Sir Lewis Bernstein Namier (* 27 czerwca 1888 jako Ludwik Bernstein Niemirowski w Woli Okrzejskiej, Imperium Rosyjskie (dziś Polska); † 19 sierpnia 1960) był angielskim historykiem.
Lewis Namier pochodził z niereligijnej rodziny żydowskiej i studiował na uniwersytetach we Lwowie i Lozannie, a także w London School of Economics. W Lozannie uczęszczał na wykłady Vilfredo Pareto.
Wyemigrował do Wielkiej Brytanii w 1906 r., a w 1913 r. został obywatelem brytyjskim. Podczas I wojny światowej walczył w 20. Pułku Fizylierów Królewskich, ale został zwolniony w 1915 r. z powodu słabego wzroku. Następnie pracował w Ministerstwie Propagandy i Informacji oraz w Departamencie Wywiadu Politycznego brytyjskiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych. Był członkiem brytyjskiej delegacji na konferencji pokojowej w Paryżu w 1919 roku. Odpowiadał za sprawy polskie i był przeciwnikiem Romana Dmowskiego, głównego polskiego delegata. Namier był przeciwnikiem utworzenia nowego państwa polskiego. Po odejściu ze służby rządowej wykładał w Balliol College na Uniwersytecie Oksfordzkim, a następnie zajął się biznesem. Później Namier był aktywnym syjonistą i pracował dla Agencji Żydowskiej w Palestynie w latach 1929-1931. W tym czasie był bliskim przyjacielem i współpracownikiem Chaima Weizmanna. Weizmann zerwał swój związek z Namierem, gdy ten przeszedł na anglikanizm, aby poślubić swoją drugą żonę Marry.
Od 1931 roku Namier pracował jako profesor na Uniwersytecie w Manchesterze aż do przejścia na emeryturę w 1953 roku, gdzie jego tematy koncentrowały się na historii Europy od XVIII do XX wieku. Jego praca The Structure of Politics at the Accession of George III, opublikowana w 1929 roku, jest przełomowa i do dziś ma akademicki wpływ na angielską historiografię, analizując relacje rządów w epoce hanowerskiej Anglii. W przeciwieństwie do dominującej wcześniej historii "wielkich ludzi" i politycznej historii idei wigów i torysów, propagował nowe rozumienie historii. Nie wierzył w trwałą siłę motywacyjną wielkich idei, ale kładł nacisk na codzienną walkę o władzę polityczną. Nie wierzył w historię społeczną i gospodarczą R. H. Tawneya ani w wielkie narracje odnoszącego sukcesy historyka George'a Trevelyana. Epokę można było zrozumieć tylko wtedy, gdy myśli i uczucia dużej liczby "zwykłych" ludzi zostały uwzględnione w każdym szczególe, podobnie jak w histoire totale lub mikrohistorii. Podkreślał również znaczenie psychologii i nieświadomości w zrozumieniu procesów historycznych i decyzji, a wpływ na niego miały między innymi teorie Zygmunta Freuda.
Jego praca Diplomatic prelude, 1938-1939 (opublikowana w 1949 r. jako Diplomatisches Vorspiel 1938-1939) na temat wybuchu II wojny światowej przypisywała Hitlerowi politykę "intencjonalistyczną", która była również postrzegana jako taka w dyskursie publicznym aż do lat 60. XX wieku. Namier był jednym z najwcześniejszych ostrzegaczy przed narodowym socjalizmem i krytyków polityki ustępstw; był powszechnie znany z wyraźnej germanofobii w swoich poglądach politycznych. W 1944 r. został wybrany do British Academy, a w 1960 r. do American Academy of Arts and Sciences.
The Structure of Politics at the Accession of George III. 1929.
Anglia w epoce rewolucji amerykańskiej. 1930.
Skyscrapers and other Essays. 1931 (zawiera również eseje Namiera na temat habsburskiej Galicji).
Na marginesie historii. 1939.
Conflicts: Studies in Contemporary History. 1942.
1848: Rewolucja intelektualistów. 1944.
W stronę Wschodu: Eseje o Niemczech, Bałkanach i Rosji w XX wieku. 1947.
Diplomatic Prelude, 1938-1939. 1948 (dt. Diplomatisches Vorspiel 1938-1939. 1949).
Europe in Decay: A Study in Disintegration, 1936-40. 1950.
Avenues of History. 1952.
In the Nazi Era. 1952.
Podstawowe czynniki w dziewiętnastowiecznej historii Europy. 1953.
Monarchia i system partyjny: Wykład Romanesa wygłoszony w Sheldonian Theatre, 15 maja 1952. 1952.
Personalities and Powers. 1955.
Vanished Supremacies: Essays on European History, 1812-1918. 1958.
Crossroads of Power: Essays on Eighteenth-century England. 1962.
Mit John Brooke: The House of Commons, 1754-1790. 1964.
Amy Ng: Nacjonalizm i wolność polityczna. Redlich, Namier i kryzys imperium. Clarendon, Oxford 2004, ISBN 978-0-19-170631-8.
David Hayton: Konserwatywny rewolucjonista. The Lives of Lewis Namier. Manchester University Press, Manchester 2019, ISBN 978-0-7190-8603-8.