Maksymilian Balter (ur. 5 grudnia 1905 w Czernowitz, Bukowina, Polska; zm. w kwietniu 1960 w Nowym Jorku) był polsko-austriackim aktorem.
Maximilian Balter urodził się w Polsce w 1905 roku jako najmłodszy z trójki rodzeństwa w żydowskiej rodzinie. Jego rodzina przeprowadziła się do Wiednia w 1909 r. do tylnego budynku przy Große Stadtgutgasse 34, gdzie Maximilian Balter najpierw uczęszczał do gimnazjum przy Kleine Sperlgasse, a następnie przeniósł się do Bundesreformrealgymnasium w Wiedniu 8 w 7 klasie. Następnie studiował literaturę niemiecką, filozofię/psychologię i historię sztuki na Uniwersytecie Wiedeńskim. W tym samym czasie studiował aktorstwo na późniejszym Uniwersytecie Muzyki i Sztuk Scenicznych w Wiedniu u Armina Seydelmanna. Uczęszczał również na seminarium Maxa Reinhardta w 1932 i 1933 roku i pracował jako aktor od 1927 roku, w tym w zespołach Deutsches Volkstheater (1926/27 do 1929/1930), Stadttheater Meißen (1928/29), Stadttheater Aussig an der Elbe (1930/31), Stadttheater Innsbruck i drugi sezon zespołu teatru emigracyjnego "Die Komödie" w Luksemburgu. Był również członkiem Insel-Ensemble. Jego ostatnimi angażami były dwa małe wiedeńskie teatry, Theater für 49, gdzie w 1936 roku wystawiono Glaube Liebe Hoffnung Ödöna von Horvátha, a w 1937 roku w Modern Theatre na Schwarzenbergplatz.
Z powodu austrofaszyzmu stracił pracę i pracował jako sekretarz i dziennikarz. Nadal mieszkał ze swoją siostrą Sylvią Balter w ich dawnym domu rodzinnym, aż do listopadowych pogromów w 1938 r. po aneksji Austrii, kiedy to musieli opuścić kraj. Początkowo zatrzymali się u krewnych, a Balter próbował opuścić kraj, ale był całkowicie pozbawiony środków do życia. Dzięki wsparciu wydziału emigracyjnego gminy żydowskiej pod koniec lipca 1939 r. otrzymał bilet do Mediolanu. Nie udało mu się opuścić Włoch przed rozpoczęciem wojny w 1940 r. i początkowo został uwięziony w państwowym więzieniu San Vittore, a następnie wysłany do obozu internowania Tortoreto Stazione w Abruzji. W 1943 r. został przeniesiony do Istonio Marina. Tam udało mu się uciec w góry, skąd przedostał się do obozu UNRRA IT 34 w Santa Maria al Bagno w Apulii. Po trzech latach został przeniesiony do obozu UNRRA (IT 197) w Palese, a pod koniec 1947 r. został wysłany do obozu DP prowadzonego przez Międzynarodową Organizację Uchodźców. Miał nadzieję na możliwość emigracji do Stanów Zjednoczonych. W 1948 r. początkowo zrezygnował i przeniósł się do Anglii, gdzie jego siostra Sylvia znalazła pracę jako pomoc domowa. Pracował tam jako magazynier w fabryce opon i ostatecznie wyemigrował do Stanów Zjednoczonych na początku 1950 roku. Na Manhattanie pracował dla firmy transportowej i ożenił się. Popełnił samobójstwo w kwietniu 1960 roku.