Mieczysław kardynał Halka Ledóchowski (* 29 października 1822 w Górkach (diecezja sandomierska w Polsce); † 22 lipca 1902 w Rzymie, Włochy) był arcybiskupem gnieźnieńskim i poznańskim, prymasem Polski, a później kardynałem Kurii Kościoła rzymskokatolickiego.
Ledóchowski przyjął sakrament święceń kapłańskich 13 lipca 1845 roku. W 1861 r. Pius IX mianował go 30 września arcybiskupem tytularnym Thebae, a 1 października nuncjuszem apostolskim w Belgii. Został konsekrowany na biskupa 3 listopada tego samego roku przez kardynała Camillo Di Pietro; współkonsekratorami byli arcybiskupi kurii Salvatore Nobili Vitelleschi i Alessandro Franchi.
8 stycznia 1866 r. papież Pius IX mianował go arcybiskupem Gniezna i Poznania.
W 1873 r. rząd pruski rozpoczął wdrażanie polityki Kulturkampfu przeciwko Kościołowi rzymskokatolickiemu i polskiej kulturze (zwłaszcza językowi polskiemu). W rezultacie rząd pruski zakazał używania języka polskiego w szkolnictwie prowincji poznańskiej. Arcybiskup Ledóchowski ostro protestował przeciwko temu zarządzeniu i w końcu wydał okólnik do nauczycieli religii w szkołach średnich, nakazując im używanie języka niemieckiego na lekcjach w wyższych klasach, ale zachowanie języka polskiego na lekcjach w niższych klasach, a nauczyciele religii zastosowali się do tego polecenia i zostali zwolnieni przez rząd pruski. Ledóchowski odmówił oddania kontroli nad seminariami duchownymi w Gnieźnie i Poznaniu władzom pruskim i zostały one zamknięte.
Po kilku grzywnach za zakazaną działalność rząd zażądał dymisji Ledóchowskiego.
Odpowiedział, że żaden świecki sąd nie może pozbawić go urzędu nadanego mu przez Boga. W lutym 1874 r. został skazany na grzywnę w wysokości 500 talarów i dwa lata więzienia za publiczne protestowanie przeciwko ustawom majowym, które poddawały Kościół nadzorowi państwa. Przyniosło mu to reputację męczennika, szczególnie wśród ludności polskiej w prowincji poznańskiej i Prusach Zachodnich, a także wśród niemieckojęzycznych katolików. Aresztowano także około stu polskich księży i zamknięto seminaria duchowne w Poznaniu i Gnieźnie. Wkrótce po tym, jak papież Pius IX wyniósł uwięzionego Ledóchowskiego na kardynała w marcu 1875 r., został on zwolniony z więzienia, które odbywał w komfortowych warunkach.
W marcu 1875 r. papież mianował go kardynałem. Wkrótce jednak Bismarck kazał go wydalić z Cesarstwa Niemieckiego; Ledóchowski osiadł w Rzymie, ale formalnie pozostał arcybiskupem poznańsko-gnieźnieńskim, rządząc swoją diecezją z Rzymu przy pomocy tajnych wysłanników. Jako ksiądz kardynał otrzymał tytularny kościół Santa Maria in Aracoeli. Był również jednym z kardynałów, którzy wzięli udział w konklawe w 1878 roku.
Pod koniec życia miał poważne problemy ze wzrokiem z powodu zaćmy. Zrezygnował z urzędu w 1885 roku. Papież Leon XIII mianował Ledóchowskiego prefektem Kongregacji Rozkrzewiania Wiary (Propaganda Fide) 26 stycznia 1892 roku. Następnie 2 lutego zrezygnował z funkcji arcybiskupa gnieźnieńskiego, a 30 listopada został kardynałem prezbiterem San Lorenzo in Lucina. Był prefektem od 1892 r. do swojej śmierci 22 lipca 1902 r.
Ledóchowski został odznaczony przez patriarchę Jerozolimy Giuseppe Valergę Orderem Grobu Bożego w Jerozolimie. Był członkiem honorowym KÖStV Austria Wiedeń w ÖCV.
Jego siostrzeniec drugiego stopnia Włodzimierz Ledóchowski był generałem jezuitów, siostrzenica drugiego stopnia świętą założycielką zakonu Urszulą Ledóchowską, a inna błogosławioną założycielką zakonu Marią Teresą Ledóchowską.
Bernhard Stasiewski: Ledóchowski, Mieczysław hrabia. W: New German Biography (NDB). Volume 14, Duncker & Humblot, Berlin 1985, ISBN 3-428-00195-8, s. 45 f. (wersja zdigitalizowana).
Zieliński: Ledóchowski Mieczysław Gf. W: Austriacki Słownik Biograficzny 1815-1950 (ÖBL). Tom 5, Verlag der Österreichischen Akademie der Wissenschaften, Wiedeń 1972, s. 87 f. (linki bezpośrednie na s. 87, s. 88).
Barbara Wolf-Dahm: LEDOCHOWSKI (Halka-Ledóchowski), Mieczysław. W: Biographisch-Bibliographisches Kirchenlexikon (BBKL). Tom 4, Bautz, Herzberg 1992, ISBN 3-88309-038-7, Sp. 1335-1341.