Katja Gloger (* 1960 w Koblencji) jest niemiecką slawistką, dziennikarką i publicystką. Była korespondentką Sterna w Moskwie i USA.
Katja Gloger studiowała slawistykę i politologię. W 1985 r. ukończyła studia magisterskie na Uniwersytecie w Hamburgu. W pracy magisterskiej zatytułowanej Die Rezeption des Krimkrieges in zeitgenössischen russischen Monatszeitschriften ("Tolstye žurnaly") von 1855 bis 1859 unter besonderer Berücksichtigung der Zeitschriften "Morskoj Sbornik" sowie "Voennyj Sbornik" zajmowała się wczesną historią recepcji wojny krymskiej w historycznych czasopismach rosyjskich. Po studiach pracowała najpierw jako reporterka telewizyjna dla WDR. W 1989 r. przeszła do tygodnika "Stern" w Hamburgu, dla którego pracowała jako korespondentka z Moskwy. W 1992 r. Katja Gloger została "Młodym Liderem" organizacji Atlantik-Brücke. W 2004 r. przeniosła się do Waszyngtonu w USA jako korespondentka polityczna stacji Stern. W latach 2007-2008 regularnie pisała dla Sterna kolumnę Katja Gloger - Washington Memo, w której relacjonowała wydarzenia związane z prezydentem USA, jego politycznymi przeciwnikami i konkurentami, a także doniesienia z Białego Domu i Kongresu USA. W 2009 r. Gloger wróciła do hamburskiej redakcji Sterna. Od tego czasu regularnie pisze dla magazynu Stern rubrykę Was die Welt bewegt (Co porusza świat), w której ujawnia, "o co za kulisami walczą potężni ludzie tego świata".
W swojej wnikliwej recenzji z 4 października 2015 r. Peer Steinbrück stwierdza, że rzeczowa i bardzo pouczająca praca Glogera wyróżnia się na tle zwykłych publikacji, ponieważ powstrzymuje się od demonizacji i mistyfikacji i w żaden sposób nie czyni tabu z nieporozumień, błędnych przekonań, a także "arogancji Zachodu". "Putin nie jawi się jako enigma, lecz jako apostoł misji wyprowadzenia swojego kraju ze stanu ducha zranionego i upokorzonego wielkiego mocarstwa i podniesienia go ponownie do rangi pierwszorzędnego czynnika mocarstwowego". Katja Gloger jednak również bez "złudzeń" postrzega zmianę paradygmatu Putina w 2012 r. na system autorytarno-represyjny oraz inwazję na Ukrainę w 2014 r.; przedstawia aneksję Krymu jako wyraźne naruszenie Karty Paryskiej z 1990 r. i Memorandum Budapesztańskiego z 1994 r. Julian Hans (SZ) w recenzji zbiorowej z 10 listopada 2015 r. również uważa książkę Gloger za najlepszą spośród dostępnych (stan na 2015 r.) i krytycznie przeciwstawia ją portretowi Putina autorstwa Seipela. Praca Glogera jest oparta na wiedzy, natomiast książka Seipela to nieudana próba powierzchownej apologetyki, zwłaszcza że Seipel nie wniósł do niej żadnych nowych spostrzeżeń. Podobnie jak Steinbrück, podkreśla on przedstawiony przez Glogera obraz "'ideologicznego błota' szowinizmu, sentymentalnego folkloru i ortodoksji", z którego czerpie paliwo "'kontrrewolucja przeciw nowoczesności'". Jeśli chodzi o rozdział o Ukrainie, recenzentka żałuje, że nie odpowiedziała na "liczne insynuacje": "... dynamika, z jaką protesty przerodziły się w przemoc - jako reakcja na przemoc policji i na pospiesznie uchwalony zestaw represyjnych przepisów, które w znacznym stopniu ograniczyły prawa podstawowe - pozostaje niejasna. Zrozumienie tej dynamiki jest ważne, aby przeciwdziałać dezinformacji, jakoby Stany Zjednoczone zamówiły i opłaciły protest." Julian Hans nie widzi jednak szans, by praca Glogera trafiła na listy bestsellerów obok Seipela i Krone-Schmalza: "Rosyjski kicz i zrozumienie dla autorytarnych władców przyciągają w Niemczech więcej czytelników niż dogłębne analizy. "Dla Aschota Manutscharjana, w recenzji zbiorowej z 21 grudnia 2015 