Sylvia Balter (ur. 19 lutego 1902 r. w Czernowitz, Bukowina, Austro-Węgry; zm. 2 maja 1993 r. w North Walsham) była polsko-austriacką bibliotekarką i germanistką.
Sylvia Balter urodziła się w Czernowitz jako drugie z trojga dzieci. Jej rodzina przeprowadziła się do Wiednia w 1909 r. i zamieszkała w tylnym budynku przy Große Stadtgutgasse 34. Sylvia Balter uczęszczała do gimnazjum dla dziewcząt w Wiedniu. Po odbyciu praktyki handlowej i znalezieniu pracy, w wieku 27 lat rozpoczęła studia. Sylvia Balter studiowała język niemiecki, angielski i filozofię na Uniwersytecie Wiedeńskim od 1929 roku. Po ukończeniu doktoratu w 1934 r. na temat Isolde Kurz, Balter pracowała jako bibliotekarka w oddziale bibliotek robotniczych przy Praterstraße 74 w Wiedniu. Od 1 września 1936 r. była jej dyrektorką. Sama Balter była Żydówką, podobnie jak większość użytkowników biblioteki według raportu z inspekcji, więc początkowo była w stanie utrzymać swoją pracę pomimo austrofaszyzmu. Balter straciła pracę po listopadowych pogromach w 1938 r., a także została zmuszona do opuszczenia mieszkania, w którym mieszkała wówczas ze swoim bratem Maximilianem Balterem. Początkowo pozostała w Austrii i pracowała jako prywatna korepetytorka, dopóki nie zgromadziła wystarczającej ilości pieniędzy, aby uciec do Anglii na początku czerwca 1939 r. Po krótkim zatrzymaniu na wyspie Man w celu wyjaśnienia statusu uchodźcy, została zatrudniona jako pomoc domowa. Później pracowała dla wydawnictwa naukowego Roberta Maxwella Pergamon Press aż do przejścia na emeryturę. Ostatnie lata życia spędziła z rodziną siostrzenicy w Hoveton w Norfolk.
Ulrich Hohoff: Bibliotekarze akademiccy jako ofiary nazistowskiej dyktatury - encyklopedia osób. Harrasowitz Verlag, Wiesbaden 2017, ISBN 978-3-447-10842-3, s. 109.