Jef Aérosol (pseudonim Jean-François Perroy, urodzony 15 stycznia 1957 r. w Nantes) jest francuskim artystą i jest uważany za jednego z pionierów ruchu Pochoir.
Od najmłodszych lat interesował się kulturą pop i rock, komiksami, designem i ruchem pop-artu lat 60-tych. Od najmłodszych lat sam malował i wykorzystywał obrazy z zebranych okładek płyt, czasopism i plakatów do tworzenia prac przypominających kolaże. Pod koniec lat 70. po raz pierwszy zobaczył sitodruki na ścianie na ulicach swojego rodzinnego miasta Nantes, co wywołało jego fascynację przejmowaniem przestrzeni miejskiej. Spodobał mu się pomysł, że na ulicy można napisać coś innego niż slogany polityczne i reklamowe.
Po kilku pobytach w Anglii i rocznym pobycie w Irlandii w latach 78/79, zwrócił się ku kulturze punk. Pierwszymi szablonami, które zwróciły jego uwagę, były prawdopodobnie te używane przez zespół The Clash do ozdabiania swoich ubrań w 1977 roku.
Jef Aérosol eksperymentował również z kopiowaniem sztuki. Jako nocny stróż w biurach w Nantes korzystał z kserokopiarek i przyciskał do nich własną twarz.
Decydującym momentem dla Aérosola był koncert The Clash w Paryżu w 1981 roku. Podczas koncertu nowojorski artysta graffiti Futura 2000 malował sprayem na ogromnym płótnie, a Aérosol po raz pierwszy zobaczył kogoś pracującego na żywo z puszką sprayu. Opanował technikę wycinania poprzez pracę z kolażami, ale brakowało mu odpowiedniego momentu i odwagi, aby zrealizować swoje pomysły w Nantes, prowincjonalnym mieście, w którym wszyscy go znali.
W 1982 roku Aérosol został w pełni wykwalifikowanym nauczycielem i przeniósł się do Tours. To, czego nie odważył się zrobić w Nantes, mógł zrobić w tym mieście w całkowitej wolności i anonimowości. Jesienią 1982 roku namalował sprayem swój pierwszy szablon, który przedstawiał autoportret z jego kolekcji zdjęć paszportowych. Początkowo podpisał go Jef, a kilka miesięcy później dodał Aérosol. Później pojawiły się inne autoportrety, często w połączeniu z tekstami nawiązującymi do rock'n'rolla. Portrety często przedstawiają krzyczące, przerażone twarze lub grymasy.
Aérosol przenosił swoje szablony z miejsca na miejsce niczym swego rodzaju wizytówkę, pracując na ulicach Bourges, Nantes i Orleanu. Dopiero na początku 1984 roku dowiedział się o istnieniu paryskich artystów szablonowych z artykułu w czasopiśmie. W tym samym roku francuskie Ministerstwo Edukacji wysłało go do Lille, gdzie mieszka do dziś.
Używał szablonu jako prawdziwego narzędzia, a nie tylko jako sposobu na odtworzenie pojedynczego obrazu poprzez przesuwanie szablonu jedną ręką podczas natryskiwania. Autoportrety skutkują zniekształconymi twarzami, które świadczą o spotkaniu z samym sobą, autoprezentacji i autoekspozycji - mogą zaskakiwać, odzwierciedlać lub alienować. Ta twórcza zmienność techniki może być również przypisana faktowi, że postrzega siebie jako malarza. W wywiadzie z 1985 roku powiedział, że pochoir jest jak malowanie na ścianie, podkreślając swoje poetyckie i malarskie podejście.
W 1984 roku artysta uliczny odwiedził Paryż i po raz pierwszy zobaczył pochoirs artystów, których wcześniej znał tylko z artykułów (w tym Speedy, Mesnager, BlekLeRat, Miss Tic, a przede wszystkim Epsylon Point, z którym przyjaźni się do dziś). Spryskał się tam i od tej pory regularnie podróżował do Paryża. Jego cztery pozy są oparte na powiększeniach pasków zdjęć z budek fotograficznych. Andy Warhol zaczął wykorzystywać portrety z budek fotograficznych w swoich pracach już na początku lat 60., a podobieństwo to ilustruje wpływ pop-artu na Aérosola.
W czerwcu 1985 roku, z inicjatywy VLP (Vive La Peinture), francuskiego kolektywu sztuki ulicznej, wziął udział w pierwszym spotkaniu ruchu graffiti i sztuki miejskiej w Bondy (Île-de-France), wraz z BlekLeRat, Futura 2000, Miss Tic, SP 38, Speedy Graphito, Banlieue-Banlieue, Nuklé-Art, Epsylon Point i wieloma innymi.
W 1986 roku ukazuje się pierwsza książka o sztuce i kulturze pochoir. Nosi ona tytuł Vite Fait, Bien Fait, a okładka przedstawia jeden z wczesnych pochoirów Aérosola.
Jego późniejsze pochoirs coraz częściej przedstawiają portrety wielkich osobistości, takich jak Elvis Presley, Gandhi, Lennon, Hendrix, Basquiat, Amália Rodrigues, Dylan, Robert Musil, Serge Gainsbourg, etc., a także anonimowych ludzi z ulicy: muzyków, przechodniów, żebraków, dzieci....
Jego prace można oglądać na licznych wystawach, festiwalach, targach sztuki współczesnej, aukcjach publicznych i wydarzeniach międzynarodowych, a on sam jest reprezentowany przez kilka galerii we Francji i za granicą.
W 2012 roku Galeria Magdy Danysz w Paryżu zorganizowała retrospektywę z okazji trzydziestolecia artysty. W 2010 roku Aerosol otrzymał zlecenie zaprojektowania fasady Muzeum Literatury Roberta Musila w Klagenfurcie. Wziął udział w UrbanArt Biennale 2013. Oprócz podpisu, jego twórczość charakteryzuje czerwona strzałka.
VIP Very Important Pochoirs. Paryż : Editions Alternatives, 2007
Biografia Jefa Aérosola, pobrana 21 września 2021 r.