roku, do księgarń dotarła "druga fala 'putinologii'", w której bogata w źródła relacja Glogera jest najlepszym wyborem. Uważa on za godne uwagi, że Gloger miał bezpośredni dostęp do prezydenta: "Władimir Putin wydaje się przywiązywać strategiczne znaczenie do niemieckich dziennikarzy". W przeciwieństwie do Seipela, udaje jej się również przedstawić "ciemną stronę", a więc naprawdę "zrozumieć" Putina. Wyraźnie wskazuje na ideologię antyzachodnią, odwracanie się od Europy, militaryzację gospodarki, odwracanie się od modernizacji i rządów prawa. Rosja pozostaje - cytuje Manucharjan - "samotnym mocarstwem, ale bardziej niż kiedykolwiek więźniem przeszłości". Manutscharjan podkreśla, że szczególną cechą tej relacji jest to, że Gloger, mimo całej swojej krytyki, zachowuje niezależne i wolne od euforii spojrzenie na wydarzenia w Rosji i na Ukrainie: Gloger słusznie zauważa, że Majdan 2014 zakończył się w takim samym stopniu paktem skorumpowanych elit, jak Pomarańczowa Rewolucja dziesięć lat wcześniej.W swojej recenzji z 28 stycznia 2016 r. Martin Munke podkreśla, że Gloger przedstawia "reideologizację" polityki podczas trzeciej kadencji Putina: "Wyraźne obrazy przyjaciel - wróg i 'coraz bardziej nacjonalistyczne obietnice zbawienia' determinują dyskursy polityki wewnętrznej i zagranicznej...". Gloger postrzega deficyt legitymizacji jako najważniejszą przyczynę "konfliktowych stosunków Rosji z większością państw europejskich i USA".
W wywiadzie dla Sputnika z 3. W marcu 2018 r. na łamach swojej publikacji Fremde Freunde (Obcy przyjaciele) Gloger stwierdziła, że historycznie rzecz biorąc, porozumienie między Rosjanami i Niemcami zawsze odbywało się falami, ale obecnie skala sięga niemal minusów, że wyobcowanie i wzajemna nieufność stały się znacznie większe: "Narracja, zwłaszcza na temat kryzysu ukraińskiego, aneksji Krymu i wojny we wschodniej Ukrainie, jest tak różna po obu stronach, że czasami wydaje mi się, że zrozumienie prawie nie jest już możliwe - to bardzo smutna konstatacja." Obie strony miały powody do samokrytyki, nie wykorzystano możliwości rozwoju od lat osiemdziesiątych, zawiedziono nadzieje.
Jest członkiem Atlantik-Brücke (od 2014 r.).
2003/2004 i od 2010 członek zarządu niemieckiej sekcji Stowarzyszenia Reporterzy bez Granic. (stan na 2017 r.)
1992: Młody Lider Mostu Atlantyckiego
2010: Nagroda Henri Nannena w kategorii Dokumentacja (szczególnie zrozumiałe relacjonowanie), wraz z Janem Christophem Wiechmannem i Giuseppe Di Grazią za artykuł America's Dark Secret w magazynie Stern
2014: Drugie miejsce w kategorii Polityka w konkursie Dziennikarz Roku przyznawanym przez magazyn Medium
Katja Gloger jest żoną niemiecko-włoskiego dziennikarza Georga Mascolo. Para ma dorosłe córki bliźniaczki.
Teksty do książek ilustrowanych
Poza Kremlem i Placem Czerwonym. Zdjęcia z Rosji. Schirmer/Mosel, Monachium et al. 1995, ISBN 3-88814-771-9 (z fotografiami Hansa-Jürgena Burkarda).
Władimir Putin. Steidl, Göttingen 2003, ISBN 3-88243-942-4 (z fotografiami Konrada Rufusa Müllera).non-fiction.
wraz z Christiane Feller: Bürgerland. Niemcy pokazują swoją Amerykę. Fundacja Körbera, Hamburg 2008, ISBN 978-3-89684-071-4.
wraz z Marc Goergen, Tilman Müller, Bettina Sengling, Janis Vougioukas, Walter Wüllenweber: Die Geschichte der Atomkraft (stern eBook). Stern, Hamburg 2013, ISBN 978-3-652-00264-6 (źródło elektroniczne, e-book).
Świat Putina. Nowa Rosja, Ukraina i Zachód. Berlin Verlag, Berlin 2015, ISBN 978-3-8270-1296-8.
Obcy przyjaciele. Niemcy i Rosjanie - historia fatalnego związku. Piper, Monachium 2017, ISBN 978-3-8270-7952-7.