Alfred Bursche (* 16 listopada 1883 r. w Zgierzu; † 15 stycznia 1942 r. w obozie koncentracyjnym Mauthausen-Gusen w Austrii) był polskim prawnikiem i ofiarą narodowosocjalistycznych prześladowań.
Alfred Bursche był synem Ernsta Wilhelma Bursche, pastora ewangelicko-augsburskiego w Zgierzu i późniejszego superintendenta w Płocku, z drugiego małżeństwa z Marie Mathilde z domu Harmel. Był prawnikiem i brał aktywny udział w życiu społeczności protestanckiej w Warszawie, był członkiem Warszawskiego Komitetu Synodalnego, a w 1926 r. był aktywnym uczestnikiem kongresu wszystkich organizacji protestanckich w Wilnie. Jego syn Jan został inżynierem. Córka Burschego Anna była mistrzynią Polski w łyżwiarstwie figurowym kobiet w latach 1949-1953. Alfred Bursche był właścicielem willi w Chyliczkach na przedmieściach Warszawy, zaprojektowanej przez jego brata Teodora.
Wkrótce po rozpoczęciu niemieckiej okupacji Polski 17 października 1939 r., wraz z dwoma braćmi (profesorem Uniwersytetu Warszawskiego Edmundem i architektem Teodorem) został aresztowany przez gestapo i uwięziony w obozie koncentracyjnym Sachsenhausen koło Oranienburga. Członkowie rodziny Bursche, którzy byli pochodzenia niemieckiego, byli prześladowani przez Gestapo ze szczególną surowością, a trzech innych męskich członków rodziny zostało następnie aresztowanych przez Gestapo. Alfred Bursche został później przeniesiony do obozu koncentracyjnego Mauthausen-Gusen, gdzie pracował w kamieniołomie zakładów granitowych Mauthausen. Zmarł tam w wieku 59 lat. Pięciu członków jego rodziny również nie przeżyło uwięzienia w obozie koncentracyjnym. Jedyny członek rodziny, który przeżył wojnę, architekt Theodor Bursche († 1965), był zaangażowany w projektowanie Miejsca Pamięci Mauthausen w latach powojennych.