik-Verlag, doszło do sensacji, gdy skonfiskowano koszulkę rozprowadzaną przez Söllnera. Przedstawiał on prezydenta Busha i premiera Blaira obok portretu Adolfa Hitlera, a pod spodem znajdował się refren popularnej piosenki Söllnera "Hitler, Bush, Blair - International" (pełne brzmienie refrenu brzmiało: "A Drecksau bleibt a Drecksau, egal wohers kimmt, ob Staatsanwalt oder Präsident, Namen san egal, Hitler, Bush, Blair - International"). 24 maja 2006 r. Sąd Rejonowy w Traunstein podtrzymał również oskarżenie Hansa Söllnera o rozpowszechnianie "znaku organizacji antykonstytucyjnej" w postaci wizerunku Hitlera. Skarga Söllnera została uwzględniona przez Sąd Okręgowy w Traunstein 27 czerwca 2006 r., który uznał, że przeszukania w firmie Trikont i u Söllnera były bezprawne.W 2017 r. przyznał się on do bycia przeciwnikiem szczepień i zeznał, że nie zaszczepił także swoich dzieci. Powtórzył to stwierdzenie w wywiadzie udzielonym gazecie Passauer Neue Presse na początku marca 2020 r. W związku z pandemią COVID 19 Söllner uaktywnił się, publikując wezwania i wpisy na Facebooku. Kilkakrotnie ostro krytykował działania mające na celu powstrzymanie pandemii. Za jeden post otrzymał w kwietniu 2020 r. karę w wysokości 50 euro. Wezwał on swoich wiernych do odwiedzania starych i chorych krewnych, a także dzieci i pielęgniarek w szpitalach, chociaż w tamtych czasach było to w Bawarii zabronione. Z czasem jego wpisy stawały się coraz bardziej konspiracyjne i ideologiczne, a doniesienia o nich były coraz częstsze, tak że nawet jego wytwórnia płytowa, Trikont Musikverlag, zdystansowała się od nich. "Jego porównania do Trzeciej Rzeszy nie mają żadnych podstaw i w niedopuszczalny sposób trywializują terror reżimu nazistowskiego" - oświadczyła szefowa Trikontu Eva Mair-Holmes. W październiku 2021 r. Söllner ogłosił, że nie będzie grał żadnych koncertów, na których obowiązują maski lub wymagane jest przedstawienie dowodu szczepienia. Działania rządu federalnego określił mianem "polowania na nieszczepionych".
1983 - Wreszcie praca
1986 - Dla Marianny i Ludwika
1987 - Co rymuje się z Nicki?
1989 - Hej państwo!
1990 - Bayerman Vibration
1991 - Hans Söllner na żywo z zespołem Bayerman Vibration
1992 - ...Charlie
1992 - Rzeczy niesłyszane i niesłyszące
1993 - Fang ma do o wo ma neilich aufg'heat ham
1993 - Wreszcie praca (nowe wydanie)
1995 - Grea Göib Roud
1997 - A jeda
2000 - 241255
2001 - Babilon
2004 - Oiwei I
2005 - W deszczu
2007 - Wietnam
2011 - Mei Zuastand
2012 - SoSoSo
2013 - Zuastand 2
2018 - Wystarczająco
1984 - Mei Voda hod an Marihuanabaum
1986 - Söllner Special
1988 - ...sogar der Wind liagt - specjalne tłoczenie dla radia
1990 - Ich wünsch mir (Boże Narodzenie jest tuż za rogiem)
1995 - Kto się tylko śmieje, nie jest wolny!
2003 - Buntownik z Bawarii
2004 - Kto się tylko śmieje, nie jest wolny!
2004 - Buntownik z Bawarii
2005 - Live in the rain - z Bayaman'Sissdem (podwójne DVD)
2012 - Söllner Wirtshaustour
2009 - Bloß a Gschicht, Eichborn-Verlag, (książka audio)
Bloß a Gschicht, Trikont, 2005, ISBN 3-89898-335-8.
Lukas Beck (red.): Hans Söllner - książka obrazkowa, Trikont, 2006, ISBN 3-89898-358-7.
Hans Söllner: Wolność musi boleć. Moje życie. Knaus-Verlag, Monachium 2015, ISBN 978-3-8135-0694-5.
Hans W. Giessen: Hans Söllner, Pop-Archiv International 07/2010 z 13 lipca 2010 r., w Archiwum Munzingera (początek artykułu dostępny bezpłatnie).