Marian Abramski (* 15 stycznia 1905 w Łaś, Kongresówka; † 3 lipca 1942 pod Briedlem) był polską ofiarą narodowego socjalizmu.
Do inwazji niemieckiej na Polskę mieszkał w województwie mazowieckim, był żonaty i miał syna. W 1941 r. Marian Abramski został wysłany do gospodarstwa rolnego w Briedel nad Mozelą jako robotnik przymusowy. W listopadzie 1941 r. został zgłoszony na gestapo przez żonę samotnego rolnika, ponieważ rzekomo wielokrotnie próbował ją zgwałcić. W rezultacie został aresztowany 22 listopada 1941 r. pod "zarzutem usiłowania gwałtu, odmowy pracy i innych przestępstw". 15 kwietnia 1942 r. Główny Urząd Bezpieczeństwa Rzeszy zdecydował, że Abramski ma zostać zabity, co zgodnie z ówczesnym zwyczajem określono eufemistycznym terminem "specjalne traktowanie". Egzekucja odbyła się 3 lipca 1942 r. o godz. 11.00 niedaleko miejscowości Briedel przez powieszenie na ruchomej szubienicy. Jako katów użyto dwóch polskich więźniów, których nadzorowali gestapowcy. Ciało Abramskiego zostało przewiezione do Instytutu Anatomicznego Uniwersytetu w Bonn.
Egzekucja wywołała znaczną niechęć wśród miejscowej ludności, tak że cztery dni później gestapo w Koblencji zażądało nawet "raportu o nastrojach" od starosty Zell, który został złożony 19 lipca i zachował się w archiwach państwowych Koblencji. Stwierdzono w nim między innymi: "Ogólne podniecenie ludności, głównie w Briedel, było bardzo duże. (...) Cały nastrój był skierowany przeciwko kobiecie; różni ludzie mówili, że kobieta również powinna zostać powieszona. Inni przedstawiali doniesienie jako akt zemsty ze strony kobiety, która doniosła na Polaka dopiero około pół roku po zamachu, po tym, jak rzekomo stał się niedbały w wykonywaniu swojej pracy z powodu odrzucenia jej seksualnych pragnień". Los Abramskiego został udokumentowany przez Förderverein Mahnmal für die Opfer des Nationalsozialismus w Koblencji w ramach wystawy Erinnerung bewahren - Sklaven- und Zwangsarbeiter des Dritten Reiches aus Polen 1939-1945.