Karol Bołoz Antoniewicz (* 6 listopada 1807 w Galicji; † 13 listopada 1852 w Obrze) był polskim teologiem katolickim i misjonarzem jezuickim.
Karol Bołoz Antoniewicz pochodził ze znamienitej ormiańskiej rodziny i uczęszczał na Uniwersytet Lwowski w 1831 roku. Cieszył się dobrym wykształceniem i mówił płynnie po angielsku, włosku i francusku. Ponieważ należał do wyższych sfer, interesował się również muzyką i poezją. Brał udział w wojnie powstańczej w Polsce w korpusie generała Dwernickiego. Po zakończeniu wojny powrócił do ojczyzny i zaczął podróżować do krajów Orientu, aby dalej się kształcić.
Po powrocie z tych podróży ożenił się z Zofią Nikorowicz, która była z nim spokrewniona. Małżeństwo zostało zatwierdzone przez Stolicę Apostolską. Z małżeństwa urodziło się pięcioro dzieci, z których wszystkie zmarły w młodym wieku. W końcu żona Antoniewicza również zachorowała i żaden lekarz nie był w stanie jej pomóc. Zwrócili się więc do jezuickiego spowiednika Friedricha Rinna. Jeśli Zofia zostanie wyleczona, obiecała wstąpić do Sióstr Miłosierdzia, a Antoniewicz do jezuitów. Ostatecznie zmarła. Mimo to Antoniewicz wstąpił do zakonu jezuitów jako nowicjusz 11 września 1839 r. w Starej Wsi.
Podczas pobytu u jezuitów prowadził pokorne, posłuszne i ofiarne życie, stając się wzorem do naśladowania dla swoich współbraci. Pisał również i komponował hymny. Wykazywał talent do improwizacji. Zaowocowało to dziełem Majówka w Orzechówce, które opowiada o zwyczajach jego współbraci i jego własnym światopoglądzie i jest dostępne w dwóch egzemplarzach.
Kiedy Antoniewicz złożył śluby zakonne, zapisał znaczną część swojego majątku lwowskim siostrom zakonnym. Przekazał również setki książek do biblioteki zakonu w Starej Wsi. Później udał się do Lwowa jako kaznodzieja. Cieszył się tam wielkim szacunkiem, a swoimi kazaniami potrafił inspirować ludzi. Jednocześnie nawoływał do religijności.
W 1852 r. udał się do Prus jako misjonarz. Tam zachorował na cholerę i zmarł 13 listopada 1852 r. w Obrze w wieku 44 lat. Napisał dzieła w języku polskim i niemieckim, które były chwalone za dobry styl, głęboką religijność i poezję.
Sonety (Lwów 1828)
Bielany, poezya (Lwów 1829)
Strofy nordyckiego cindermana (Wiedeń 1831)
Listki palmowe (Wiedeń 1834)
Wspomnienia Mikuliczyna 1833 (Lwów 1834)
Majówka w Orzechówce (1845)
Święty Isydor, oracz. Podarek dla szkółek ludu naszego (Leszno 1849)
Bilder aus dem Leben der Landbevölkerung für ländliche Kindergärten (Lemberg 1850)
Weihnachtslesungen für unser Volk (zwei Teile, Krakau 1850)
Stationen des Kreuzweges. Mit Stichen zu den Stationen (Krakau 1850)
Andenken an das Jubiläum von 1851 (Krakau 1851)
Vaterunser. Ein Sendschreiben an Mütter und Kinder (Leszno 1852)
Belehrungen und Lobreden in Krakau (Krakau 1853)
Gesandtschaftserinnerungen aus dem Jahre 1846 (Posen 1855)
Constantin von Wurzbach: Antoniewicz, Karl Bołoz. In: Biographisches Lexikon des Kaiserthums Oesterreich. 1. Theil. Universitäts-Buchdruckerei L. C. Zamarski (vormals J. P. Sollinger), Wien 1856, S. 48 f. (Digitalisat).