Leonard Borkowicz (* 4 stycznia 1912 w Wiedniu; † 26 października 1989 w Warszawie) był polskim komunistą, przedstawicielem Polski Ludowej na okręg Pomorze Zachodnie, w tym Szczecin (1945-1946) i pierwszym wojewodą (1946-1949).
Borkowicz dorastał w żydowskiej rodzinie w Wiedniu jako syn Emila Berkowicza i Laury z domu Brings i ukończył gimnazjum. W 1927 r. wstąpił do Polskiej Młodzieży Komunistycznej, a w 1930 r. do Komunistycznej Partii Polski. Należał również do Komunistycznej Partii Zachodniej Ukrainy i Komunistycznej Partii Niemiec. W 1932 r. został skazany przez władze polskie na pięć lat więzienia, które odbywał w latach 1936-1937 w więzieniu w Berezie Kartuskiej.
Podczas II wojny światowej był oficerem Armii Czerwonej i Ludowego Wojska Polskiego. Od sierpnia do października 1943 r. był dowódcą 1 Praskiego Pułku Piechoty.
Odznaczony Orderem Krzyża Grunwaldu III klasy (1946), Orderem Virtuti Militari V klasy i Krzyżem Komandorskim Orderu Budowniczego Polski.
W lipcu 1944 r. został przedstawicielem Komitetu Lubelskiego w województwie białostockim. Od października 1944 r. do marca 1945 r. był zastępcą kierownika wychowania politycznego w Milicji Obywatelskiej. W marcu 1945 r. był oficerem łącznikowym Rządu Tymczasowego z 1 Frontem Białoruskim. W kwietniu 1945 r. rząd polski mianował go pełnomocnikiem rządu na okręg Pomorze Zachodnie, późniejsze województwo szczecińskie (1946-1975), którego Borkowicz był wojewodą w latach 1946-1949.
W lutym 1949 r. zrezygnował ze stanowiska i został mianowany polskim ambasadorem w Czechosłowacji. Został odwołany w 1950 r. w wyniku skandalu. Ostatnie dziesięć lat życia spędził w Warszawie, gdzie żył z niewielkiej emerytury w ubogich warunkach. Popełnił samobójstwo i został pochowany na Cmentarzu Północnym w Warszawie.