Stanisław Piniński (* 3 marca 1854 w Rokietnicy, Galicja, Cesarstwo Austriackie; † 12 stycznia 1911 we Lwowie) był polskim prawnikiem i politykiem. Był członkiem austriackiej Izby Reprezentantów w latach 1906-1907.
Piniński studiował prawo na Uniwersytecie Lwowskim od 1872 r. i początkowo pracował w służbie cywilnej w Galicji. W 1876 r. został stażystą konceptualnym w administracji państwowej we Lwowie, a w 1877 r. przeniósł się do administracji okręgu Skałat. W 1882 r. został starostą powiatowym we Lwowie, a następnie w 1884 r. awansował na komisarza powiatowego i został przydzielony do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. W 1886 r. awansował na zastępcę sekretarza ministerialnego, a w 1887 r. objął urząd gubernatora dystryktu w Gródku; w 1899 r. został przeniesiony do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. W 1891 r. Piniński został sekretarzem ministerialnym, a w 1893 r. radcą sekcyjnym. W 1896 r. został mianowany radcą ministerialnym, a w 1902 r. przeszedł na emeryturę jako naczelnik sekcji. Następnie zasiadał w radzie dzielnicy Skałat w latach 1905-1911 i był członkiem komitetu okręgowego w latach 1908-1911.
Piniński startował w wyborach uzupełniających w 1906 r. w okręgu wyborczym nr 20 (Tarnopol), w którym jego brat Leon był już posłem w latach 1889-1891. Wygrał wybory i od 6 marca 1906 r. do 30 stycznia 1907 r. był posłem do Izby Poselskiej. Był członkiem Polskiego Klubu Konserwatywnego.
Piniński urodził się jako syn właściciela ziemskiego Leonarda hrabiego Pinińskiego. Jego bracia Mieczysław Piniński i Leon Piniński również byli aktywni politycznie. Wraz z braćmi był właścicielem majątku Gryzmałów po śmierci ojca w 1886 roku. W 1884 r. ożenił się z Marią hrabiną Drohojowską, z którą miał córkę.
Franz Adlgasser: Posłowie do austriackich parlamentów centralnych 1848-1918. Reichstag 1848-1849. Reichsrat 1861-1918. Encyklopedia biograficzna. Częściowy tom 1: M-Z. Wydane przez Austriacką Akademię Nauk, Wiedeń 2014, s. 923.
Harald Binder: Polacy, Rusini, Żydzi. Polityka i politycy w Galicji 1897-1918. Wiedeń 1997