Afonso Celso de Assis Figueiredo Júnior, także Conde de Afonso Celso (* 31 marca 1860 w Ouro Preto, Minas Gerais; † 11 lipca 1938 w Rio de Janeiro) był brazylijskim poetą, historykiem i politykiem.
Afonso Celso był synem monarchicznego polityka Afonso Celso de Assis Figueiredo (1836-1912), Visconde de Ouro Preto, ostatniego prezesa Rady Ministrów Cesarstwa Brazylii, oraz Francisca de Paula Martins de Toledo. W wieku 15 lat wydał swój pierwszy zbiór wierszy "Prelúdios".
W 1875 r. zapisał się na studia prawnicze na Wydziale Prawa Uniwersytetu w São Paulo i uzyskał doktorat z rozprawy Direito da Revolução 1880 r. W 1884 r. ożenił się z Eugenią da Costa, z ich małżeństwa urodziło się czworo dzieci.
Celso był zwolennikiem abolicjonizmu. W wieku 21 lat został członkiem brazylijskiego parlamentu z prowincji Minas Gerais i trzykrotnie był ponownie wybierany. Jego działalność polityczna i prawna zakończyła się wraz z proklamowaniem Republiki w 1889 r., a on sam towarzyszył ojcu na emigracji w Portugalii, podążając za rodziną cesarską.
Po powrocie poświęcił się nauczaniu i został wykładowcą ekonomii politycznej na Faculdade de Ciências Jurídicas e Sociais do Rio de Janeiro, później został rektorem Universidade Federal do Rio de Janeiro; jednocześnie zaczął zwracać się ku dziennikarstwu, publikując w Jornal do Brasil, z którym był związany przez 30 lat, Correio da Manhã i innych gazetach.
Afonso Celso był współzałożycielem Academia Brasileira de Letras (Cadeira 36) w 1897 roku i był jej prezesem w 1925 i 1935 roku. W 1892 roku wstąpił do Instituto Histórico e Geográfico Brasileiro i zastąpił barona Rio Branco na stanowisku prezesa instytutu w latach 1912-1938.Niedziedziczny tytuł Conde jako Conde de Afonso Celso został mu nadany przez Stolicę Apostolską.
W 1900 roku w pracy Por que me ufano de meu país wprowadził neologizm "ufanismo" (Ufanizm) dla przesadnej, a nawet eufemistycznej formy wypowiedzi, jaką zastosował w piśmie Warum bin ich stolz auf mein Vaterland? (Berlin 1910), nie pozbawione humoru i sarkazmu. Spośród wielu jego pism warto wymienić Vultos e fatos (1892), O imperador no exílio (1893), opowiadanie Lupe (1894), O assassinato do coronel Gentil de Castro (1897), Oito anos de Parlamento (1898) i O visconde de Ouro Preto (1935).
Prelúdios (1876), zbiór wierszy
Devaneios (1877)
Telas sonantes (1879)
Um ponto de interrogação (1879)
Poenatos (1880)
Rimas de outrora (1891)
Vultos e fatos (1892)
O imperador no exílio (1893)
Minha filha (1893)
Lupe (1894)
Giovanina (1896)
Guerrilhas (1896)
Contraditas monárquicas (1896)
Poesias escolhidas (1898)
Oito anos de parlamento (1898)
Trovas de Espanha (1899)
Aventuras de Manuel João (1899)
Por que me ufano de meu país (1900)
Um invejado (1900)
Da imitação de Cristo (1903)
Biografia do Visconde de Ouro Preto (1905)
Lampejos Sacros (1915)
O assassinato do coronel Gentil de Castro (1928)
Segredo conjugal (1932)