Leslie William „Les“ Allen (* 4. września 1937 w Dagenham) jest byłym angielskim piłkarzem i trenerem. Jako napastnik nie udało mu się przełamać w FC Chelsea, zanim przeszedł do Tottenham Hotspur w 1961 roku i zdobył „Double”, czyli mistrzostwo Anglii i Puchar Anglii, później z Queens Park Rangers awansował od trzeciej do pierwszej ligi, w 1967 roku wygrał Puchar Ligi i od końca 1968 roku do początku 1971 roku był głównym trenerem klubu.
[KONIEC]
[START] Allen najpierw był w amatorskim klubie Brigg Sports, zanim we wrześniu 1954 roku dołączył do Chelsea FC. Spędził tam pięć lat, rozegrał 44 mecze ligowe i strzelił jedenaście goli. Nigdy jednak nie osiągnął piłkarskiego sukcesu i nie przyczynił się do zwycięstwa w angielskiej lidze w 1955 roku. Jako napastnik znajdował się w hierarchii za bardziej znanymi konkurentami, takimi jak Ron Tindall i Jimmy Greaves, i dlatego trener Chelsea Ted Drake pozwolił mu w grudniu 1959 roku przejść do londyńskiego rywala z pierwszej ligi, Tottenham Hotspur. Transfer został zrealizowany jako wymiana z Tottenhamem Johnny'ego Brooksa, przy czym inicjatywa wyszła od Drake'a, który w Brooksu widział pilnie potrzebną pomoc w walce z degradacją. Trener Tottenhamu Bill Nicholson zaakceptował prośbę Drake'a kilka tygodni później, po obejrzeniu Allena w rezerwach Chelsea.
[KONIEC]
Nowy zawodnik znalazł swoje miejsce w „Spurs” bezpośrednio na lewym półskrzydle, wypierając tym samym Johna White’a na prawą stronę. Zamiana z Brooksem okazała się bardzo skuteczna. Chociaż Brooks był w Tottenham bardzo popularny i osiągnął kilka szczytowych wyników, to jednak w inne dni gra mijała się z nim. Allen okazał się bardziej wytrwały i niezawodny. Jako wykształcony środkowy napastnik był też bardziej nastawiony na bramkę niż Brooks, co z kolei zmniejszyło presję na współgraczach takich jak Bobby Smith i Cliff Jones. Po debiucie bez własnego trafienia przeciwko Newcastle United (4:0) udało mu się zdobyć trzynaście bramek w kolejnych ośmiu meczach, z czego pięć w spektakularnym zwycięstwie 13:2 z Crewe Alexandra w FA Cup. Na koniec strzelił piętnaście goli w pozostałych 19 meczach sezonu 1959/60, co potwierdziło jego roszczenia do miejsca w pierwszym składzie. Allen dobrze pasował do systemu Nicholsa, a jako nieco cofnięty napastnik był jednocześnie rozdzielającym piłkę pomocnikiem w ofensywie oraz łącznikiem w środku pola jako część pierwszej linii defensywnej. Pomocne było to, że wykazywał się dużą wytrzymałością, a na pozycji za Smithem często wykorzystywał pojawiającą się tam przestrzeń dzięki nagłym uderzeniom, aby wykorzystać albo flanki od Jonesa lub Terry’ego Dysona, albo odbicia od Smitha.
W sezonie 1960/61 Tottenham zdobył dublet mistrzostwa Anglii i Pucharu. Allen zdobył 27 bramek; był drugim strzelcem zespołu za Smithem, a jego gol na 2:1 przeciwko Sheffield Wednesday przypieczętował zwycięstwo w lidze. Z perspektywy czasu Allena – podobnie jak kolegów z drużyny, takich jak Peter Baker czy Ron Henry – uznano za jednego z „tajemniczych bohaterów”. Działo się tak również dlatego, że w porównaniu z niektórymi ekstrawertycznymi współzawodnikami sprawiał wrażenie nieco niepewnego. Prawdopodobnie miało to negatywny wpływ na jego aspiracje dotyczące reprezentacji Anglii. Tak więc, choć w lutym 1961 roku wystąpił w reprezentacji U-23, to więcej na to nie liczył. Kiedy w listopadzie 1961 roku Greaves dołączył do Tottenhamu, eksperci oczekiwali, że Allen straci swoje miejsce w drużynie, a Greaves wraz ze Smithem stworzą duet napastników. Zamiast tego Allen na jakiś czas przejął koszulkę Smitha z numerem 9, a przez kolejne dwa lata Allen i Smith rywalizowali o miejsce u boku Greavesa. Kiedy Spurs w 1962 ponownie wygrali FA Cup, Allen grał w pierwszych trzech rundach, ale w ostatnich czterech meczach eliminacyjnych (w tym w finale) nie był już brany pod uwagę. Rok później nastąpił triumf w Pucharze Zdobywców Pucharów, ale także tutaj Allen ponownie nie znalazł się w finale. W grudniu 1964 roku do Tottenhamu przyszedł kolejny napastnik, Alan Gilzean, i wraz z tą zmianą personalną stało się jasne, że czas Allena bezpowrotnie minął. Tak więc latem 1965 roku umożliwiono mu przejście do Queens Park Rangers za 20 000 funtów.
[START]
[KONIEC]
W pierwszym roku spędzonym w „QPR” Allen został królem strzelców w trzeciej lidze, a w kolejnym roku nie tylko jako mistrz awansował do drugiej ligi; doszedł do tego niespodziewany sukces w Pucharze Ligi wraz z końcowym 3:2 przeciwko West Bromwich Albion. Szczególnie dobrze współpracował z Rodneyem Marshem, który zastąpił go jako najbardziej skutecznego zawodnika trzeciej ligi. Wciąż bardziej się rozwijał fizycznie i w sezonie 1967/68 Rangers awansowali jako wicemistrzowie drugiej ligi do najwyższej angielskiej klasy rozgrywkowej. Po nagłym zakończeniu kadencji trenera sukcesów Aleca Stocka i burzliwych wydarzeniach z następcą Tommy'm Dochertym Allen objął funkcję grającego trenera w grudniu 1968 roku. Jednak nie był w stanie zapobiec bezpośredniemu spadkowi na ostatnim miejscu w tabeli. W drugiej lidze zespół pod wodzą Allena zajął miejsce w środku tabeli, a w styczniu 1971 roku Allen ustąpił ze stanowiska trenera. Później w QPR grali także jego synowie Clive i Bradley oraz jego bratanek Martin. Ostatnimi znanymi stacjami szkoleniowymi były dla niego Woodford Town i Swindon Town (1972–74). Był też trenerem w Grecji. Później pracował w zawodzie cywilnym w przemyśle motoryzacyjnym i osiadł we wschodnim Londynie w Hornchurch.
Mistrzostwo Anglii (1): 1961
Puchar Anglii (1): 1961
Puchar Ligi Angielskiej (1): 1967
Tarcza Dobroczynności (1): 1961
Król strzelców Anglii (1): 1966 (3. liga)