Święty Jan z Krakowa (* 23 czerwca 1390 w Kętach, Polska; † 24 grudnia 1473 w Krakowie; łac. Johannes Cantius) był kapłanem diecezji krakowskiej i profesorem teologii na tamtejszym Uniwersytecie Jagiellońskim. Jest czczony jako święty w Kościele katolickim.
Jego nazwisko Cantius pochodzi od zlatynizowanej nazwy jego miejsca urodzenia, gdzie dorastał jako syn chłopskiej rodziny. Jako nastolatek został wysłany na Uniwersytet Krakowski, gdzie wyróżniał się spostrzegawczością i pobożnością.
Ukończył studia z tytułem doktora teologii, przyjął święcenia kapłańskie i zaczął wykładać jako profesor na uniwersytecie. Po krótkim okresie proboszczowania w Olkuszu powrócił do Krakowa, gdzie pracował jako profesor Pisma Świętego. Jednocześnie był kanonikiem w opactwie św. Floriana w Krakowie i proboszczem parafii.
Za życia odbył cztery pielgrzymki do Rzymu i jedną do Jerozolimy.
Jego pierwszy biograf, Michał Miechowita, podaje przyczyny świętości kapłana: odznaczał się głęboką pokorą i miłosierdziem, rozdawał swój majątek ubogim i praktykował wiele dzieł pokutnych.
Jan z Krakowa zmarł 24 grudnia 1473 r. w Krakowie i wkrótce był czczony jako święty. Został beatyfikowany przez papieża Klemensa X w dniu 28 marca 1676 r., a następnie kanonizowany przez papieża Klemensa XIII w dniu 16 lipca 1767 r. Dniem jego pamięci był początkowo 20 października, ale od czasu reformy kalendarza w 1969 r. jest to 23 grudnia.
Jego ciało spoczywa w kościele św. Anny w Krakowie, który szybko stał się miejscem pielgrzymek po jego pochówku.