Georg Franz Kolschitzky (polski Jerzy Franciszek Kulczycki, ukraiński Юрій-Франц Кульчицький, wiss. Transliteracja Jurj-Franc Kul'čic'kij; * 1640 we wsi Kultschytzi-Schlachetzki w powiecie Sambir, Polska-Litwa; † 19 lutego 1694 w Wiedniu, Monarchia Habsburgów) był przedsiębiorcą, tłumaczem i szpiegiem polskiego króla Jana III Sobieskiego.
Kolschitzky przybył do Wiednia w wieku 16 lat. Mówił po rumuńsku i turecku, a w latach 1662-1663 służył cesarskiemu wysłannikowi do Konstantynopola, Johannowi Philippowi Berisowi. W latach 1665-1666 był "podtłumaczem" ambasadora w Wysokiej Porcie, Waltera Leslie. W 1667 r. dołączył do pierwszej wiedeńskiej Orientalnej Kompanii Handlowej i podróżował po Bałkanach i europejskiej części Imperium Osmańskiego. W 1679 r. odbył swoją ostatnią podróż do Konstantynopola i osiadł na stałe w Wiedniu latem 1681 r. Podczas oblężenia Wiednia przez armię turecką pod dowództwem Wielkiego Wezyra Kara Mustafy między 15 lipca a 13 września 1683 r., Kolschitzky należał do polskiego oddziału pod dowództwem polskiego króla Jana III Sobieskiego.
Kiedy wojska Wielkiego Wezyra Kara Mustafy oblegały Wiedeń w 1683 r., nadeszła jego wielka godzina jako zwiadowcy: Kolschitzky przedarł się przez linie oblegających ze swoim serbskim sługą Đorđe Mihajlovićem, przebranym za Turka, i wrócił z wiadomością, że armia odsieczy wkrótce wyruszy. Następnie został awansowany do rangi cesarskiego tłumacza, otrzymał stałą pensję i przydzielono mu kwatery dworskie.
Fakt, że Kolschitzky otworzył pierwszą wiedeńską kawiarnię w ówczesnym Schlossergassel (dziś: Stock-im-Eisen-Platz 4) jest kwestionowany. Informacja ta została po raz pierwszy przekazana na piśmie przez ojca Gottfrieda Uhlicha, pijara, w jego kronice Geschichte der zweyten türkischen Belagerung Wiens, bey der hundertjährigen Gedächtnißfeyer z 1783 roku. Według nowszych ustaleń, pierwsza wiedeńska kawiarnia została otwarta przez Johannesa Theodata 17 stycznia 1685 roku. Dopiero rok później trzech byłych zwiadowców tureckiego oblężenia, w tym Kolschitzky, również otrzymało przywilej serwowania kawy. Jako tak zwani "Hofbefreite" byli oni zwolnieni z podatku handlowego przez dwadzieścia lat. Ze źródeł nie można wywnioskować, czy Kolschitzky kiedykolwiek sam ubiegał się o swój przywilej (czy też go sprzedał lub wydzierżawił).
W 1862 roku Liniengasse w Wiedniu-Wiedniu została przemianowana na Kolschitzkygasse. Pomnik Kolschitzky'ego, odsłonięty 12 września 1885 r., w rocznicę bitwy pod Kahlenbergiem, znajduje się na rogu Kolschitzkygasse i Favoritenstraße. W 1983 r., z okazji 300. rocznicy wyzwolenia Wiednia z tureckiego oblężenia, mistrzowie cukiernictwa z Warszawy wznieśli tablicę pamiątkową na domu Kolschitzky'ego przy Domgasse 8, honorując jego rolę nadwornego kuriera i zwiadowcy.
Cezary Harasimowicz: Victoria. venimus, vidimus, Deus vici. TopInvest, Warszawa 2007, ISBN 978-83-925589-0-3.
Turcy przed Wiedniem. Europa und die Entscheidung an der Donau 1683. Publikacja własna Muzeów Miasta Wiednia, Wiedeń 1983, (wystawa specjalna Muzeum Historycznego Miasta Wiednia 82, ZDB-ID 881004-7), (katalog wystawy, Künstlerhaus, Karlsplatz 5, oraz w sali wystaw specjalnych Muzeum Historycznego Miasta Wiednia, Karlsplatz, 5 maja - 30 października 1983).