Antonio Carrillo Flores (* 23 czerwca 1909 w Mexico City; † 20 marca 1986 tamże) był meksykańskim politykiem Partii Rewolucji Instytucjonalnej PRI (Partido Revolucionario Institucional) i dyplomatą, który był m.in. ministrem finansów (Secretarío de Hacienda) w latach 1952-1958, ambasadorem w USA w latach 1959-1964, ministrem spraw zagranicznych (Secretarío de Relaciones Exteriores) w latach 1964-1970 i wreszcie ambasadorem w Związku Radzieckim w latach 1980-1981.
Carrillo Flores, syn kompozytora Juliána Carrillo, po ukończeniu szkoły rozpoczął studia prawnicze na Narodowym Uniwersytecie Autonomicznym w Meksyku (UNAM), uzyskując w 1929 roku licenciado. Następnie uczestniczył w opracowywaniu wielu procedur legislacyjnych, m.in. nowelizacji art. 102 Konstytucji oraz przepisów dotyczących prawa spółek w 1934 r., prawa podatkowego w 1936 r. oraz ustawy o dziewięciomilowej granicy brzegu morskiego. Uczestniczył w przywróceniu jurysdykcji apelacyjnej Suprema Corte de Justicia de la Nación w sprawach federalnych w latach 1937-1945, był jednym z autorów reformy konstytucyjnej z 1938 r. dotyczącej nacjonalizacji przemysłu naftowego. Pracował też w 1941 r. nad przepisami ogólnymi o mieniu narodowym, a w 1945 r. nad przepisami konstytucyjnymi o długu publicznym, przepisami o rewizji aktów państwowych i przepisami o organach UNAM. W 1945 r. zastąpił Antonio Espinosę de los Monteros y Choza na stanowisku dyrektora generalnego Narodowego Urzędu Finansowego (Nacional Financiera) i pozostał na tym stanowisku aż do zastąpienia go przez José Hernándeza Delgado w 1952 r., w tym czasie uzyskał również tytuł doktora praw na UNAM w 1950 r.
1 grudnia 1952 r. Carrillo Flores został mianowany przez prezydenta Adolfo Ruiza Cortinesa ministrem finansów (Secretarío de Hacienda), zastępując Ramóna Betetę, i pełnił tę funkcję do końca kadencji Ruiza Cortinesa 30 listopada 1958 r. Stanowisko ministra finansów objął wówczas Antonio Ortíz Mena. On sam zastąpił Manuela Tello Baurrauda na stanowisku ambasadora w USA 27 stycznia 1959 r. i pozostał na tym stanowisku do 30 listopada 1964 r., kiedy to 30 grudnia 1964 r. zastąpił go Hugo B. Margáin.
Sam Carrillo Flores objął 1 grudnia 1964 r. urząd ministra spraw zagranicznych (Secretarío de Relaciones Exteriores) w rządzie prezydenta Gustavo Díaza Ordaza, zastępując po raz kolejny Manuela Tello Baurrauda. Urząd ministra spraw zagranicznych pełnił do końca prezydentury Díaza Ordaza 30 listopada 1970 r. Urząd ministra spraw zagranicznych objął wówczas Emilio O. Rabasa. Następnie w 1970 roku zastąpił Salvadora Azuelę na stanowisku dyrektora firmy wydawniczej Fondo de Cultura Económica (FCE) i pełnił tę funkcję do czasu, gdy w 1972 roku zastąpił go Francisco Javier Alejo. W tym samym czasie zastąpił Joaquína Gómeza Morfína na stanowisku rektora Autonomicznego Instytutu Technicznego Meksyku ITAM (Instituto Tecnológico Autónomo de México) od 1971 r. do zastąpienia go przez Javiera Beristaina Iturbide w 1972 r.
Carillo Flores został wybrany na członka Akademii Meksykańskiej (El Colegio Nacional) 4 kwietnia 1972 roku, a oficjalnie przyjęty 20 lipca 1972 roku. 11 października 1972 roku wygłosił tam przemówienie wstępne, wprowadzone przez Eduardo Garcíę Máyneza, zatytułowane "México y los derechos del hombre". W 1979 r. został wybrany na członka Cámara de Diputados (Izby Deputowanych) Congreso General de los Estados Unidos Mexicanos (Kongresu Generalnego Stanów Meksykańskich) z ramienia PRI (Partido Revolucionario Institucional), reprezentując okręg wyborczy Distrito Federal XXXIX. Po raz ostatni zastąpił Rogelio Martíneza Aguilara na stanowisku ambasadora w Związku Radzieckim 2 lutego 1980 r., ale 20 października 1981 r. przekazał to stanowisko Jorge Díazowi Serrano. Otrzymał doktoraty honoris causa Lincoln College, Southern Methodist University (SMU) i Harvard University.
La iniciativa presidencial para el restablecimiento del recurso de súplica. 1937.
La defensa jurídica de los particulares frente a la administración en México. 1939.
El nacionalismo de los paises latinoamericanos en la postguerra. 1945.
El sistema monetario mexicano. 1946.
Las restricciones a la importación y la defensa de nuestra moneda. Conferencia sustentada el 4 de agosto de 1947 en el Palacio de las Bellas Artes. 1947.
La economía y los derechos del hombre en la Constitución Mexicana. 1952.
El Tribunal Fiscal de la Federación. Un testimonio. 1966.
Algunos aspectos de la cooperación económica internacional. 1967.
Cuadernos Americanos. Sus discursos y conferencias constan en Homenajes y testimonios, współautor, 1967.
La defensa de los derechos del hombre en la coyuntura actual de México. 1971.
México y el Tercer Mundo. 1971.
La justicia federal y la administración pública. 1973.
¿Qué son los derechos del hombre? 1973.
Diálogos sobre población. 1974.
Organizacja Narodów Zjednoczonych i Światowa Konferencja Ludnościowa. 1974.
La evolución del derecho mexicano del siglo xx. 1976.
La Constitución, la Suprema Corte y los derechos humanos. 1981, ISBN 968-432-622-X.
La Suprema Corte de Justicia mexicana y la Suprema Corte norteamericana. Orígenes semejantes, caminos diferentes. 1985.
Estudios de derecho administrativo y constitucional. 1987, ISBN 968-36-0234-7.w języku niemieckim.
Polityka zagraniczna Meksyku. Wydawnictwo, Kolonia 1966.