Edgar Johnson Allen (* 6 kwietnia 1866 r. w Preston (Lancashire); † 7 grudnia 1942 r. w Plymouth) był brytyjskim biologiem morskim i zoologiem. W latach 1894-1936 był dyrektorem laboratorium Marine Biological Association of the United Kingdom (MBA) w Plymouth. Nigdy się nie ożenił i pozostał w Plymouth także po przejściu na emeryturę.
[KONIEC]
Allen uczęszczał do szkoły w Bath i studiował chemię i fizykę w Yorkshire College w Leeds, uzyskując tytuł licencjata w 1885 roku (jako student zewnętrzny na University of London). Następnie był nauczycielem w Coke College w Antigua. W 1890 roku powrócił i studiował zoologię w Berlinie u F. E. Schultze'go, a także w University College London u Waltera Franka Raphaela Weldona. W latach 1892 i 1893 uczęszczał do laboratorium MBA w Plymouth, gdzie prowadził badania nad układem nerwowym skorupiaków. W 1894 roku został jego dyrektorem, piątym w ciągu ośmiu lat istnienia, co wynikało z napięć panujących w MBA. Allen zapewnił stabilność, gdy w 1895 roku został również sekretarzem MBA, a w 1902 roku sekretarzem rady dyrektorów. Trudniejszym do rozwiązania problemem było niedofinansowanie laboratorium. Allen przekształcił je w wiodące morskie centrum badawcze do czasu przejścia na emeryturę w 1936 roku. Między innymi przy wsparciu członków, takich jak G. P. Bidder, już od lat 1899/1900 mógł wynajmować statki badawcze, którymi na morzu w zachodniej części kanału prowadzono badania z zakresu fizyki, chemii i biologii morskiej. Wkrótce MBA miała własny jacht Oithona. Częściowo otrzymywali państwowe fundusze na badania w dziedzinie rybołówstwa, co jednak zakończyło się w 1910 roku, gdy rząd sam przejął badania w tej dziedzinie. W czasie I wojny światowej prace zostały przerwane, a Allen zajął się badaniami wojskowymi (na przykład kwestią, czy słuch lwów morskich w morzu może być wykorzystywany do lokalizacji okrętów podwodnych). Dopiero od 1919 roku laboratorium mogło się rozwijać dzięki nowym subwencjom państwowym.
Allen był przekonany, że badania nad rybołówstwem (główny motyw ówczesnych badań morskich) mogły rozwijać się wyłącznie dzięki zastosowaniu fizyki i chemii. Już w 1905 roku wykazał, że azotany pobudzały wzrost fitoplanktonu w morzu, a fosforany były również niezbędne, i wykazał, że populacje ryb (na przykładzie makreli) były bezpośrednio zależne od fitoplanktonu, który z kolei stanowił podstawę pożywienia zooplanktonu, który służył jako pokarm dla ryb. Na badaniach był wpływ również pracy niemieckich naukowców zajmujących się rybołówstwem w Kilonii przed pierwszą wojną światową. Sam Allen stawał się coraz bardziej organizatorem nauki w laboratorium MBA. Badał wieloszczety (Polychaeta), lecz nie opublikował tego sam, ale udostępnił swoje badania Williamowi Carmichaelowi McIntoshowi, który napisał na ten temat monografie w Ray Society. Badał również genetykę skorupiaków (kolor oczu) i biologię ryb.
Był członkiem Royal Society (1914) i otrzymał Medal im. Hansena (1923), Medal im. Darwina (1936), Medal im. Linneusza (1926) i Medal im. Agassiego za oceanografię (1938). Był kawalerem Orderu Imperium Brytyjskiego (1935) i w 1938 r. został członkiem University College w Londynie. Był zagranicznym członkiem Duńskiej Akademii Nauk i doktorem honoris causa Uniwersytetu Londyńskiego (D.Sc.) oraz Uniwersytetu w Edynburgu (LLD). W 1922 r. przewodniczył spotkaniu British Association for the Advancement of Science w Plymouth i był prezesem Plymouth Institution. Był członkiem kilku krajowych komisji, np. Komisji ds. Rybołówstwa w Devon i Kornwalii, i był brytyjskim członkiem różnych międzynarodowych komisji ds. badań morskich.