Felicja Blumental (* 28 grudnia 1908 w Warszawie; † 31 grudnia 1991 w Tel Awiwie) była polsko-brazylijską pianistką.
Felicja Blumental dorastała jako córka skrzypaczki w muzykalnej rodzinie. Lekcje gry na fortepianie rozpoczęła w wieku pięciu lat, a jako pianistka zadebiutowała w wieku dziesięciu lat. Studiowała w Konserwatorium Akademii Muzycznej w Warszawie, pobierając lekcje gry na fortepianie u Josepha Goldberga i Zbigniewa Drzewieckiego, założyciela Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Uczyła się czytać kompozycje Karola Szymanowskiego. Później pobierała prywatne lekcje w Szwajcarii u Józefa Turczyńskiego, znanego interpretatora i pedagoga muzyki Chopina.
W 1938 r. przeniosła się wraz z mężem Markusem Mizne najpierw do Luksemburga, a następnie do Nicei; w 1942 r. wraz z córką przeniosła się do Brazylii, aby uciec przed rosnącymi prześladowaniami Żydów w Europie. Została obywatelką Brazylii. Po udanym debiucie w Rio de Janeiro artystka odbyła ponad 100 koncertów w Ameryce Łacińskiej. Przez resztę życia była orędowniczką muzyki i kompozytorów ze swojego przybranego kraju.
Powróciła do Europy w 1954 roku, gdzie zadebiutowała w Wigmore Hall. Yehudi Menuhin pogratulował jej niezwykłego sukcesu w Zurychu. Później mieszkała w Mediolanie (od 1962), a następnie w Londynie (od 1973).
Felicja Blumental zmarła w Tel Awiwie w 1991 roku podczas jednej ze swoich licznych tras koncertowych w Izraelu. Jej grób znajduje się na cmentarzu Kiryat Shaul w Tel Awiwie.
Jej córka, śpiewaczka klasyczna (sopran) Annette Celine, jest dyrektorem artystycznym i organizatorem corocznego Międzynarodowego Festiwalu Muzycznego Felicja Blumental w Tel Awiwie.
W Muzeum Sztuki w Tel Awiwie znajduje się portret Felicji Blumental namalowany przez Tsuguharu Foujitę w 1957 roku.
Repertuar Felicji Blumental był szeroki i eksperymentalny, od portugalskiego baroku po współczesne utwory południowoamerykańskie. Jej liczne nagrania zawierają wiele koncertów zapomnianych kompozytorów, takich jak Carl Czerny, Ferdinand Ries i John Field. Heitor Villa-Lobos napisał dla niej swój V Koncert fortepianowy. Była solistką podczas światowej premiery z Orkiestrą Filharmoniczną pod batutą Jeana Martinona 8 maja 1956 roku w Royal Festival Hall w Londynie. Koncert został również wykonany w Paryżu, z kompozytorem w roli dyrygenta. Krzysztof Penderecki zadedykował jej swoją Partitę na klawesyn i orkiestrę. Jej nagranie tego utworu otrzymało nagrodę Record Prize francuskiej Académie Charles Cros w 1975 roku.
Wśród jej nagrań koncertowych znalazło się podsumowanie wszystkich dzieł Beethovena na fortepian solo i orkiestrę, w tym dwa wczesne utwory bez numerów opusowych, a także aranżacja koncertu skrzypcowego Beethovena na fortepian.
Przede wszystkim jednak Felicja Blumental zostanie zapamiętana jako ważna interpretatorka Fryderyka Chopina. Przy filigranowej sylwetce była pianistką o znacznej sile wyrazu. Szczególnie jej nagrania mazurków Chopina są interpretacjami wyjątkowymi.
Nehama Guralnik et al: The Mizne-Blumental Collection. Tel Aviv Museum of Art, kat. 1/1995, OCLC 35955334, s. 12 i nast.